[mspayam]

نوشته اصلی توسط mjrs

مرتضی جان درک نمیکنم که با اینکه یه فدرری متعصب هستی، اولا چرا از نواک بدت میاد و دوما اینکه با نادال و سبک بازیش و ... ( از سر تا پاش ) مشکلی نداری

متاسفانه بحثی که می تونست به یه بحث خوب درباره ی ارزش های بازی نادال تبدیل بشه به بیراهه رفت و با اینکه من منتظر دیدن پست مرتضای عزیز بودم، اما مرتضی هم توی همون پستش به حاشیه پرداخت و این سوال رو جواب نداد.

به همین خاطر من چسارت می کنم و با اینکه مخاطب سوال من نیستم اما به عنوان کسی که در مورد دوست داشتن فدرر و نادال و دوست نداشتن جوکر با مرتضی هم عقیده ام، نظرم رو می گم به این امید که مرتضی هم بیاد و کاملتر جواب بده و این بحث بیش از این به حاشیه کشیده نشه و نکته ای رو هم که محمد عزیز مد نظرش بود رو بشه به یه شکل دیگه مطرح کرد.


1. برای تحسین بازی و سبک فدرر نیازی نیست که متخصص تنیس باشین چون فدرر چشم نواز بازی می کنه. اون دوستی که در امضاش عکس فدرر و یک بالرین هستش (شیرفرهاد عزیز) این نکته رو به خوبی نشون می ده. شما نیازی ندارین که رقاص باله باشین تا زیباییش رو درک کنین و همین نکته رو هم می شه در مورد فدرر گفت.

2.بازی نادال به اندازه ی بازی فدرر چشم نواز نیست و خود من تا قبل از اینکه تنیس رو شروع کنم طرفدار پروپاقرص فدرر بودم (هنوزم هستم) اما وقتی که فهمیدم نادال چه سبک غیرممکنی رو بازی می کنه و بازیش برخلاف چیزی که به نظر میاد (توپ هوا کردن) چقدر فنی و در عین حال طافت فرساست احترامم بهش بیشتر شد.

3.اما این ویژگی بازی نادال چیه و چرا سخته؟ شاید این سومین باری باشه که من در این زمینه پست می دم و مطمئنم سایر دوستان و استادان هم قبلاً بارها و بارها در موردش حرف زدن. بازی نادال بر مبنای تاپ اسپین هستش و ضربات تاپ اسپین یا همون چرخشی و کات دار با اینکه کنترل بیشتری از ضربه های فلت به بازیکن ها می دن اما قدرتشون به مراتب کمتره. ولی نادال با اون سبک سویینگ خاص خودش (که انتهای سویینگ بالا و دور سرش هست نه روی شونه ی مخالفش) چنان قدرتی به ضربه وارد می کنه توپ به سرعت به زمین حریفش برمی گرده و این تلفیق قدرت و کنترل همون جمع اضدادی هستش که شاید همه به دنبالش باشن ولی کمتر کسی بهش می رسه. شما تصور کنین توپ از زمین حریف به سمت شما میاد و با سرعت به زمین می خوره (و مخصوصاً روی زمین های خاک رس) با چنان سرعتی بالا می ره که قبل از اینکه فرصت ضربه ردن بهش رو داشته باشین به بالای شونه تون رسیده. این ها ضربه های عادی نادال هستن که حریفش برای گرفتن اون ها باید از بیس لاین خیلی عقب تر بره که به نادال فرصت بهتری برای زدن ضربه هاش به گوشه ها و فضای خالی زمین می ده، یا اینکه حریفش باید یاد بگیره بیشتر ضربه هاش رو از بالای شونه اش بزنه (مخصوصاً بکهندش رو) و فقط اگه توانایی زدن بکهند دان دلاین از بالای شونه اش رو به طور مرتب داشته باشه در اون صورته که می تونه نادال رو به دردسر بندازه (کاری که جوکوویچ می کنه). این سبک بازی شاید مثل سبک فدرر چشم نواز نباشه، اما به دلایلی که گفتم وقتی کسی خودش به زمین تنیس می ره و ضربه می زنه اهمیتش رو بهتر درک می کنه. البته این حرف به معنی این نیست که اگه تنیس بازی نکرده باشین نمی تونین اون رو درک کنین، بلکه تنیس بازی کردن درک بهتری بهتون ازش می ده. شاید دقت کرده باشین که در سطح حرفه ای تقریباً بازی هیچکس شبیه نادال نیست و شاید به این زودی ها هم کسی نتونه بیاد که همچین سبکی داشته باشه.

4. نادال تواضع مثال زدنی ای داره که نمی شه اون تواضعش رو دوست نداشت با اینکه همیشه بحث برتر بودن اون یا فدرر مطرح بوده، اما خود نادال هیچوقت همیچین حرفی نزده و هر موقعی حرفی شده خودش گفته که فدرر بزرگترین بازیکن همه ی دوران هاست. با اینکه درستی یا نادرستی این حرف رو زمان ثابت خواهد کرد، اما نکته ی مهم اینه که در اوج یکی از بزرگترین رقابت های ورزشی دوران خودت باشی ولی خودت رو گم نکنی و جوگیر نشی و با وجود هد تو هد بهترت از رقیبت به برتری اون اذعان کنی.

5. جوکوویج بازیکنیه که هیچ نقص خاصی نداره (برخلاف بکهند نادال و فدرر) و از دید یه عده کاملترین بازیکن تنیسه، اما گستاخیش و غرور بیش از حدش باعث می شه که طرفداراش رو از دست بده. مثلاً با اینکه خودش ادای همه رو درمیاورد اما جنبه ی این رو که کسی باهاش شوخی کنه نداشت و همین رفتارش باعث شد که توی یو اس اوپن 2008 کل استادیوم اون رو هو کنن. یا اینکه یه بار دیگه گفته بود که نادال روی خاک شکست ناپذیر نیست و بعد از اینکه خودش رو یه مدت کنترل کرد و چیزی نگفت اون حرف های زشت رو در مادرید به تماشاچیا گفت.