[mspayam]

نوشته اصلی توسط PowerVu

در گرند اسلم‌ها (مثلاً بخش انفرادی آقایان)، مسابقات با شرکت 128 نفر آغاز می‌شود. جدا از مسائل Wild Card که شخص توانایی‌هایش را با پیروزی‌ها و با روند رو به رشد به دنیای تنیس و فدراسیون متبوعش اثبات می‌کند، اکثر این 128 نفر، در جدول رنکینگ جهانی، رتبه‌ی زیر 100 دارند. برای رسیدن به این حدود در جدول رنکینگ، یک تنیس‌باز، با استخدام مربی، بدن‌سازی حرفه‌ای و سفرهای متعدد به کشورهای گوناگون باید ابتدا به اصطلاح حرفه‌ای/Pro شود و در طول مدت کوتاه عمر مفید ورزشی، در رقابت‌های مختلف جهانی (به ترتیب مسابقات فیوچرز، چلنجر، ATP 250 و ATP 500 و ATP Masters 1000 و سپس گرند اسلم‌های این‌چنینی) شرکت کند و با کسب پیروزی به امتیازاتش بیافزاید و در جدول رنکینگ خودش را تا حد 100 تنیس‌باز برتر جهان برساند و مهمتر از آن، اینکه بتواند این حدود را حفظ کند. چون در سطح جهانی، رقابت‌ها و تورنمنت‌های تنیس، تک حذفی هستند، بنابراین اگر ورزشکار روند حداقل مثبتی را طی نکند، خیلی زود امتیازات به دست آورده را از دست می‌دهد و به همین شکل، در جدول رنکینگ سقوط می‌کند.

هیچ یک از تنیس‌بازان حال حاضر ایران که در داخل کشور اول و معروف هستند مثل آقای انوشا شاه‌قلی چنین شرایطی را طی نکرده‌اند. در حالی که تنیس‌بازان مطرح دنیا سالانه در حدود 25 تا 30 تورنمنت مختلف در اقصی نقاط جهان شرکت می‌کنند، اما بهترین تنیس‌بازان ایرانی‌ برای جلوگیری از صرف هزینه‌های مالی سفر، حداکثر در یکی دو تورنمنت فیوچرز (پایین‌ترین رده‌ها) مثلاً ترکیه شرکت می‌کنند و اکثراً در ادوار نخستین حذف می‌شوند. در داخل ایران متاسفانه پدیده‌ای من درآوردی به نام "لیگ برتر تنیس" وجود دارد و اکثر تنیس‌بازان حتی مستعد هم، جذب آنها شده و به خاطر حقوق و قراردادهای مالی که بین تنیس‌باز و تیم منعقد می‌شود، به مرور ترجیح می‌دهند به جای پیمودن راه سخت و پر هزینه‌ی «حرفه‌ای شدن»، در همین تیم‌های لیگی که هیچ محل اعرابی در تنیس جهان ندارد، بازی کنند.

تازه این موارد، در مورد بهترین مهره‌های تنیس ایران صدق می‌کند. الباقی تنیس‌بازان داخل ایران وضع اسفناک‌تری دارند و به موارد خیلی پیش ِپا افتاده تر مثل «احساس حس پرستیژ»، «احساس برتر بودن به خاطر حمل کردن ساک راکت تنیس»، «استفاده از راکت‌های چینی شبیه راکت‌های بزرگان تنیس جهان» یا «بستن هد بندهای رنگی و البسه‌ی ورزشی با مارک‌های معروف» و خلاصه «متفاوت بودن نسبت به اکثریت جامعه که فقط فوتبال و والیبال و بسکتبال را می‌شناسند» بسنده می‌کنند و با کمال تأسف، از این شرایط، تا حد زیادی راضی هم هستند.

یکی دیگر از دلایل عدم جذب شدن به تنیس و ادامه ندادن مداوم ایرانی‌ها، بالا بودن قیمت تجهیزات سخت افزاری این رشته و عدم توجه کافی فدراسیون تنیس برای استعداد یابی و تاسیس و احداث آکادمی استاندارد، با سخت افزار، مربیان و دانش روز دنیاست.

در حال حاضر به عنوان مثال آقای رافائل نادال، برترین تنیس‌باز جهان با " 13030 " امتیاز در صدر جدول به عنوان نفر نخست دنیا ایستاده‌اند، اما بهترین تنیس‌بازان مرد ایران مثلاً آقایان انوشا شاه‌قلی یا البرز اخوان با تقریباً صفر امتیاز در رده "‌ 1932 " جهان قرار گرفته‌اند.

تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل
رده‌ی شماره "یک" جهان کجا و شماره "1932" کجا؟!

در ایران، بر خلاف تمام کشورهای جهان، مسئولین و دست اندرکاران تنیس، بر خلاف جریان آب شنا می‌کنند و با اتخاذ تصمیم‌های غیرکارشناسی و عدم داشتن برنامه مدون برای تنیس و عدم به کارگیری و استفاده از افراد متخصص و با تجربه‌ی این رشته، آن را به قهقرا برده و می‌برند.

