جادوي جزئيات

[rezaomo]

جادوی جزییات



اندی ماری اهمیت زیادی به بدنسازی می‌دهد

پشت موفقیت تنیس‌بازان برتر جهان چه کسانی هستند




جزییاتی که در تنیس مدرن مورد توجه قرار می‌گیرد، آن قدر زیاد است که آدم تعجب می‌کند چگونه قهرمانانی مانند جان مک‌انرو و جیمی کانرز بدون استفاده از آن‌ها و به تنهایی ‌توانستند آن قدر موفق باشند. حالا جانشینان آن‌ها اگر برای خرید هم به مغازه‌ای بروند، پنج نفر همراه‌شان هستند.

طبیعی است که درآمد تنیس‌بازان رشد قابل توجهی داشته. آن‌ها حسابی پول می‌گیرند و در نتیجه قادرند که تمامی جزئیات را کنترل کنند. نواک جوکوویچ، در کتاب جدید‌ش «Serve To Win» نوشته: «کوچک‌ترین تغییر در مهارت تکنیکی، شرایط بدنی و یا قدرت روانی شما، همه چیز را عوض می‌کند.» احتمالا همین طرز فکر هم استخدام بوریس بکر، تنیس‌باز نامدار پیشین جهان را توجیه می‌کند. تیم همراه جوکوویچ پیش از آن شامل ماریان وایدا (مربی)، میلیان آمانوویچ (فیزیوتراپ)، گبهارد فیل-گرتیش (بدنساز) بود. به این افراد تیم خارج از زمین «نوله» را هم اضافه کنید؛ به سرپرستیِ ادواردو آرتالدی و دکتر تغذیه، ایگور ستویوویچ، که بسیاری پیشنهاد او برای استفاده از رژیم غذایی بدون گلوتن را دلیل نمایش حیرت‌انگیز جوکوویچ در سال 2011 می‌دانند. جوکوویچ در آن سال با استفاده از این رژیم غذایی توانست برنده سه گرنداسلم از چهار گرنداسلم سال شود.

گذشته از مهارت غیرقابل‌انکار در تنیس، در یک دهه گذشته تمرکز دقیق رافائل نادال، نواک جوکوویچ و اندی ماری روی بدن‌سازی، کمک زیادی به آن‌ها کرده است. نتیجه این بدن‌های آماده را می‌توان در نبردهای ماراتون‌وار گرنداسلم‌ها دید که نقطه اوج آن‌ها فینال اوپن استرالیای 2012 بین نادال و جوکوویچ بود که 5 ساعت و 53 دقیقه طول کشید.

نقش روانشناسی

در تنیس امروز جهان روان‌شناسی نیز نقش مهمی ایفا می‌کند. بعید است کسی بتواند در تنیس چیز تازه‌ای به جوکوویچ یا فدرر یاد دهد، اما آن‌ها به تازگی بوریس بکر و استفان ادبرگ را به خدمت گرفته‌اند. به نظر می‌رسد این قهرمانان بیش از هر چیز به دنبال منبعی برای افزایش اعتمادبه‌نفس و انگیزه‌شان هستند. این بخشی از کار تنیس‌بازان است که دوست ندارند خیلی راجع به آن حرف بزنند. ‌باور به پیروزی بخش اصلی هر تلاش موفقی است و هیچ کس دوست ندارد مردد و لرزان به نظر برسد. اما با دانستن این موضوع هم شاید نتوان به اهمیت کار روان‌شناسان ورزشی پی برد.

روبرتو فورزونی، روان‌شناسی که قبلاً با ماری کار می‌کرد، می‌گوید: «با هر‌کسی که حرف می‌زنم، عقیده دارد، ورزش‌اش سخت‌ترین است؛ چه کریکت‌باز، چه دونده سرعتی و چه تنیس‌باز. در تنیس بدون شک ورزشکار فشار روانی زیادی را تحمل می‌کند. در زمین مسابقه فقط خودتان هستید و خودتان و در مسابقات بزرگ انگار که داخل تنگ ماهی شده‌اید.» فورزونی در هنگام کار با بازیکنان روی دو چیز تمرکز می‌کند. اول، واکنش؛ به این معنا که شخص چگونه با مشکلات و موقعیت‌های سخت کنار می‌آید: «بازیکنان معمولاً با این طرز فکر به زمین می‌روند که باید برنده شوم و وقتی که می‌بازند، تمام دنیای‌شان ویران می‌شود. این جور وقت‌هاست که تظاهر به مصدومیت می‌کنند، مثلاً داد می‌زنند یا یک جای بدن‌شان را می‌گیرند تا به دنیای نشان دهند: ببینید من صددرصد آماده نبودم.» ماری هم بخشی از این دغدغه‌ها را داشت، اما سرانجام توانست خیلی خوب با آن کنار بیاید.

