پرسش و پاسخ پيرامون تنيس

[Mahrooz RF]

ممنون پیام جان. حالا چندتا سوال واسه خودم پیش اومد.
1- مثلا اگه شانگهای در برنامه فدرر که اول فصل ارایه میدن نباشه ولی تو ماه آپریل تصمیم بگیره توی شانگهای که 6 ماه بعدش برگزار میشه شرکت کنه، با وایلد کارد شرکت میکنه؟
2- شرکت کردن تو چه تورنومنت هایی، و برای چه کسانی (از نظر رنکینگ) اجباریه و اصلا این "اجباری" که میگی یعنی چی؟ مثلا اگه شرکت نکنی چیکار میکنن؟
3- اون امتیاز بهترین عملکرد در 18 تورنومنت که گفتی لحاظ میشه نفهمیدم یعنی چی. 52 هفته رو که تو ATP زده و می دونم (میشه 1 سال قبل). ولی الان تقریبا همه بازیکنا حداقل 20 تورنومنت و بعضیا هم 30 یا 35 تورنومنت شرکت کردن.یعنی از این 30تا بیشترین امتیازی که در 18تاشون بدست آورده (تو 52 هفته گذشته) واسه رنکینگ لحاظ میشه؟ یعنی بقیشون می پرن؟ ممنون میشم بقیه دوستان هم پاسخ بدن.

[mspayam]

نوشته اصلی توسط Mahrooz RF

ممنون پیام جان. حالا چندتا سوال واسه خودم پیش اومد.
1- مثلا اگه شانگهای در برنامه فدرر که اول فصل ارایه میدن نباشه ولی تو ماه آپریل تصمیم بگیره توی شانگهای که 6 ماه بعدش برگزار میشه شرکت کنه، با وایلد کارد شرکت میکنه؟
2- شرکت کردن تو چه تورنومنت هایی، و برای چه کسانی (از نظر رنکینگ) اجباریه و اصلا این "اجباری" که میگی یعنی چی؟ مثلا اگه شرکت نکنی چیکار میکنن؟
3- اون امتیاز بهترین عملکرد در 18 تورنومنت که گفتی لحاظ میشه نفهمیدم یعنی چی. 52 هفته رو که تو ATP زده و می دونم (میشه 1 سال قبل). ولی الان تقریبا همه بازیکنا حداقل 20 تورنومنت و بعضیا هم 30 یا 35 تورنومنت شرکت کردن.یعنی از این 30تا بیشترین امتیازی که در 18تاشون بدست آورده (تو 52 هفته گذشته) واسه رنکینگ لحاظ میشه؟ یعنی بقیشون می پرن؟ ممنون میشم بقیه دوستان هم پاسخ بدن.

سلام مهروز جان، اسم من مهدی هستش و اون پیام بخشی از فامیلمه، اما شما هرچی دوست داری صدا کن.
1. در جواب سوالت باید بگم که طبق قانون وایلد کارد، بازیکن های با رنک خوب (رنک 30 و بالاتر) اگه بعد از اتمام مهلت ثبت نام در یکی از تورنمنت های غیراجباری بخوان توی اون شرکت کنن، می تونن درخواست وایلد کارد بدن. مشخص کردن برنامه هم الزاماً به معنی ثبت نام توی یه تورنمنت نیست و من دقیقاً نمی دونم مهلت ثبت نام توی یه تورنمنت از کی شروع می شه ولی تا شش هفته قبل از شروع تورنمنت هنوز فرصت ثبت نام هست. این شش ماهی که گفتی زمان زیادیه و در این مثالی که زدی (بدون در نظر گرفتن نوع تورنمنت) فدرر می تونه بدون وایلد کارد شرکت کنه.
2. تورنمنت های اجباری 8 تورنمنت مسترز 1000 امتیازی هستن که به ترتیب زمانی عبارتند از:

1. ایندین ولز
2. میامی
3. مادرید
4. رم
5. کانادا
6. سینسیناتی
7. شانگهای
8. پاریس

تورنمنت مونته کارلو هم مسترز 1000 امتیازیه ولی شرکت در اون اجباری نیست. در صورتی که بازیکن های رده بالا (رنک 30 و بهتر) توی این تورنمنت ها شرکت نکنن علاوه بر از دست دادن امتیاز محرومیت سنگینی براشون به وجود میاد و حتماً باید در صورت عدم شرکت گواهی پزشکی داشته باشن. یکی از محرومیت هایی که من ازش اطلاع دارم، محرومیت برای شرکت در تورنمنت 1000 امتیازی بعدیه.

