مروری بر مسابقات آخر سال تنیس (ATP World Tour Finals) در سال های گذشته

[Pouya]

درود

با نزدیک شدن به مسابقات پایان سال بارکلیز ، مروری خواهیم داشت بر مسابقات آخر سال تنیس (ATP World Tour Finals) در سال های گذشته که امیدواریم مورد توجه دوستان قرار بگیرد.

این مسابقات از سال 1970 آغاز شده و همه ساله بین نفرات برتر تنیس در آن سال برگزار می گردد.
در سال های 70 و 71 این بازی ها به ترتیب با حضور 6 و 7 تنیسور برتر سال و به صورت دوره ای برگزار شد به طوری که همه تنیسور ها مثل تیم های یک لیگ با هم بازی می کردند. اما از سال 72 این روند تغییر کرد و تا امروز ثابت مانده است. 8 تنیسور برتر سال در گروه 4 تیمی تقسیم بندی شده و نفرات برتر به نیمه نهایی راه پیدا کرده و به صورت ضربدری باهم بازی می کنند تا فینالیست ها و قهرمان بازی ها مشخص شود.

این مسابقات محل و میزبان ثابتی ندارد. از سال 70 تا 76 میزبانی مسابقات هر سال تغییر می کرد و به ترتیب در توکیو ، پاریس ، بارسلونا ، بوستون ، ملبورن ، استکهلم و هیوستون برگزار شد. از سال 77تا 89 شهر نیویورک به مدت 13 سال متوالی میزبانی را بر عهده داشت که یک رکورد محسوب می شود. در دهه نود مسابقات در آلمان انجام شد و دو شهر فرانکفورت (90-95) و هانوفر (96-99) میزبان برترین تنیسور های آن سال بودند. در دهه گذشته هم به ترتیب لیسبون (2000) ، سیدنی (2001) ، شانگهای (2002) ، هیوستون (2003-2004) و شانگهای (2005-2008) شهرهای میزبان این مسابقات بودند. از سال 2009 هم لندن میزبانی 8 مرد برتر تنیس جهان را بر عهده داشته داشته است.

ایوان لندل ، پیت سمپراس و راجر فدرر هر کدام با 5 قهرمانی در این مسابقات - که بعد از گرند اسلم ها مهم ترین مسابقات در تنیس محسوب می شود - رکورد دارند و لندل با 9 فینال - آن هم به صورت متوالی - موفق ترین بازیکن در این تورنمنت محسوب می شود. از بین بازیکنان حال حاضر تنیس - به جز فدرر - فقط لیتون هیوئیت توانسته است بیش از یک بار قهرمان این مسابقات شود. (2001 -2002) نلبندیان ، جوکوویچ و داویدنکو هم یک عنوان قهرمانی در کارنامه خود دارند.
از بازیکنان بزرگ ناکام در این مسابقات هم می توان به جیمی کانرز ، استفان ادبرگ ، آندره آغاسی و گوستاوو کیورتن (با تنها یک قهرمانی) و راد لیور ، آرتور اش ، جیم کوریر ، پاتریک رافتر ، مارات سفین و رافائل نادال (بدون عنوان قهرمانی) اشاره کرد.

امسال نادال فرصت دارد تا ناکامی خود در این مسابقات را پایان دهد و فدرر هم می تواند با کسب ششمین قهرمانی ، بالاتر از لندل و به عنوان پر افتخارترین بازیکن این مسابقات قرار گیرد. هر دهه مسابقات در یک پست به طور خلاصه مورد بررسی قرار خواهد گرفت. مفصل ترش هم اگه عمری باقی بود برای سال بعد. اگر پیشنهاد یا انتقادی هم دارید ، مطرح بفرمایید.

با سپاس

[Pouya]

دهه 70

در سال 1970 و در نخستین دوره مسابقات استن اسمیت از امریکا قهرمان می شود. این رقابت ها به صورت دوره ای و با حضور 6 تنیسور برتر در بازی هایی 3 سته (best of 3) برگزار شد. اسمیت فقط در برابر آرتوش اش شکست می خورد و راد لیور بزرگ را شکست می دهد.(تنها شکست لیور) بدین ترتیب هر دو با 4 برد و یک باخت به کار خود پایان می دهند ، اما بر اساس بازی رو در رو ، اسمیت قهرمان و لیور نایب قهرمان می شود. اش هم با 3 برد سوم می شود.
در سال 71 رقابت ها با شرکت 7 تنیسور و مثل سال قبل دوره ای برگزار می شود و ایلی نستاسه از رومانی مقتدرانه و با شش برد قهرمان می شود. اسمیت - مدافع عنوان قهرمانی - با 4 برد دوم می شود.
از سال 72 روند برگزاری مسابقات تغییر می کند و تنیسور ها در دو گروه تقسیم بندی شده و به صورت ضربدری در نیمه نهایی با هم بازی می کنند. (روندی که تا امسال ادامه دارد.) در گروه 1 نستاسه با 3 برد متوالی اول می شود و با شکست جیمی کانرز که در گروه 2 ، دوم شده به فینال می رسد. استن اسمیت هم تام گورمن از امریکا را می برد و بدون باخت به فینال می رسد. در فینال نستاسه در یک بازی 5 ستی اسمیت را شکست داده و در حضور 3 امریکایی از عنوان قهرمانی اش دفاع می کند.

