بحث و تبادل نظر پیرامون اولین گرنداسلم سال، استرالیا 2014

[Pouya]

خب گویا فعلا گرد و خاک ها تموم شد! از کَت و کول افتادم. هی ریفرش کن برو این صفحه برو اون صفحه. فدرر میبره یه داستان داریم. می بازه یه داستان داریم. نادال اول میشه یه داستان داریم، میبازه یه داستان داریم. خسته نشدید بعضیا؟ امیدوارم ازین به بعد احترام ها رعایت شه و از دوستانی که کمک کردن تشکر می کنم.

اول تبریک به واورینکا و تیمش مخصوصا مگنوس نورمن عزیز و البته نیما 93 تا پارسال هیچکس فکر نمی کرد همچین اتفاقی بیفته ولی استن اینقدر تلاش کرد که غیر ممکن رو به ممکن تبدیل کرد. به قولی اونچه که بیشتر از برد و باخت اهمیت داره، واکنش فرد به اون نتیجه هست. خیلی همت میخواد که بخوری زمین و تا میخوای بلند شی بزنن تو سرت دوباره بخوری زمین . بلند شی و بازهم زمین بخوری. بلندتر شی ولی بازهم زمین بخوری... تا آستانه موفقیت پیش بری ولی به تلخ ترین شکل ممکن ببازی... خیلیا ناامید میشن ولی استن نه تنها ناامید نشد بلکه اینقدر بلند شد که کسی نتونه زمینش بزنه. بازیکنی که در کمال ناباوری میاد سید 1 و 2 رو شکست میده حتما شایسته احترامه. بازم تبریک میگم و در ادامه راه براش آرزوی موفقیت و سلامتی دارم. بازیکن محبوبم نبوده و نخواهد بود. (البته از پارسال که بی عرضگیش رو کنار گذاشت دیگه باهاش مشکلی نداشتم ولی محبوب هم نیست.) تا حالا راجع به یه بازیکن در این حد اشتباه نکرده بودم. کسی در قوی بودن در دو بال و این مسائل شکی نداشت، استن از دو مسئله بیشتر رنج می برد به نظرم : 1. ثبات (که مشکل اکثر بازیکن های خوب این دوره هست) 2. روحیه. (ریترنش هم به اندازه کافی خوب نیست، مخصوصا وقتی با سایر توانایی هاش قیاس میشه ولی اون دو مورد مهم تر هستن.) که مسائل بسیار مهمیه در ورزش و مخصوصا تنیس که با یک اشتباه همه چیز می تونه برگرده. خیلی از بازی ها رو اینجوری می باخت استن ولی الان برعکسش خیلی بیشتر اتفاق میفته که حتما شایسته تقدیره. نقش مگنوس نورمن در این مهم خیلی زیاده ولی در حد جرقه و کمکه این نقش. عوامل موفقیت و روحیه قهرمانی باید در وجود آدم باشه. وقتی باشه و به اندازه کافی تلاش کنی و خودت رو باور داشته باشی به خیلی چیزها می تونی برسی. امیدوارم هم واورینکا این شرایط رو حفظ بکنه و خودش رو گم نکنه و هم این تورنمنت درس بزرگی برای سایر بازیکن ها باشه تا خودشون رو باور کنن و برابر حریفای پرآوازه شون از پیش باخته ظاهر نشن. همین می تونه تنیس رو ازین حالت سکون چند سال اخیر دربیاره و غیر قابل پیش بینی بکنه که حتما زیبا تره. شخصا همیشه از قهرمان جدید لذت می برم حتی اگه طرفدارش نباشم. بازم تبریک میگم به واورینکا و نیما

بعد از رولند گفتم که با اینکه نواک هنوز بیشترین شانس رو مقابل نادال داره (با اختلاف قابل توجه نسبت به بقیه) ولی دیگه فقط وجود نواک کافی نیست. باید بازیکنان جدید تری روی کار بیان و اینایی که هستن یه خودی نشون بدن. مسلما به واورینکا فکر نمی کردم ولی ازش تشکر می کنم و امیدوارم این بازی یک بار برای همیشه نباشه. راجع به بازی هم چون کامل ندیدم حرفی نمی زنم. در کل تورنمنت سطح بالایی نبود و خیلی از بازیکن ها آمادگی لازم رو نداشتن. امیدوارم در ادامه فصل رقابت جذاب تری رو شاهد باشیم.

ویرایش : زنده باد عمو پیت.
به نادال هم خسته نباشید میگم.