3. جواب سوال سومت رو هم خودت تقریباً گفتی. دوشنبه ی این هفته 22 جولای 2013 بود و از 22 جولای 2012 (با تغییر یکی دو روز چون مثلاً پارسال اول هفته می شد 23 جولای) تا امروز بازیکن ها چه یه تورنمنت بازی کرده باشن چه 40تا، فقط بهترین امتیازی که در 18 تا از اون ها گرفتن واسشون لحاظ می شه و به قول خودت بقیه شون می پرن.
بهترین عملکرد بازیکن ها از ابتدای سال میلادی هم در جدول جداگانه ای نوشته می شه که در رنکینگ آقایان در بخش Race to London می شه اون رو دید.

چند وقت پیش هم چندتا از این گزارشگرها موقع گزارش یکی از بازی ها داشتن می گفتن که ظاهراً ATP به تازگی یه قانونی رو تصویب کرده که اگه بازیکنی بالای 30 سال باشه و یه تعداد خاصی برد داشته باشه و یه شرط دیگه ای هم بود که حالا یادم نیست، می تونه در تورنمنت های کمتری شرکت کنه. فدرر هر سه تا شرط رو داشت. اما متاسفانه هنوز اون قانونی رو که اونا می گفتن نتونستم پیدا کنم.

[PowerVu]

نوشته اصلی توسط vahidh91

سلام شرایط عمومی و تخصصی شرکت در مسابقات بزرگ بین الملی و گرند اسلم ها چیست و چرا ایرانی ها حضور ندارند؟ ممنون میشم پاسخ بدبد.

در گرند اسلم‌ها (مثلاً بخش انفرادی آقایان)، مسابقات با شرکت 128 نفر آغاز می‌شود. جدا از مسائل Wild Card که شخص توانایی‌هایش را با پیروزی‌ها و با روند رو به رشد به دنیای تنیس و فدراسیون متبوعش اثبات می‌کند، اکثر این 128 نفر، در جدول رنکینگ جهانی، رتبه‌ی زیر 100 دارند. برای رسیدن به این حدود در جدول رنکینگ، یک تنیس‌باز، با استخدام مربی، بدن‌سازی حرفه‌ای و سفرهای متعدد به کشورهای گوناگون باید ابتدا به اصطلاح حرفه‌ای/Pro شود و در طول مدت کوتاه عمر مفید ورزشی، در رقابت‌های مختلف جهانی (به ترتیب مسابقات فیوچرز، چلنجر، ATP 250 و ATP 500 و ATP Masters 1000 و سپس گرند اسلم‌های این‌چنینی) شرکت کند و با کسب پیروزی به امتیازاتش بیافزاید و در جدول رنکینگ خودش را تا حد 100 تنیس‌باز برتر جهان برساند و مهمتر از آن، اینکه بتواند این حدود را حفظ کند. چون در سطح جهانی، رقابت‌ها و تورنمنت‌های تنیس، تک حذفی هستند، بنابراین اگر ورزشکار روند حداقل مثبتی را طی نکند، خیلی زود امتیازات به دست آورده را از دست می‌دهد و به همین شکل، در جدول رنکینگ سقوط می‌کند.

هیچ یک از تنیس‌بازان حال حاضر ایران که در داخل کشور اول و معروف هستند مثل آقای انوشا شاه‌قلی چنین شرایطی را طی نکرده‌اند. در حالی که تنیس‌بازان مطرح دنیا سالانه در حدود 25 تا 30 تورنمنت مختلف در اقصی نقاط جهان شرکت می‌کنند، اما بهترین تنیس‌بازان ایرانی‌ برای جلوگیری از صرف هزینه‌های مالی سفر، حداکثر در یکی دو تورنمنت فیوچرز (پایین‌ترین رده‌ها) مثلاً ترکیه شرکت می‌کنند و اکثراً در ادوار نخستین حذف می‌شوند. در داخل ایران متاسفانه پدیده‌ای من درآوردی به نام "لیگ برتر تنیس" وجود دارد و اکثر تنیس‌بازان حتی مستعد هم، جذب آنها شده و به خاطر حقوق و قراردادهای مالی که بین تنیس‌باز و تیم منعقد می‌شود، به مرور ترجیح می‌دهند به جای پیمودن راه سخت و پر هزینه‌ی «حرفه‌ای شدن»، در همین تیم‌های لیگی که هیچ محل اعرابی در تنیس جهان ندارد، بازی کنند.