در سال 73 ، از گروه آبی نستاسه و نیوکامب با دو برد و از گروه سفید تام اوکر با 3 و کانرز با 2 برد به نیمه نهایی می رسند. در این مرحله نستاسه و اوکر با شکست حریفان خود به فینال راه پیدا می کنند و نستاسه با برتری 3-1 در فینال برای سومین سال متوالی قهرمان می شود.
در سال 74 ، از گروه آبی ویلاس و نیوکامب با دو برد و از گروه سفید نستاسه با 3 برد و رامیرز مکزیکی با 2 برد صعود می کنند. در نیمه نهایی نستاسه 3-0 نیوکامب را می برد و ویلاس 3-1 رامیرز را شکست می دهد. در فینال ویلاس به سلطه نستاسه پایان داده و با شکست 3-2 او در یک بازی نزدیک برای اولین و آخرین بار قهرمان می شود.



در سال 75 ، در گروه آبی اش و نستاسه با 3 و 2 برد و در گروه سفید ویلاس و بورگ با 3 و 2 برد به نیمه نهایی می رسند. در این مرحله نستاسه 3-0 ویلاس را می برد و باخت سال قبل را تلافی می کند و برای پنجمین بار پیاپی به فینال می رسد. بورگ هم اش را 3-1 شکست می دهد اما در فینال و در یک بازی یک طرفه در ست پیاپی مغلوب نستاسه می شود تا او 4 امین قهرمانیش در این مسابقات را به دست آورد.
در سال 76 ، ویلاس و سالومون از گروه A و اورانتس و فیباک از گروه B (همگی با 2 برد و یک باخت) به نیمه نهایی می رسند. اورانتس با شکست سالومون و فیباک با شکست ویلاس به فینال می رسند و اورانتس اسپانیایی در یک بازی 5 ستی قهرمان می شود.
در سال 77 ، گاتفراید و بورگ از گروه A و ویلاس و کانرز از گروه B به ترتیب با 3 و 2 برد صعود می کنند. در نیمه نهایی بورگ 2-0 ویلاس را می برد و کانرز 2-1 گاتفراید را شکست می دهد. در فینال کانرز با شکست 2-1 بورگ قهرمان می شود.
در سال 78 ، 6 امریکایی حضور دارند و 4 نفر آنها به نیمه نهایی می رسند : مک انرو و اش از گروه A و گاتفراید و دیبز از گروه B (به ترتیب با 3 و 2 برد) مک انرو و اش به فینال می رسند و مک انرو با پیروزی 2-1 قهرمان می شود.
در سالهای 79 و 80 جام به اسطوره سوئدی می رسد. در سال 79 بیورن بورگ با سه برد به همراه کانرز از گروه B صعود می کنند. جرولایتیس و مک انرو هم با 2 برد از گروه A به نیمه نهایی می رسند. در این مرحله بورگ 2-1 مک انرو را شکست می دهد و حریف جرولایتیسی می شود که کانرز را 2-0 شکست داده است و با برتری 2-0 مقابل حریف امریکایی خود در بازی فینال قهرمان می شود.
در سال 80 ، از گروه A جن مایر و بورگ با 3 و 2 برد و از گروه B کانرز و لندل با 3 و برد صعود می کنند. در نیمه نهایی لندل 2-0 مایر را می برد و بورگ در یک بازی سخت و نزدیک 2-1 جیمی کانرز را شکست می دهد. در فینال هم بورگ - در آخرین حضور خود در فینال مسابقات - ایوان لندل را 3-0 شکست می دهد و برای دومین سال متوالی قهرمان این مسابقات می شود.

[Pouya]

دهه 80

در این مسابقات این دهه ، دهه ایوان لندل نامیده می شود که 9 بارپیاپی به فینال رسید و به 5 عنوان قهرمانی دست یافت.این دهه با قهرمانی بورگ (با شکست لندل) آغاز شد که در پست قبل بررسی گردید.

