راه صحیح

[Amir_RF]

نوشته از زبان lindsay devenport گفته میشود.
بسیاری از خانواده ها میخواهند بدانند که چقدر طول میکشد تا فرزندشان در تنیس موفق شود و
جواب این سوال بسیار مشخص است:هرچیزی که دارند-تمام انرژیشان و تمام ساعت هایی که آن ها میتوانند بازی کنند یا به بسیاری از تفریحات دیگر بپردازند و شانس آن ها کم است , افراد بسیار کمی شانس این را دارند که بتوانند پیشه خاصی را خارج از تنیس دنبال کنند زیرا خیلی سخت است و زندگی بیرون از تنیس از کنترل خارج میشود.
تنها چیزی که در کنترل خانواده هاست رابطه شان با فرزندشان است. و من با توجه با تجربه ام میدانم که رابطه خانواده ها با فرزندانشان نباید برای ساختن بازیکن خوب به ویرانی کشیده شود.
بیشتر کودکی ام دور تنیس میچرخید , من هر روز تمرین میکردم و در آخر هر هفته به مسابقات میرفتم . من در یاد ندارم که کاری بیشتر از انجام تکالیفم و ضربه زدن به توپ های تنیس داشته ام.
من مجالس و مهمانی ها را از دست میدادم. من دوست هام رو خیلی کمتر از بقیه بچه ها دیده ام و با آنها وقت گذرانده ام. این به حالتی است که شما مجبور هستید تنهاتر باشید و بعضی وقت ها این زیاد دلنشین نیست,مخصوصا وقت ورزش که بسیار هیجانی میشوید شما وقتی در تنیس میبازید این فقط اشتباه شماست.
از سنین پایین این زندگی بود که من میخواستم نه زندگی که خانواده ام میخواستند. من نباید خیلی تمرین میکردم ولی من تمام وقت در زمین تنیس بودم. خانواده ام راضی تر بودند که من به مدرسه بروم . مدتی که من افتخار آفرین میشدم , من باید بیشتر تنیس بازی میکردم ولی موفقیت های من در تنیس مهم تلقی نمیشد و در خانه درباره ی تنیس من هیچ حرفی زده نمیشد .
من دو خواهر بزرگتر دارم و یکی از آنها سنی نزدیک من داشت و در والیبال عالی بود او احتمالا باید در مقابل نتایج من در تنیس حسودی میکرد ولی در اینباره هیچ حرفی در خانه نمیزدیم. من هیچوقت احساس نکردم موفقیت هایی که وقتی کودک بودم کسب کردم چیز مهمی بود.
این بدان معنا نیست که من تمام کار هارا در تنیس خودم انجام داده ام.من به خانواده ام نیاز داشتم. نقش خانواده ها بسیار کلیدی است . مهم نیست فرزندان چقدر با استعداد و توانا باشند آنها هنوز کودک هستند و نیاز به راه و روش صحیح دارند . بسیاری از روزها به بهانه های مختلف نمیخواستم به تمرین بروم و این جایی بود که مادرم بسیار جدی میشد نه بخاطر این که میخواست من حرفه ای شوم. برای او این تبدیل من به انسانی جوابگو و مسؤول بود و جواب او درباره نرفتنم به تمرین این بود که : ما برای تمرین ات پول پرداخت کرده ایم پس میروی. او میخواست در چیزی که انتخاب کرده ام جدی باشم.
وقتی من جونیور(گروه سنی نوجوانان در ورزش) بودم خیلی از دوستانم میگفتند من خسته شده ام ( از تنیس) . شما شخصیت خاصی نیاز دارید که دوام بیاورید.متاسفانه بسیاری از آنها خانواده ای داشتند که میخواستند آنها تنیس بازی کنند و در تنیس موفق شوند.
من میتوانستم تنیس را ترک کنم و خانواده ام قبول میکردند و میگفتند ورزش دیگری پیدا کن که قسمتی ازش باشی و سلامت باشی.اما من خیلی کودکان دیگر را میشناختم که خوش شانس نبودند و خانواده شان مخالفت میکردند.
اما دقیقا چیزی که من میخواهم به خانواده یک بازیکن جونیور بگویم چیست؟مهم نیست چه تعداد مسابقات فرزندتان را میبینید یاچه تعداد برای فرزندتان سفر کرده اید,شما نمیتوانید تصور کنید تنیس جونیور چقدر سخت است . من هیچوقت دوست نداشتم مثل یک حرفه ای در مسابقات حضور پیدا کنم . مسابقه خیلی بی رحم است و مغز را بهم میریزد.
بهرحال من بدون خانواده ام به این موفقیت دست پیدا نمیکردم زیرا آنها به من به فضایی که نیازمند بودم دادند .
من در حال حاضر سه فرزند دارم که نمیتوانم تصور کنم آنها را مجبور به کاری میکنم که آنها را ناراحت میکند.
وسایل موفقیت در زندگی را به فرزندانتان بدهید و آنها در تنیس موفق خواهند شد.

منبع: tennis .com
نویسنده : lindsay davenport
مترجم : امیرعلی رشیدی (خودم)

شرمنده اگر مشکلی داره