نوشته اصلی توسط tennis hayrani

کلا ایران جای عجیب و غریبیه ، هیچ تعادلی وجود نداره به عنوان مثال اکثر بودجه ورزش ایران صرف فوتبال و یه مقداریش هم صرف کشتی و والیبال میشه . فوتبال ایران که مایه آبروریزیه کلش دلالی و فساده ، تو هر تورنمنتی هم که شرکت میکنه دست از پا درازتر و بدون هیچ افتخاری بر میگرده ( به عنوان مثال وضعیت تیم ملی و تیم های میلیاردی باشگاهی ایران تو آسیا ).
کشتی هم از نظر خیلیها کم جذابیت ترین و در حال حاضر از نطر محبوبیت در پایینترین سطح بین همه ورزشهاست ، شانس آورد از المپیک حذفش نکردند. جالبه برای ماندن در المپیک با ورزش بی نام و نشان اسکواش رقابت میکرد .
چیزی که عجیبه ما مثلا تو کشور اسلامی هستیم و سه ورزش که از نظر اسلام حتی شرط بندی هم توش حرام نیست در وضعیت اسفناکی بسر میبره (شنا - اسب سواری-تیراندازی).این سه ورزش مخصوصا شنا و اسب سواری از محبوبترینها تو المپیک هستند که ایران تقریبا به جز یکی دو مورد هیچ نماینده ای توشون نداره حالا شما انتظار دارید از ورزش تنیس حمایت کنند!!!
هممون میدونیم یک سری ورزشها تو دنیا نسبت به بقیه ورزشها پرستیژ،اعتبار ،پوشش رسانه ای و ...بالاتری دارند که مطمئنا تنیس یکی از اونهاست . اسپانیا یکی از کشورهایی که تو خیلی از ورزشهای معتبر دارای جایگاه بالایی تو دنیاست از فوتبال و بسکتبال و فوتسال و والیبال و تکواندو گرفته تا تنیس . در حضور این همه ستاره ورزشی رافائل نادال به خاطر افتخاراتی که در دنیای تنیس بدست آورده ، بزرگترین ورزشکار تاریخ این کشور معرفی شد . به نظر شما ارزش و غروری را که نواخته شدن 8 باره سرود ملی اسپانیا بخاطر قهرمانی نادال تو پاریس برای مردم اسپانیا به ارمغان آورده ، کدام ورزش در ایران میتونه این ارزش و غرور رو برای مردم ایران داشته باشه ، به نظر شما ورزش کشتی میتونه ؟

من قصد مخالفت با گفته های این دوستان عزیزمون رو ندارم، اما نکته ای که هستش اینه که به نظر من همون ضعف مدیریتی که دوستان در بالا بهش اشاره کردن مشکل اصلی تنیس ما در این سالها بوده و هست. همچنین غیر از مباحثی که دوستان در بالا بهش اشاره کردن عدم وجود اسپانسرینگ و استعدادهایی که در حد این باشن که در سطح جهانی بدرخشن هم یکی دیگه از عوامل غیاب تنیس بازان ایرانی در سطح بین المللیه. تقریباً همه ی تنیس بازای برتر دنیا تنیس رو از سن خیلی پایین (4 تا 8 سالگی) شروع کردن و این یعنی اینکه پدر یا مادری داشتن که اون ها رو سر زمین تنیس برده و به این ورزش علاقمندشون کرده (مثلاً رادوانسکا توی یکی از مصاحبه هاش می گفت پدرم وقتی حدوداً 5 سالمون بود من و خواهرم رو برد توی زمین و به جای توپ باید بادکنک ها رو می زدیم اون طرف تور). همین خانواده ها وقتی متوجه ی استعداد فرزنداشون می شن حاضرن هر کاری بکنن تا بچه شون پیشرفت کنه. اگه داستان زندگی شاراپووا رو نخوندین بد نیست بخونین تا ببینین که پدرش علاوه بر مهاجرت به آمریکا (که صرفاً به منظور بردن ماریا به آکادمی تنیس نیک بولیتری بوده) و انجام کارهای سیاه، چقدر برای اینکه دخترش توی تنیس پیشرفت کنه چقدر زحمت کشیده.
امروزه راه حرفه ای شدن همینه که والدین، فرزندشون رو به یه آکادمی معتبر تنیس در یه کشوری که از این لحاظ معروفه ببرن و با اینکه ما فقط شاهد داستان های موفقیت آمیز هستیم و خیلی ها هم هستن که پول و وقت زیادی هزینه می کنن و فرزندشون به هیچ جایی نمی رسه، ولی دست کم من کسی رو توی ایران ندیدم که فرزندش رو ببره یه آکادمی معتبر تنیس توی خارج. چه بسا همین ارغوان رضایی هم اگه پدرش از ایران نرفته بود شاید هیچوقت معروف نمی شد. به همین خاطر شاید اگه مشکل ویزا و همچنین این جداسازی جنسیتی در ورزش به این شدت نبود، می تونستیم شاهد نتایج بهتری باشیم.
اما از سوی دیگه بد نیست که خودمون رو همیشه با اروپا و کشورهای پیشرفته مقایسه نکنیم و یادمون نره که در یه کشور خاورمیانه ای هستیم و چه به خاطر جبر جغرافیایی یا هر قضیه دیگه ای با اینکه عملکردمون توی خیلی از قضایا بهتر از کشورهای دیگه منطقه اس، اما همون مشکلات این گوشه ی دنیا رو هم داریم و وقتی که تقریباً هیچکدوم از کشورهای منطقه (به استثنای قطر و امارات که سرمایه گذاری هنگفتی روی تنیس کردن) تنیس باز در اندازه های جهانی ندارن و دست بالاش یکی یا دوتا تنیس باز دوبل تونستن تولید کنن، پس تنیس باز نداشتن ما هم اونقدرها چیز عجیب غریبی نیست. درسته که فرضا کشوری مثل اسپانیا در حیطه ی ورزش خیلی قوی و مقتدره، اما ما از کدوم نظر شبیه اسپانیا هستیم که بخوایم ورزشمون رو با اونجا مقایسه کنیم؟