تازه این موارد، در مورد بهترین مهره‌های تنیس ایران صدق می‌کند. الباقی تنیس‌بازان داخل ایران وضع اسفناک‌تری دارند و به موارد خیلی پیش ِپا افتاده تر مثل «احساس حس پرستیژ»، «احساس برتر بودن به خاطر حمل کردن ساک راکت تنیس»، «استفاده از راکت‌های چینی شبیه راکت‌های بزرگان تنیس جهان» یا «بستن هد بندهای رنگی و البسه‌ی ورزشی با مارک‌های معروف» و خلاصه «متفاوت بودن نسبت به اکثریت جامعه که فقط فوتبال و والیبال و بسکتبال را می‌شناسند» بسنده می‌کنند و با کمال تأسف، از این شرایط، تا حد زیادی راضی هم هستند.

یکی دیگر از دلایل عدم جذب شدن به تنیس و ادامه ندادن مداوم ایرانی‌ها، بالا بودن قیمت تجهیزات سخت افزاری این رشته و عدم توجه کافی فدراسیون تنیس برای استعداد یابی و تاسیس و احداث آکادمی استاندارد، با سخت افزار، مربیان و دانش روز دنیاست.

در حال حاضر به عنوان مثال آقای رافائل نادال، برترین تنیس‌باز جهان با " 13030 " امتیاز در صدر جدول به عنوان نفر نخست دنیا ایستاده‌اند، اما بهترین تنیس‌بازان مرد ایران مثلاً آقایان انوشا شاه‌قلی یا البرز اخوان با تقریباً صفر امتیاز در رده "‌ 1932 " جهان قرار گرفته‌اند.

تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل
رده‌ی شماره "یک" جهان کجا و شماره "1932" کجا؟!

در ایران، بر خلاف تمام کشورهای جهان، مسئولین و دست اندرکاران تنیس، بر خلاف جریان آب شنا می‌کنند و با اتخاذ تصمیم‌های غیرکارشناسی و عدم داشتن برنامه مدون برای تنیس و عدم به کارگیری و استفاده از افراد متخصص و با تجربه‌ی این رشته، آن را به قهقرا برده و می‌برند.

[Sorou$h]

مرسی پاور جان از توضیحات کامل شما. ولی من قبلا بازی میکردم و این سوال رو از چند نفر مسئول زمین که پرسیدم که چرا تو ایران به ورزش تنیس اهمیت نمیدن. میگفتن چون مسئولین اصلی این رشته این ورزش رو یک ورزش شاهنشاهی میدونن واسه همین اهمیت نمیدن و همین چند تا زمینی هم که میبینی مونده با زور چند نفر هست که هنوز پابرجاست و اگر نه تا حالا کلا تنیس رو تو ایران ممنوع کرده بودن. حالا راست یا دروغش رو من نمیدونم ولی این حرف رو من از خیلی ها شنیدم.

[Mehdiii]

کلا ایران جای عجیب و غریبیه ، هیچ تعادلی وجود نداره به عنوان مثال اکثر بودجه ورزش ایران صرف فوتبال و یه مقداریش هم صرف کشتی و والیبال میشه . فوتبال ایران که مایه آبروریزیه کلش دلالی و فساده ، تو هر تورنمنتی هم که شرکت میکنه دست از پا درازتر و بدون هیچ افتخاری بر میگرده ( به عنوان مثال وضعیت تیم ملی و تیم های میلیاردی باشگاهی ایران تو آسیا ).
کشتی هم از نظر خیلیها کم جذابیت ترین و در حال حاضر از نطر محبوبیت در پایینترین سطح بین همه ورزشهاست ، شانس آورد از المپیک حذفش نکردند. جالبه برای ماندن در المپیک با ورزش بی نام و نشان اسکواش رقابت میکرد .
چیزی که عجیبه ما مثلا تو کشور اسلامی هستیم و سه ورزش که از نظر اسلام حتی شرط بندی هم توش حرام نیست در وضعیت اسفناکی بسر میبره (شنا - اسب سواری-تیراندازی).این سه ورزش مخصوصا شنا و اسب سواری از محبوبترینها تو المپیک هستند که ایران تقریبا به جز یکی دو مورد هیچ نماینده ای توشون نداره حالا شما انتظار دارید از ورزش تنیس حمایت کنند!!!
هممون میدونیم یک سری ورزشها تو دنیا نسبت به بقیه ورزشها پرستیژ،اعتبار ،پوشش رسانه ای و ...بالاتری دارند که مطمئنا تنیس یکی از اونهاست . اسپانیا یکی از کشورهایی که تو خیلی از ورزشهای معتبر دارای جایگاه بالایی تو دنیاست از فوتبال و بسکتبال و فوتسال و والیبال و تکواندو گرفته تا تنیس . در حضور این همه ستاره ورزشی رافائل نادال به خاطر افتخاراتی که در دنیای تنیس بدست آورده ، بزرگترین ورزشکار تاریخ این کشور معرفی شد . به نظر شما ارزش و غروری را که نواخته شدن 8 باره سرود ملی اسپانیا بخاطر قهرمانی نادال تو پاریس برای مردم اسپانیا به ارمغان آورده ، کدام ورزش در ایران میتونه این ارزش و غرور رو برای مردم ایران داشته باشه ، به نظر شما ورزش کشتی میتونه ؟