در سال 81 از گروه A که در آن 4 امریکایی حضور دارند ، الیوت تلتشر و جان مکنرو با 2 برد صعود می کنند و کانرز حذف می شود. در گروه B هم لندل با 3 و جرولاتیس با 2 برد راهی نیمه نهایی می شود. در این مرحله لندل 2-0 مکنرو را می برد و جرولاتیس در 3 ست تلتشر را مغلوب می کند. در فینال لندل در یک بازی سخت و در حالی که 2 ست از حریف عقب بود ، با نتیجه 3-2 حریف امریکایی خود را شکست می دهد و به نخستین عنوان قهرمانی خود در این مسابقات می رسد.
از سال 82 تا 85 رقابت ها به صورت حذفی برگزار می شود. سالهای 82 تا 85 با حضور 12 و سال 86 با حضور شانزده نفر برتر. در سال 82 مک انرو با شکست ویلاس و لندل با شکست کانرز (هر دو 2-0) به فینال می رسند که در این بازی لندل در 3 ست پیاپی پیروز شده و از قهرمانیش دفاع می کند.

در سال 83 لندل در نیمه نهایی کانرز را 2-0 شکست می دهد و مک انرو با همین نتیجه ویلاندر را می برد تا فینال سال قبل تکرار شود. این بار مک انرو 3-0 پیروز می شود و برای دومین بار قهرمان این مسابقات می شود. در سال 84 هم این اتفاق تکرار می شود. لندل در نیمه نهایی کانرز را 2-1 می برد و مک انرو ویلاندر را تحقیر می کند.(6-1 6-1) در فینال تکراری آن سال ها مک انرو 3-0 پیروز می شود و آخرین قهرمانیش در این مسابقات را جشن می گیرد.

در سال های 85 و 86 لندل و بکر به فینال می رسند. در سال 85 لندل در نیمه نهایی آندرس گومز پرتغالی را می برد و بکر آندرس یارید سوئدی را شکست می دهد. در فینال لندل 3-0 پیروز شده و پس از 2 سال ناکامی بار دیگر قهرمان می شود. در سال 86 رقابت ها مجددا گروهی می شود. از گروه 1 (فرد پری) لندل با 3 و استفان ادبرگ با 2 برد و از گروه 2 (دون باج) هم بکر با 3 و ویلاندر با 2 برد به نیمه نهایی می رسند. در این مرحله لندل ، ویلاندر را 2-0 می برد و بکر ، ادبرگ را با همین نتیجه شکست می دهد. در فینال که تکرار سال قبل است لندل در 3 ست با نتیجه 6-4 پیروز شده و قهرمان می شود.

در سال 87 ، لندل و برد گیلبرت امریکایی با 3 و 2 برد از گروه A و ادبرگ و ویلاندر سوئدی هم با 3 و 2 برد از گروه B به نیمه نهایی می رسند. در این مرحله لندل 2-0 گیلبرت را شکست می دهد و ویلاندر پس از مدت ها ناکامی و حذف در نیمه نهایی با شکست 2-1 ادبرگ حریف لندل در فینال می شود.( در این دوره در اقدامی عجیب از سوی مسئولین برگزاری نفرات اول و دوم هر گروه با هم در نیمه نهایی دیدار نمودند!) در فینال لندل در دیداری یک طرفه 3-0 پیروز می شود و برای سومین بار پیاپی قهرمان شده و رکورد 4 قهرمانی نستاسه را می شکند. این پنجمین و آخرین قهرمانی او در این مسابقات بود.

در سال 88 ، یاکوب هلاسک از سوییس و لندل با 3 و 2 برد از گروه A و ادبرگ و بکر با 2 برد از گروه B صعود می کنند. در نیمه نهایی لندل 2-0 ادبرگ را مغلوب می کند تا برای نهمین بار پیاپی به فینال برسد. بکر هم در دیداری نزدیک در ست با نتایج مشابه 7-6 هلاسک را شکست می دهد و به فینال می رسد. بکر در فینال انتقام دو شکست قبلی را از لندال می گیرد و در یک بازی سخت در تایبرک ست پنجم پیروز شده و اولین قهرمانیش در این مسابقات را جشن می گیرد.

در آخرین سال دهده 80 یعنی 89 ، لندل و مک انرو با 3 و 2 برد از گروه A و بکر و ادبرگ هم با 3 و 2 برد از گروه B به نیمه نهایی می رسند. در نیمه نهایی در دیداری جذاب و نزدیک ادبرگ با نتیجه 2-0 و با نتایج 7-6 و 7-5 لندل را مغلوب می کند و پس از 9 سال او را در رسیدن به فینال ناکام می گذارد. در دیگر بازی هم بکر 2-0 مک انرو را می برد و برای دومین سال پیاپی به فینال می رسد. در فینال ادبرگ که ست 1 را باخته به بازی بر می گردد و با نتیجه 3-1 بکر را شکست می دهد و تنها قهرمانی خود را در این مسابقات به دست می آورد.

[Pouya]

دهه 90

در این سال مسابقات از Masters Grand Prix به ATP Tour World Championships تغییر نام می دهد.

