نقل قول:
نوشته اصلی توسط mspayam
من قصد مخالفت با گفته های این دوستان عزیزمون رو ندارم، اما نکته ای که هستش اینه که به نظر من همون ضعف مدیریتی که دوستان در بالا بهش اشاره کردن مشکل اصلی تنیس ما در این سالها بوده و هست. همچنین غیر از مباحثی که دوستان در بالا بهش اشاره کردن عدم وجود اسپانسرینگ و استعدادهایی که در حد این باشن که در سطح جهانی بدرخشن هم یکی دیگه از عوامل غیاب تنیس بازان ایرانی در سطح بین المللیه. تقریباً همه ی تنیس بازای برتر دنیا تنیس رو از سن خیلی پایین (4 تا 8 سالگی) شروع کردن و این یعنی اینکه پدر یا مادری داشتن که اون ها رو سر زمین تنیس برده و به این ورزش علاقمندشون کرده (مثلاً رادوانسکا توی یکی از مصاحبه هاش می گفت پدرم وقتی حدوداً 5 سالمون بود من و خواهرم رو برد توی زمین و به جای توپ باید بادکنک ها رو می زدیم اون طرف تور). همین خانواده ها وقتی متوجه ی استعداد فرزنداشون می شن حاضرن هر کاری بکنن تا بچه شون پیشرفت کنه. اگه داستان زندگی شاراپووا رو نخوندین بد نیست بخونین تا ببینین که پدرش علاوه بر مهاجرت به آمریکا (که صرفاً به منظور بردن ماریا به آکادمی تنیس نیک بولیتری بوده) و انجام کارهای سیاه، چقدر برای اینکه دخترش توی تنیس پیشرفت کنه چقدر زحمت کشیده.
امروزه راه حرفه ای شدن همینه که والدین، فرزندشون رو به یه آکادمی معتبر تنیس در یه کشوری که از این لحاظ معروفه ببرن و با اینکه ما فقط شاهد داستان های موفقیت آمیز هستیم و خیلی ها هم هستن که پول و وقت زیادی هزینه می کنن و فرزندشون به هیچ جایی نمی رسه، ولی دست کم من کسی رو توی ایران ندیدم که فرزندش رو ببره یه آکادمی معتبر تنیس توی خارج. چه بسا همین ارغوان رضایی هم اگه پدرش از ایران نرفته بود شاید هیچوقت معروف نمی شد. به همین خاطر شاید اگه مشکل ویزا و همچنین این جداسازی جنسیتی در ورزش به این شدت نبود، می تونستیم شاهد نتایج بهتری باشیم.
اما از سوی دیگه بد نیست که خودمون رو همیشه با اروپا و کشورهای پیشرفته مقایسه نکنیم و یادمون نره که در یه کشور خاورمیانه ای هستیم و چه به خاطر جبر جغرافیایی یا هر قضیه دیگه ای با اینکه عملکردمون توی خیلی از قضایا بهتر از کشورهای دیگه منطقه اس، اما همون مشکلات این گوشه ی دنیا رو هم داریم و وقتی که تقریباً هیچکدوم از کشورهای منطقه (به استثنای قطر و امارات که سرمایه گذاری هنگفتی روی تنیس کردن) تنیس باز در اندازه های جهانی ندارن و دست بالاش یکی یا دوتا تنیس باز دوبل تونستن تولید کنن، پس تنیس باز نداشتن ما هم اونقدرها چیز عجیب غریبی نیست. درسته که فرضا کشوری مثل اسپانیا در حیطه ی ورزش خیلی قوی و مقتدره، اما ما از کدوم نظر شبیه اسپانیا هستیم که بخوایم ورزشمون رو با اونجا مقایسه کنیم؟
|
این بحث جاش تو این تاپیک نیست اما
مهدی جان و سروش عزیز مسئله شاهنشاهی و اسپانسرینگ و ... نیست.
مهم فقط اینه که خیلی مایه دار باشی و خودت بخوای.تو ایران کسی که تنیس رو شروع میکنه فقط همین 2 مورد رو میخواد.البته جاهای دیگه دنیا هم همینه تقریبا.
من تا حالا نشنیدم این مسئله اسپانسرینگ روی یه بازیکن رو .بحث اون لباس و ... زمانی که بازیکن میاد تو یه سطح حرفه ای و تقریبا تو 100 تا برتر فکر میکنم اسپانسرینگ میاد وسط.بازیکنی که تو 1000 تا هم نیست هنوز مشخصه که اسپانسرینگ نخواهد داشت و باید از جیب خرج کنه.
اون قضیه شاهنشاهی هم واسه اوایل انقلاب بود.الان بچه های خودشون ریختن تو زمینها یا خودشون باشگاه دارن.
ورزش تنیس هم انفرادی هست و ربطی به فدراسیون تنیس نداره.این دیدگاه لیگ برتری و دیویس کاپی هم وضع رو بدتر میکنه تا بهتر.
اشخاصی مثل انوشا شاهقلی هم از بچگی به واسطه پدرشون که مربی بوده تو زمین تنیس بزرگ شدند پس این دلیل نمیشه.مسئله اصولی بودن و اون قضیه خواستن هست.
والا معدنچی هم اگر اشتباه نکنم یه مدتی رو تو آکادمی های دبی کار کرد و پیشرفت هم داشت اما نه در اون حد که به جای خاصی برسه.
کشورهای عربی نصف افتخارات ما رو هم قبل از انقلاب نداشتند.اصلا قابل مقایسه نیستند با ما.
همین منصور بهرامی با اینکه خیلی هم شاخ نشد در سطح جهان اما خواست.کسی که با خاک انداز بازی رو شروع کرد.کسی که کتک خورد واسه تنیس بازی کردن.اما آخرش به یه جایی رسید.
در کل اگر کسی اون 2 تا آیتم رو داشته باشه بره اروپا آمریکا و فکر بازی کردن واسه تیم ملی دیویس کاپ جمهوری اسلامی ایران رو از سرش بیرون کنه و همونجا بمونه و تمرکزش روی پیشرفت خودش باشه به یه جایی میرسه اما با این مربی های ایران و این بازیکنها اصلا صحبت کردن در رابطه با این موضوع مثل همیشه کار عبثی خواهد بود !!!!