[mspayam]

نوشته اصلی توسط PowerVu

در گرند اسلم‌ها (مثلاً بخش انفرادی آقایان)، مسابقات با شرکت 128 نفر آغاز می‌شود. جدا از مسائل Wild Card که شخص توانایی‌هایش را با پیروزی‌ها و با روند رو به رشد به دنیای تنیس و فدراسیون متبوعش اثبات می‌کند، اکثر این 128 نفر، در جدول رنکینگ جهانی، رتبه‌ی زیر 100 دارند. برای رسیدن به این حدود در جدول رنکینگ، یک تنیس‌باز، با استخدام مربی، بدن‌سازی حرفه‌ای و سفرهای متعدد به کشورهای گوناگون باید ابتدا به اصطلاح حرفه‌ای/Pro شود و در طول مدت کوتاه عمر مفید ورزشی، در رقابت‌های مختلف جهانی (به ترتیب مسابقات فیوچرز، چلنجر، ATP 250 و ATP 500 و ATP Masters 1000 و سپس گرند اسلم‌های این‌چنینی) شرکت کند و با کسب پیروزی به امتیازاتش بیافزاید و در جدول رنکینگ خودش را تا حد 100 تنیس‌باز برتر جهان برساند و مهمتر از آن، اینکه بتواند این حدود را حفظ کند. چون در سطح جهانی، رقابت‌ها و تورنمنت‌های تنیس، تک حذفی هستند، بنابراین اگر ورزشکار روند حداقل مثبتی را طی نکند، خیلی زود امتیازات به دست آورده را از دست می‌دهد و به همین شکل، در جدول رنکینگ سقوط می‌کند.

هیچ یک از تنیس‌بازان حال حاضر ایران که در داخل کشور اول و معروف هستند مثل آقای انوشا شاه‌قلی چنین شرایطی را طی نکرده‌اند. در حالی که تنیس‌بازان مطرح دنیا سالانه در حدود 25 تا 30 تورنمنت مختلف در اقصی نقاط جهان شرکت می‌کنند، اما بهترین تنیس‌بازان ایرانی‌ برای جلوگیری از صرف هزینه‌های مالی سفر، حداکثر در یکی دو تورنمنت فیوچرز (پایین‌ترین رده‌ها) مثلاً ترکیه شرکت می‌کنند و اکثراً در ادوار نخستین حذف می‌شوند. در داخل ایران متاسفانه پدیده‌ای من درآوردی به نام "لیگ برتر تنیس" وجود دارد و اکثر تنیس‌بازان حتی مستعد هم، جذب آنها شده و به خاطر حقوق و قراردادهای مالی که بین تنیس‌باز و تیم منعقد می‌شود، به مرور ترجیح می‌دهند به جای پیمودن راه سخت و پر هزینه‌ی «حرفه‌ای شدن»، در همین تیم‌های لیگی که هیچ محل اعرابی در تنیس جهان ندارد، بازی کنند.

تازه این موارد، در مورد بهترین مهره‌های تنیس ایران صدق می‌کند. الباقی تنیس‌بازان داخل ایران وضع اسفناک‌تری دارند و به موارد خیلی پیش ِپا افتاده تر مثل «احساس حس پرستیژ»، «احساس برتر بودن به خاطر حمل کردن ساک راکت تنیس»، «استفاده از راکت‌های چینی شبیه راکت‌های بزرگان تنیس جهان» یا «بستن هد بندهای رنگی و البسه‌ی ورزشی با مارک‌های معروف» و خلاصه «متفاوت بودن نسبت به اکثریت جامعه که فقط فوتبال و والیبال و بسکتبال را می‌شناسند» بسنده می‌کنند و با کمال تأسف، از این شرایط، تا حد زیادی راضی هم هستند.

یکی دیگر از دلایل عدم جذب شدن به تنیس و ادامه ندادن مداوم ایرانی‌ها، بالا بودن قیمت تجهیزات سخت افزاری این رشته و عدم توجه کافی فدراسیون تنیس برای استعداد یابی و تاسیس و احداث آکادمی استاندارد، با سخت افزار، مربیان و دانش روز دنیاست.

