آخرین بازگشت استاد؛ مانور قدرت فدرر در ملبورن

[omidd]

طرفداری - همه‌چیز داشت برای برترین تنیسور تاریخ در سال 2016 خوب پیش می‌رفت. فدرر که با اندکی تغییر سبک بازی در سال‌های 2014 و 2015، هفته‌ها خود را در جمع سه تنیسور برتر جهان تثبیت کرده‌بود، با سه صفر‌های متوالی در اولین گرند‌اسلم فصل خود را آماده‌ی مبارزه‌ی مرحله‌ی نیمه‌نهایی با نواک جوکوویچ می‌کرد. اما...
کمی به عقب‌تر برگردیم. مرد شماره‌یک جهان و فاتح 17 گرند‌اسلم بعد از یک دوره‌ی باشکوه میان سال‌های 2004 تا 2008 و فصل‌های قابل قبول رقابت‌های نزدیک در فصول 2009 تا 2012 که توأم بود با دوران اوجِ رافائل نادال و نواک جوکوویچ، یک فصل کابوس‌ وار را در 2013 تجربه کرد. از نیشیکوری و ربرِدو و حتی استاخوفسکیِ رنک‌ 116 باخت تا متقاعد شود که دیگر مرد بِیس‌لاین و رالی‌های طولانی نیست. همه معتقد به اتمام دوران طلایی پادشاه تنیس جهان بودند.

یک تغییر مدبّرانه اما همه‌چیز را تغییر داد. استخدام استفن ادبرگ متخصص بازی سرو و نت، و البته مهارتِ بالای فدرر که او را برای هر استراتژی جدیدی مهیّا می‌کرد، ورق را برگرداند. چشمان سرشار از تعجب جو ویلفرد سونگا در اوپن استرالیای 2014، که یک‌سال‌قبل خون به دل فدرر کرده‌بود، تا از او شکست بخورد و بُهت اندی ماری در یک‌چهارم نهایی همان مسابقات که در گرفتن گیم‌های سرویس خود نیز ناتوان شده‌بود، خبر از راجر فدرری متفاوت به دنیای تنیس می‌داد. راجر قادر شده‌بود ریتم بازی را هر‌جا که دوست داشت عوض کند. ابایی از جلو آمدن نداشت و هر جا هم که لازم بود، دفاع می‌کرد و ریسک ضرباتش را کاهش می‌داد. یک انقلاب شگرف دیگر در بازی او، بالا‌ رفتن شگفت‌انگیز دقت بک‌هند‌های تک‌دستی او بود؛ عنصری که دست‌آویز نادال و جوکوویچ برای مقابله با حملات فدرر در رویارویی‌های سال‌های قبل تلقی می‌شد. همه‌ی این‌ها منجر به یک ‌سلسله‌نتایجِ درخشان، حتی در برابر نواک جوکوویچِ فوق‌ آماده در آن روز‌ها، شد. راجر در بیش‌تر مسابقات مسترز هزار امتیازی به‌راحتی در فینال حاضر می‌شد و گاهی موفق به شکست جوکوویچ هم می‌شد. مشکل اما مسابقات گرند‌اسلم بود. مسابقات سه ست از پنج ستی که توان مرد شماره‌یک سابق تنیس جهان را بیش از پیش می‌گرفت و قرعه‌های سخت‌تر او به‌ نسبت جوکوویچ، خود را در روز مسابقه‌ی آن‌ها بیش از پیش نشان داد. در طیّ این دوسال جوکوویچ و فدرر سه فینال گرند‌اسلم برگزار کردند که دوتای آن‌ها 3-1 و دیگری 3-2 به‌نفع ستاره‌ی صرب پایان یافته‌بود.
جوکوویچ با زیرکی و فراست خود امتیازات ست اول این بازی‌ها را تا جای ممکن طولانی می‌کرد و چیزی که مشهود بود، افت توان فیزیکی فدرر از ست سوم به بعد بود. جایی که جوکوویچ به‌راحتی کار را تمام می‌کرد. فدرر، که حضورش در حدودِ 34 سالگی در بین سه تنیسور برتر دنیا خود موجب شگفتی همگان بود، ولی علاقه‌ای نداشت که بازنده‌ی همیشگی این رقابت در گرند‌اسلم‌ها باشد. لذا در تصمیمی جالب پس از اعلام قطع همکاری استفن ادبرگ، ایوان لیوبیچیچِ کروات را که زمانی در جبهه‌ی رقیب او جوکوویچ حضور داشت، به‌عنوانِ مربی برگزید. هدف کاملاً مشخص بود: اضافه‌کردن یک ویژگی دیگر برای کوتاه‌تر‌شدن زمان رالی‌های فدرر در گیم‌های سرویسش. آن ویژگی سرویس‌های دوم هدفمند‌تر و قدرتمند بود که لیوبیچیچ در دوران بازیگری متخصص آن بود. با شروع اوپن استرالیا، همه باز متعجب از ترفند جدید استاد سوییسی برای شکست جوکوویچ بودند.

