آیا جوکوویچ تنیس را کشت؟

[مسعود 289]

مسابقات تنیس ویمبلدون در حالی آغاز شده است که کمتر کسی نسبت به قهرمانی نواک جوکوویچ شک دارد.

حوصله همه سر رفته است. می توان نوعی دلزدگی را در میان طرفداران تنیس تشخیص داد. در شبکه های اجتماعی و فروم ها روز به روز به تعداد کامنت های عصبی اضافه می شود. حتی بعضی از عوض کردن کانال و تحریم کردن بازی ها صحبت می کنند! دلیل حرص خوردنشان این است: تنیس مردان کسل کننده شده است.

این مشکل محدود به تماشاگرانی که نشسته بر روی مبل و در خانه بازی ها را دنبال می کنند نمی شود. ژیل سیمون تنیس باز فرانسوی زمستان گذشته به روزنامه اکیپ گفته بود "بازیکنان کم کم دارند جوش می آورند، اعصاب خورد کن است. همه، قدری احساس تحقیر می کنند. طرف اونجا جلوی شماست و هوپ هوپ هوپ ... ولی ما نباید تسلیم بشیم و به او بگیم: از همان ثانیه ای که افت بکنی ما سر قرار حاضرخواهیم بود". با این حال ژیل سیمون فکر نمی کرد که فصل 2016 هم مثل سال قبل تحت فرمانروایی بلامنازع این صرب پیش رود.

5 ماه از آن تاریخ می گذرد و اگر چه این فصل هنوز تا پایان، راه درازی دارد، نتایج بدست آمده تا امروز به افسردگی سیمون و دیگران دامن زده: عملکرد جوکوویچ، امسال بهتر از 2015 است. جوکوویچ در حالی تورنمنت ویمبلدون را به عنوان بخت اول قهرمانی شروع کرده است که در 47 بازی اخیرش 44 تایش را برده و 6 جام را بالای سر گرفته است. سال پیش در همین موقع، 5 جام برده بود با 41 پیروزی و 3 شکست.

جوکوویچ بعد از ششمین قهرمانی در ملبورن، دور آمریکایش را با سومین دابل ایندیان ولز-میامی به پایان برد و از همه مهمتر در بازگشت به اروپا و در رولان گروس، مسابقات آزاد فرانسه به مهمترین جامی که جایش در کلکسیون افتخاراتش خالی بود رسید و موجب شد نام او در کنار بزرگان تاریخ تنیس چون فرد پری، دونالد باج، رود لیور، روی امرسون، آندره آغاسی، راجر فدرر و رافائل نادل که توانسته بودند هر چهار رقابت گراند اسلم را ببرند، قرار گیرد.و البته بخت این را دارد که با پیروزی در ویمبلدون و آزاد آمریکا در شهریور تنها تنیس بازی باشد که بعد از رود لیور (1969) برنده این چهار تورنمنت در عرض یک فصل تنیسی می شود. "از یک طرف عملکرد نواک قابل احترام و تحسین برانگیز است ولی از طرف دیگر ما هم دوست داریم مثل او لذت بالا بردن جام های مهم را داشته باشیم" این را جو ویلفیرید سونگا نفر اول تنیس فرانسه و دوازدهم جهان، فروردین امسال گفت.

ولی ژیل سیمون هنوز امیدوار است: "یک زمانی همین تحسین برای فدرر و نادال هم وجود داشت و باید یک جایی تمام می شد. یادم هست وقتی رافائل نادال در زمین خاک از همان ابتدای بازی سرویس حریفش را به نفع خود تمام می کرد، انگار همه چیز همانجا تمام شده بود، همه دست از مبارزه بر می داشتند و به زدن ضرباتی عجیب و غریب روی می آوردند. ولی از یک مرحله ای حریفان دوباره وارد فاز فعال می شوند و به دنبال راه حل می گردند". با این حال مقایسه با رافائل نادال، مقایسه خیلی درستی نیست چون اقتدار این اسپانیایی قبل از هر چیز، بیشتر روی خاک بود. در برابر اقتدار او هم بسیاری از تماشاگران خسته از تکرار پیاپی پیروزی ها، بی صبرانه در اتظار نزولش بودند. این را می شد براحتی از جیغ و فریادهای آنها بعد از فینال 2009 و شکستش براب سودرلینگ سوئدی فهمید. در واقع تعداد کسانی که سبک سختکوشانه بازی اش را تحسین می کردند از آن دسته که از بازی دفاعی اش متنفر بودند کمتر بود.

و اما فدرر. او هم بین سال های 2004 و 2007 سلطه ای بی چون و چرا بر دنیای تنیس داشت ولی هیچکس از سبک بازی شناور و مجلل او اشباع نمی شد. برعکس، عمده طرفداران تنیس، هر بار با لذت بیشتری شکستن رکوردهای تنیس را توسط این سوئیسی دنبال می کردند.

جوکوویچ که به گواه کارشناسان در تمامی بخش های بازی به نوعی کمال رسیده است، از نگاه اکثر تماشاگران ، هیولایی یخی با دقت و تمرکزی مثال زدنی است بدون آنکه کاریزما و جذبه ای از خود بروز دهد. کسی که تنیس بازها از او به عنوان "زیباترین ورزشکار دنیا" نام می برند، به چشم اکثر تماشاگران کسل کننده می آید.

ازاین بی حوصلگی، یک امید نامقدس شکل گرفته است: امید به اینکه در این فصل، جوکوویچ وارد بحران اعتماد بنفس شود، یا بدتر از آن، از لحاظ فیزیکی با مشکلی روبرو شود.

یک ماه پیش، در مسابقات آزاد فرانسه، نواک جوکوویچ به دوازدهمین عنوان گراند اسلم دست یافت. سوال اصلی این نیست که آیا او موفق خواهد شد به رکورد 14 قهرمانی پیت سمپراس و رافائل نادال برسد بلکه سوال این است: چه وقت؟ و البته رکورد فدرر(17) که کمی دورتر است.

خیلی ها بی صبرانه منتظر ظهور یک ستاره جدید هستند. رائونیک، نیشیکوری، دیمیتروف انتظارات را برآورده نکردند. کرگیوس استرالیایی؟ زورف آلمانی؟ تیم اتریشی؟ احتمالا در بین جوانان شایستگی قرار گرفتن در بین چهار نفر اول تنیس آینده را دارند. و چرا در ویمبلدون امسال نه؟ دومینیک تیم در رولان گروس به نیمه نهایی رسید و هفته گذشته موفق شد با شکست راجر فدرر، قهرمان تورنمنت چمن اشتوتگارت شود.

با تمام این احوال، کم نیستند تماشاگران خوش بینیی که دوست دارند باور کنند فدرر قادر خواهد بود برای هشتمین بار جام قهرمانی ویمبلدون را از آن خود کند، رکورد تعداد گراند اسلم خود را به 18 ارتقا دهد و ... نقطه پایانی بر پیروزی های سریالی نواک جوکوویچ بگذارد.

ترجمه از لوموند توسط شاهین اشکان