در حال حاضر به عنوان مثال آقای رافائل نادال، برترین تنیس‌باز جهان با " 13030 " امتیاز در صدر جدول به عنوان نفر نخست دنیا ایستاده‌اند، اما بهترین تنیس‌بازان مرد ایران مثلاً آقایان انوشا شاه‌قلی یا البرز اخوان با تقریباً صفر امتیاز در رده "‌ 1932 " جهان قرار گرفته‌اند.

تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل
رده‌ی شماره "یک" جهان کجا و شماره "1932" کجا؟!

در ایران، بر خلاف تمام کشورهای جهان، مسئولین و دست اندرکاران تنیس، بر خلاف جریان آب شنا می‌کنند و با اتخاذ تصمیم‌های غیرکارشناسی و عدم داشتن برنامه مدون برای تنیس و عدم به کارگیری و استفاده از افراد متخصص و با تجربه‌ی این رشته، آن را به قهقرا برده و می‌برند.

نوشته اصلی توسط tennis hayrani

کلا ایران جای عجیب و غریبیه ، هیچ تعادلی وجود نداره به عنوان مثال اکثر بودجه ورزش ایران صرف فوتبال و یه مقداریش هم صرف کشتی و والیبال میشه . فوتبال ایران که مایه آبروریزیه کلش دلالی و فساده ، تو هر تورنمنتی هم که شرکت میکنه دست از پا درازتر و بدون هیچ افتخاری بر میگرده ( به عنوان مثال وضعیت تیم ملی و تیم های میلیاردی باشگاهی ایران تو آسیا ).
کشتی هم از نظر خیلیها کم جذابیت ترین و در حال حاضر از نطر محبوبیت در پایینترین سطح بین همه ورزشهاست ، شانس آورد از المپیک حذفش نکردند. جالبه برای ماندن در المپیک با ورزش بی نام و نشان اسکواش رقابت میکرد .
چیزی که عجیبه ما مثلا تو کشور اسلامی هستیم و سه ورزش که از نظر اسلام حتی شرط بندی هم توش حرام نیست در وضعیت اسفناکی بسر میبره (شنا - اسب سواری-تیراندازی).این سه ورزش مخصوصا شنا و اسب سواری از محبوبترینها تو المپیک هستند که ایران تقریبا به جز یکی دو مورد هیچ نماینده ای توشون نداره حالا شما انتظار دارید از ورزش تنیس حمایت کنند!!!
هممون میدونیم یک سری ورزشها تو دنیا نسبت به بقیه ورزشها پرستیژ،اعتبار ،پوشش رسانه ای و ...بالاتری دارند که مطمئنا تنیس یکی از اونهاست . اسپانیا یکی از کشورهایی که تو خیلی از ورزشهای معتبر دارای جایگاه بالایی تو دنیاست از فوتبال و بسکتبال و فوتسال و والیبال و تکواندو گرفته تا تنیس . در حضور این همه ستاره ورزشی رافائل نادال به خاطر افتخاراتی که در دنیای تنیس بدست آورده ، بزرگترین ورزشکار تاریخ این کشور معرفی شد . به نظر شما ارزش و غروری را که نواخته شدن 8 باره سرود ملی اسپانیا بخاطر قهرمانی نادال تو پاریس برای مردم اسپانیا به ارمغان آورده ، کدام ورزش در ایران میتونه این ارزش و غرور رو برای مردم ایران داشته باشه ، به نظر شما ورزش کشتی میتونه ؟