در سال 1990 ، از گروه 1 استفان ادبرگ و آندره آغاسی و از گروه 2 بوریس بکر و ایوان لندل به نیمه نهایی می رسند. در این مرحله ادبرگ 2-0 لندل را می برد و آغاسی با همین نتیجه بکر را شکست می دهد. در فینال آغاسی 20 ساله پس از واگذاری ست 1 ، شگفتی ساز شده و ادبرگ را 3-1 شکست می دهد. این اولین و آخرین قهرمانی او در این مسابقات بود.

در سال 1991 ، از گروه 1 لندل و جیم کوریر و از گروه 2 آغاسی و پیت سمپراس به نیمه نهایی می رسند. در این مرحله سمپراس 2-0 لندل را می برد و کوریر با همین نتیجه آغاسی را شکست می دهد. در فینال سمپراس 3-1 کوریر را شکست می دهد و نخستین قهرمانی خود را جشن می گیرد. لندل در این سال رکورد فوق العاده 12 نیمه نهایی پیاپی را هم به جای می گذارد.
در سال 1992 ، از گروه 1 گوران ایوانیسویچ و جیم کوریر و از گروه 2 پیت سمپراس و بوریس بکر به نیمه نهایی می رسند. در این مرحله بکر در یک بازی نزدیک 2-1 ایوانیسویچ را می برد و کوریر در 2 تایبرک پیاپی سمپراس را مغلوب می کند. در فینال بکر در 3 ست پیاپی کوریر را شکست می دهد و دومین جام خود را تصاحب می کند.
در سال 1993 ، از گروه 1 سمپراس و ایوانیسویچ و از گروه 2 مایکل اشتیخ و اندری مدودف به نیمه نهایی می رسند. در این مرحله سمپراس 2-0 مدودف را می برد و اشتیخ با همین نتیجه ایوانیسویچ را شکست می دهد. در فینال اشتیخ 3-1 سمپراس را مغلوب می کند و قهرمان می شود.

در سال 1994 ، از گروه 1 بکر و سمپراس و از گروه 2 آغاسی و بروگرا به نیمه نهایی می رسند. در این مرحله سمپراس 2-1 آغاسی را می برد و بکر با همین نتیجه بروگرا را مغلوب می کند. در فینال سمپراس 3-1 بکر را مغلوب می کند و برای بار دوم قهرمان می شود.
در سال 1995 ، از گروه 1 سمپراس و بکر و از گروه 2 توماس اینکوئیست و مایکل چانگ به نیمه نهایی می رسند. در این مرحله چانگ 2-0 سمپراس را می برد و بکر 2-1 اینکوئیست سوئدی را مغلوب می کند. در فینال بکر در 3 ست پیاپی چانگ را مغلوب می کند و برای بار سوم قهرمان می شود که آخرین قهرمانی اوست.
در سال 1996 ، از گروه 1 سمپراس و بکر و از گروه 2 ریچارد کرایچک و ایوانیسویچ به نیمه نهایی می رسند. در این مرحله در 2 بازی نزدیک ابتدا سمپراس 2-1 ایوانیسویچ را می برد و سپس بکر با همین نتیجه کرایچک هلندی را مغلوب می کند. در فینال و در یک بازی زیبا سمپراس 3-2 بکر را مغلوب می کند و برای سومین بار قهرمان می شود.

در سال 1997 ، از گروه 1 سمپراس و کارلوس مویا و از گروه 2 یوگنی کافلنیکوف و یوناس بیورکمن به نیمه نهایی می رسند. در این مرحله سمپراس 2-0 بیورکمن سوئدی را می برد و کافلنیکوف با همین نتیجه مویا را مغلوب می کند. در فینال سمپراس در 3 ست پیاپی حریف روس خود را مغلوب می کند و چهارمین جام قهرمانیش را تصاحب می کند.
در سال 1998 ، از گروه 1 سمپراس و کارلوس مویا و از گروه 2 تیم هنمن و الکس کورتخا به نیمه نهایی می رسند. در این مرحله کورتخا 2-1 سمپراس را می برد و مویا با همین نتیجه هنمن را مغلوب می کند. در فینال کورتخا در 5 ست هموطن خود را مغلوب می کند و مهم ترین افتخار ورزشی اش را کسب می نماید.
در سال 1999 ، از گروه 1 آغاسی و سمپراس و از گروه 2 کیفر و کافلنیکوف به نیمه نهایی می رسند. در این مرحله سمپراس 2-0 کیفر آلمانی را می برد و کافلنیکوف با همین نتیجه مغلوب آغاسی می شود. در فینال سمپراس در 3 ست پیاپی آغاسی را مغلوب می کند و برای پنجمین و آخرین بار فاتح این مسابقات می شود و با رکورد لندل مساوی می کند.