نکته دوم، گیر دادن به یک شیوه بازی است: «شما می‌گویید، این جوری باید بازی کنم و ادامه می‌دهید. اما خیلی از بازیکنان به دردسر می‌افتند؛ هشت بار از یک تاکتیک استفاده می‌کنند و بار نهم که شکست می‌خورند، نابود می‌شوند. شاید بپرسید، چرا با دادن تصاویر ذهنی با آن‌ها تمرین نمی‌کنی؟ ولی حرفه‌ای‌هایی که با من کار کرده‌اند، دوست ندارند نیم ساعت یک جا بنشینند و چشم‌شان را ببندند. آن‌ها می‌خواهند بدانند که چطور می‌توانند برنده شوند. و اگر آن‌ها از نظر ذهنی درست توجیه شوند که چطور بازی کنند و اگر واکنش درستی داشته باشند، این چیزها مثل تصویر در ذهن‌شان ایجاد می‌شود.»

آمادگی جسمانی

مسائل روان‌شناسی خیلی مهم‌اند، اما شرایط بدنی شما هم باید به گونه‌ای باشد تا بتوانید مهارت‌های تکنیکی‌تان را اجرا کنید. این جاست که سر و کله نفر بعدی تیم پیدا می‌شود: بدن‌ساز. ماری در این زمینه خیلی جدی است و از سه نفر به طور چرخشی استفاده می‌کند: یِز گرین، مَت لیتل و جان دو‌بیر. گرین می‌گوید: «پنج سال است که او را تمرین می‌دهم و هنوز هم باور کارهایی که می‌کند برایم سخت است. او مادرزاد سریع است، اما قدرت‌اش هم خیلی زیاد است. وقتی در اوج باشد می‌تواند 27 تا بارفیکس برود، 200 کیلوگرم پِرِس پا بزند و اگر تمرین کند احتمالاً 400 متر را در 53 ثانیه می‌دود. او خیلی قوی است، مثل نواک جوکوویچ که او هم زور زیادی دارد. انعطاف‌پذیری نواک نیز حیرت‌انگیز است.»

اگر مدتی با ماری و تیم‌اش باشید، خیلی زود می‌فهمید که آن‌ها معتقدند زوری که در بازوی بازیکن هست، بیش‌تر از چیزی که در سرش است، ضامن موفقیت است. شکی نیست که تکنیک شما باید تا حد مشخصی بالا برود، اما پس از آن در تنیس مدرن این میزان قدرت و تحمل شماست که حرف اول را می‌زند و توپ و راکت در مرحله بعدی قرار می‌گیرند. لیتل می‌گوید:«این روزها بازیکنان زیادی از برنامه‌های خارج از زمین‌شان حرف می‌زنند. بدون شک چهار تا شش هفته تمرین پایان سال برای هر تنیس‌باز اهمیت فوق‌العاده‌ای دارد. تفاوت بین کسی که طی این مدت درست تمرین می‌کند با کسی که این کار را انجام نمی‌دهد از زمین تا آسمان است. شما در ژانویه می‌توانید راجع به بازیکنان حرف بزنید، اما باید ببینید که در نوامبر چه کسانی هنوز سرِ ‌پا مانده‌اند. در کل کسی که بهتر کار کند، بهتر هم نتیجه می‌گیرد.»

تنیس روز به روز پیشرفت می‌کند و در تنیس مدرن بازیکنان هر لحظه می‌خواهند از نظر ذهنی و بدنی بهتر شوند. شاید بتوان گفت جوکوویچ در کتاب‌اش بهتر از هر کسی این وضعیت را توصیف می‌کند: «به نظر می‌رسد تکلیف این بازی در بین خط‌های زمین معلوم می‌شود، اما واقعیت این است که تکلیف بازی بین دو گوش (مغز)‌ شما مشخص می‌شود.»

http://www.tennis3sixty.com