من قصد مخالفت با گفته های این دوستان عزیزمون رو ندارم، اما نکته ای که هستش اینه که به نظر من همون ضعف مدیریتی که دوستان در بالا بهش اشاره کردن مشکل اصلی تنیس ما در این سالها بوده و هست. همچنین غیر از مباحثی که دوستان در بالا بهش اشاره کردن عدم وجود اسپانسرینگ و استعدادهایی که در حد این باشن که در سطح جهانی بدرخشن هم یکی دیگه از عوامل غیاب تنیس بازان ایرانی در سطح بین المللیه. تقریباً همه ی تنیس بازای برتر دنیا تنیس رو از سن خیلی پایین (4 تا 8 سالگی) شروع کردن و این یعنی اینکه پدر یا مادری داشتن که اون ها رو سر زمین تنیس برده و به این ورزش علاقمندشون کرده (مثلاً رادوانسکا توی یکی از مصاحبه هاش می گفت پدرم وقتی حدوداً 5 سالمون بود من و خواهرم رو برد توی زمین و به جای توپ باید بادکنک ها رو می زدیم اون طرف تور). همین خانواده ها وقتی متوجه ی استعداد فرزنداشون می شن حاضرن هر کاری بکنن تا بچه شون پیشرفت کنه. اگه داستان زندگی شاراپووا رو نخوندین بد نیست بخونین تا ببینین که پدرش علاوه بر مهاجرت به آمریکا (که صرفاً به منظور بردن ماریا به آکادمی تنیس نیک بولیتری بوده) و انجام کارهای سیاه، چقدر برای اینکه دخترش توی تنیس پیشرفت کنه چقدر زحمت کشیده.
امروزه راه حرفه ای شدن همینه که والدین، فرزندشون رو به یه آکادمی معتبر تنیس در یه کشوری که از این لحاظ معروفه ببرن و با اینکه ما فقط شاهد داستان های موفقیت آمیز هستیم و خیلی ها هم هستن که پول و وقت زیادی هزینه می کنن و فرزندشون به هیچ جایی نمی رسه، ولی دست کم من کسی رو توی ایران ندیدم که فرزندش رو ببره یه آکادمی معتبر تنیس توی خارج. چه بسا همین ارغوان رضایی هم اگه پدرش از ایران نرفته بود شاید هیچوقت معروف نمی شد. به همین خاطر شاید اگه مشکل ویزا و همچنین این جداسازی جنسیتی در ورزش به این شدت نبود، می تونستیم شاهد نتایج بهتری باشیم.
اما از سوی دیگه بد نیست که خودمون رو همیشه با اروپا و کشورهای پیشرفته مقایسه نکنیم و یادمون نره که در یه کشور خاورمیانه ای هستیم و چه به خاطر جبر جغرافیایی یا هر قضیه دیگه ای با اینکه عملکردمون توی خیلی از قضایا بهتر از کشورهای دیگه منطقه اس، اما همون مشکلات این گوشه ی دنیا رو هم داریم و وقتی که تقریباً هیچکدوم از کشورهای منطقه (به استثنای قطر و امارات که سرمایه گذاری هنگفتی روی تنیس کردن) تنیس باز در اندازه های جهانی ندارن و دست بالاش یکی یا دوتا تنیس باز دوبل تونستن تولید کنن، پس تنیس باز نداشتن ما هم اونقدرها چیز عجیب غریبی نیست. درسته که فرضا کشوری مثل اسپانیا در حیطه ی ورزش خیلی قوی و مقتدره، اما ما از کدوم نظر شبیه اسپانیا هستیم که بخوایم ورزشمون رو با اونجا مقایسه کنیم؟

[omidd]

نوشته اصلی توسط tennis hayrani

کلا ایران جای عجیب و غریبیه ، هیچ تعادلی وجود نداره به عنوان مثال اکثر بودجه ورزش ایران صرف فوتبال و یه مقداریش هم صرف کشتی و والیبال میشه . فوتبال ایران که مایه آبروریزیه کلش دلالی و فساده ، تو هر تورنمنتی هم که شرکت میکنه دست از پا درازتر و بدون هیچ افتخاری بر میگرده ( به عنوان مثال وضعیت تیم ملی و تیم های میلیاردی باشگاهی ایران تو آسیا ).
کشتی هم از نظر خیلیها کم جذابیت ترین و در حال حاضر از نطر محبوبیت در پایینترین سطح بین همه ورزشهاست ، شانس آورد از المپیک حذفش نکردند. جالبه برای ماندن در المپیک با ورزش بی نام و نشان اسکواش رقابت میکرد .
چیزی که عجیبه ما مثلا تو کشور اسلامی هستیم و سه ورزش که از نظر اسلام حتی شرط بندی هم توش حرام نیست در وضعیت اسفناکی بسر میبره (شنا - اسب سواری-تیراندازی).این سه ورزش مخصوصا شنا و اسب سواری از محبوبترینها تو المپیک هستند که ایران تقریبا به جز یکی دو مورد هیچ نماینده ای توشون نداره حالا شما انتظار دارید از ورزش تنیس حمایت کنند!!!
هممون میدونیم یک سری ورزشها تو دنیا نسبت به بقیه ورزشها پرستیژ،اعتبار ،پوشش رسانه ای و ...بالاتری دارند که مطمئنا تنیس یکی از اونهاست . اسپانیا یکی از کشورهایی که تو خیلی از ورزشهای معتبر دارای جایگاه بالایی تو دنیاست از فوتبال و بسکتبال و فوتسال و والیبال و تکواندو گرفته تا تنیس . در حضور این همه ستاره ورزشی رافائل نادال به خاطر افتخاراتی که در دنیای تنیس بدست آورده ، بزرگترین ورزشکار تاریخ این کشور معرفی شد . به نظر شما ارزش و غروری را که نواخته شدن 8 باره سرود ملی اسپانیا بخاطر قهرمانی نادال تو پاریس برای مردم اسپانیا به ارمغان آورده ، کدام ورزش در ایران میتونه این ارزش و غرور رو برای مردم ایران داشته باشه ، به نظر شما ورزش کشتی میتونه ؟