بازی‌های دور اول و چهارم با زمان‌هایی اعجاب‌انگیز و سه صفر‌های متوالی به‌پایان رسید و یک‌چهارمِ نهایی به‌ظاهر دشوار با توماس بردیچ، که بارها مزاحم فدرر بوده و هرگز حریف راحتی برای او نبود، به‌آسانی هر‌چه‌تمام‌تر و با نهایت اقتدار به‌سود فدرر به‌ اتمام رسید. جوکوویچ اما در همین مرحله به‌زحمت از سدّ ژیل سیمون سخت‌کوش گذشته‌ بود و عملاً فدرر زمان و انرژی کم‌تری برای رسیدن به نیمه‌نهایی مصرف کرده‌بود. اما این بار جوکوویچ و بکر با اتخاذ استراتژی تهاجمی بر‌خلاف همیشه دست به ریسک بزرگی زدند که در همان دو ست اول گرفت و در ادامه نیز یک اشتباه کوچک از فدرر کار را به همان 3-1 معروف ختم کرد.
اما تفاوت بزرگی این‌بار قابل مشاهده بود: از ست سوم به بعد این فدرر بود که بر جوکوویچ چربیده‌بود و این نکته که بازی انتحاری جوکوویچ همواره نتیجه نخواهد داد، هواداران فدرر را برای ادامه‌ی فصل امیدوار می‌کرد. اما دقیقاً روز بعد خبری ناگوار همه‌چیز را خراب کرد. راجر فدرر دچار مصدومیت زانو شده‌بود. مصدومیتی که بسیار شدید‌تر از آن چیزی بود که در ابتدا به‌نظر می‌رسید و از حضور فدرر در بسیاری از تورنومنت‌ها جلوگیری کرد و فصل را خیلی زود برای او به‌اتمام رساند. فدرر تصمیم گرفت که یک ریکاوری طولانی‌مدت تا ابتدای سال 2017 انجام دهد و بازگشتی مجدّد به دنیای تنیس داشته‌باشد. بازگشتی که آخرین فرصت او خواهد بود تا گرند‌اسلمی جدید را به آمار شگفت‌انگیزش اضافه کند.
در روزهایی که جوکوویچ آن دژ تسخیر‌نشدنی قبلی به‌نظر نمی‌رسد و اندی ماری مرد شماره‌یک تنیس جهان محسوب می‌شود، یک فدرر آماده مشابه آن‌چه در ابتدای سال 2016 دیدیم می‌تواند شگفتی‌ساز شود. تداوم هجوم‌ها به‌سمت تور و ترکیب بازی تدافعی و تهاجمی، مشابه آن‌چه در سال‌های 2014 و 2015 دیدیم به‌اعتبار والی‌ها و اسلایس‌های بی‌نقص فدرر و سرویس‌ دوم‌های مطمئن پنج بازی اوّل اوپن استرالیای 2016 و البته کمی شانس که فدرر در این دو سه سال اخیر کاملا از آن محروم بوده اگر دست به دست هم دهند، استاد سویسی در این واپسین بازگشت خود می‌تواند مسن‌ترین مرد شماره‌‌یک تاریخ تنیس لقب گیرد.
مطلب بسار جذابی بود هر چند یخورده احساسی بود نفر اول بودن دیگه زیادی اما نکات خوبی در این مطلب هست.

[rezapor]

بسیارعالی وزیبا تفسیرکردی .ممنونیم ازشما
انجمن هوادارت اسطوره