با بخشی از حرفات موافقم با بخشی مخالف.
یک چیز طبیعی که تعادل نباشه بین ورزشا فوتبال کجا تنیس کجا و باقی ورزشا کجا هم از بعد سخت افزاری هم نرم افزاری.
کشتی کی گفته جذابیت نداره؟خصوصا واس ما ایرانیا.این بحث جاش اینجا نیست ولی باید گفت که هر ورزشی لذت خاص خودشو داره حالا میخواد تنیس باشه یا دارت!
ضمنا قهرمانی ورزشکارای ایرانی در جهان وخصوصا المپیک غرور نداره خدایش؟
راجبع تنیس پاور جان توضیح دادن کامل یکی از دوسانم بحث اسپانسرو کرد که درست هر ورزشی که طرفدار بیشتری داشته باشه پول بیشتری سمتشم میره.ضمنا اینکه میگن تنیس ورزش پولداراست کاملا حقیقت داره و توی ایران بخصوص در زمینه سخت افزاری مشکل زیاد در زمینه تنیس.پخش بازیای تنیس هم میتونه باعث جذب جوونا بشه که اونم با توجه به اینکه اینجا همه چیز کلا سانسور میشه پس پخش بازیا هم هیچ.
بزرگترین مشکل ورزش کشور ما بدون شک برنامه برنامه و برنامست اینکه هر سال مدیرا تغییر میکنه همه هم بفکر جیب خودشونن اکثرا هم با رابطه بر مسند مدیریت میشینن.
از بس مدیریت اینجا خراب هرچی بگیم باز کم.پس بیخیال باشیم بهتره.

[moris]

نوشته اصلی توسط mspayam

من قصد مخالفت با گفته های این دوستان عزیزمون رو ندارم، اما نکته ای که هستش اینه که به نظر من همون ضعف مدیریتی که دوستان در بالا بهش اشاره کردن مشکل اصلی تنیس ما در این سالها بوده و هست. همچنین غیر از مباحثی که دوستان در بالا بهش اشاره کردن عدم وجود اسپانسرینگ و استعدادهایی که در حد این باشن که در سطح جهانی بدرخشن هم یکی دیگه از عوامل غیاب تنیس بازان ایرانی در سطح بین المللیه. تقریباً همه ی تنیس بازای برتر دنیا تنیس رو از سن خیلی پایین (4 تا 8 سالگی) شروع کردن و این یعنی اینکه پدر یا مادری داشتن که اون ها رو سر زمین تنیس برده و به این ورزش علاقمندشون کرده (مثلاً رادوانسکا توی یکی از مصاحبه هاش می گفت پدرم وقتی حدوداً 5 سالمون بود من و خواهرم رو برد توی زمین و به جای توپ باید بادکنک ها رو می زدیم اون طرف تور). همین خانواده ها وقتی متوجه ی استعداد فرزنداشون می شن حاضرن هر کاری بکنن تا بچه شون پیشرفت کنه. اگه داستان زندگی شاراپووا رو نخوندین بد نیست بخونین تا ببینین که پدرش علاوه بر مهاجرت به آمریکا (که صرفاً به منظور بردن ماریا به آکادمی تنیس نیک بولیتری بوده) و انجام کارهای سیاه، چقدر برای اینکه دخترش توی تنیس پیشرفت کنه چقدر زحمت کشیده.
امروزه راه حرفه ای شدن همینه که والدین، فرزندشون رو به یه آکادمی معتبر تنیس در یه کشوری که از این لحاظ معروفه ببرن و با اینکه ما فقط شاهد داستان های موفقیت آمیز هستیم و خیلی ها هم هستن که پول و وقت زیادی هزینه می کنن و فرزندشون به هیچ جایی نمی رسه، ولی دست کم من کسی رو توی ایران ندیدم که فرزندش رو ببره یه آکادمی معتبر تنیس توی خارج. چه بسا همین ارغوان رضایی هم اگه پدرش از ایران نرفته بود شاید هیچوقت معروف نمی شد. به همین خاطر شاید اگه مشکل ویزا و همچنین این جداسازی جنسیتی در ورزش به این شدت نبود، می تونستیم شاهد نتایج بهتری باشیم.
اما از سوی دیگه بد نیست که خودمون رو همیشه با اروپا و کشورهای پیشرفته مقایسه نکنیم و یادمون نره که در یه کشور خاورمیانه ای هستیم و چه به خاطر جبر جغرافیایی یا هر قضیه دیگه ای با اینکه عملکردمون توی خیلی از قضایا بهتر از کشورهای دیگه منطقه اس، اما همون مشکلات این گوشه ی دنیا رو هم داریم و وقتی که تقریباً هیچکدوم از کشورهای منطقه (به استثنای قطر و امارات که سرمایه گذاری هنگفتی روی تنیس کردن) تنیس باز در اندازه های جهانی ندارن و دست بالاش یکی یا دوتا تنیس باز دوبل تونستن تولید کنن، پس تنیس باز نداشتن ما هم اونقدرها چیز عجیب غریبی نیست. درسته که فرضا کشوری مثل اسپانیا در حیطه ی ورزش خیلی قوی و مقتدره، اما ما از کدوم نظر شبیه اسپانیا هستیم که بخوایم ورزشمون رو با اونجا مقایسه کنیم؟

این بحث جاش تو این تاپیک نیست اما
مهدی جان و سروش عزیز مسئله شاهنشاهی و اسپانسرینگ و ... نیست.
مهم فقط اینه که خیلی مایه دار باشی و خودت بخوای.تو ایران کسی که تنیس رو شروع میکنه فقط همین 2 مورد رو میخواد.البته جاهای دیگه دنیا هم همینه تقریبا.
من تا حالا نشنیدم این مسئله اسپانسرینگ روی یه بازیکن رو .بحث اون لباس و ... زمانی که بازیکن میاد تو یه سطح حرفه ای و تقریبا تو 100 تا برتر فکر میکنم اسپانسرینگ میاد وسط.بازیکنی که تو 1000 تا هم نیست هنوز مشخصه که اسپانسرینگ نخواهد داشت و باید از جیب خرج کنه.
اون قضیه شاهنشاهی هم واسه اوایل انقلاب بود.الان بچه های خودشون ریختن تو زمینها یا خودشون باشگاه دارن.
ورزش تنیس هم انفرادی هست و ربطی به فدراسیون تنیس نداره.این دیدگاه لیگ برتری و دیویس کاپی هم وضع رو بدتر میکنه تا بهتر.

اشخاصی مثل انوشا شاهقلی هم از بچگی به واسطه پدرشون که مربی بوده تو زمین تنیس بزرگ شدند پس این دلیل نمیشه.مسئله اصولی بودن و اون قضیه خواستن هست.
والا معدنچی هم اگر اشتباه نکنم یه مدتی رو تو آکادمی های دبی کار کرد و پیشرفت هم داشت اما نه در اون حد که به جای خاصی برسه.
کشورهای عربی نصف افتخارات ما رو هم قبل از انقلاب نداشتند.اصلا قابل مقایسه نیستند با ما.
همین منصور بهرامی با اینکه خیلی هم شاخ نشد در سطح جهان اما خواست.کسی که با خاک انداز بازی رو شروع کرد.کسی که کتک خورد واسه تنیس بازی کردن.اما آخرش به یه جایی رسید.

در کل اگر کسی اون 2 تا آیتم رو داشته باشه بره اروپا آمریکا و فکر بازی کردن واسه تیم ملی دیویس کاپ جمهوری اسلامی ایران رو از سرش بیرون کنه و همونجا بمونه و تمرکزش روی پیشرفت خودش باشه به یه جایی میرسه اما با این مربی های ایران و این بازیکنها اصلا صحبت کردن در رابطه با این موضوع مثل همیشه کار عبثی خواهد بود !!!!

[Mehdiii]

پاور جان چرا این تورنمنت شروع نشده 500 امتیازی شده ولی خیلی از تورنمنتهای با سابقه 250 امتیازیند ، اصلا معیارهای امتیاز بندی atp چی هستش ؟ مطمئنا مساله جوایز مالی هم نیست چون قطری ها تا الان دوحه رو 1000 امتیازیش کرده بودند ...

[miladroozbeh]

hi,کی میدونه تاریخچه امتیازات تنیس به کی برمیگرده و چرا امتیازات رو اینجوری میشمارا؟15-30-40 گیم!!!!!!!!!!
من که فک میکنم واسه روحیه گرفتنه اما میخوام نظر کارشناسانتونو بدونم