بوریس بکر

[archi]

هفتمین تنیسور پر درآمد تاریخ 22 نوامبر 1967 در لیمن بادن وورتمبرگ در جنوب آلمان در خانواده ای نسبتا مرفه به دنیا آمد . پدرش کارل هاینتس بکر آرشیتکت کاتولیکی بود که زمین های تنیس لیمن را بنا کرد ، بوریس در هفده سالگی تحت آموزش های گونتر بوش و ایون تسیریاک حرفه ای شد و نخستین تایتل دابل اش را در مونیخ برد . در 1985 تورنمنتی تین ایجری را در بیرمینگام فتح کرد و در جون همان سال در کویینز کلاب در بالاترین سطح حرفه ای حاضر شد . دو هفته بعد در هفتم جولای 1985 نخستین بازیکن آلمانی بدون سیدی بود که با غلبه بر کوین کورن فاتح ویمبلدون شد . جوان اول تنیس آلمان در آن هنگام رنک 20 ATP را داشت ولی ویمبلدون در آن سالها بازیکنان بالاتر از رنک شانزدهم را سید بندی نمی کرد . بکر جوان ترین قهرمان ویمبلدون می باشد . وی در آن هنگام هفده سال و 227 روز داشت ، گرچه مایکل چانگ در سال 1989 با هفده سال و 110 روز سن فرنچ اوپن را برد . بوریس دو هفته بعد از ویمبلدون ، سین سیناتی را هم برد . بکر در آن هنگام حرف جالبی زد : " برنامه ی پدر و مادرم این بود که به مدرسه روم ، سپس راهی دانشگاه شوم ، مدرک تحصیلی بگیرم و چیزی مقبول را بیاموزم . آخرین چیزی که به ذهن کسی می رسید این بود که تنیسور حرفه ای شوم . " در سال 1986 بکر از عنوان قهرمانی اش در ویمبلدون دفاع کرد و نامبر وان وقت جهان ایوان لندل چک را در سه ست در فینال شکست داد . بکر وقتی به رده ی دوم رنکینگ رسید در ویمبلدون سال 1987 از پیتر دوهن رنک هفتاد جهان در راند دوم شکست خورد . در دیویس کاپ بوریس بکر با جان مک انرو یکی از درازترین بازیهای تاریخ تنیس را انجام دادند که در پایان در پنج ست پیروز شد . در ان زمان در دیویس کاپ تای برک اعمال نمی شد . این پیکار شش ساعت و بیست و دو دقیقه به طول انجامید . در 1988 بکر باز به فاینال ویمبلدون راه یافت و در چهار ست مغلوب استفان ادبرگ شد ، این پیکار آغازگر رقابت تماشایی این دو تنیس باز برجسته در آوردگاه تنیس جهان بود . در همین سال 1988 بکر به تیم آلمان غربی ( سابق ) کمک کرد تا برای نخستین بار قهرمان دیویس کاپ شود . او مسترز آخر سال را در نیویورک سیتی برد و قهرمان پنج باره ی تورنمنت ایوان لندل بزرگ را در پنج ست از پیش رو برداشت . در 1989 دو عنوان انفرادی گرنداسلم را به دست آورد ، پس از شکست در سمی فاینال فرنچ اوپن مقابل ادبرگ در دیدار پایانی ویمبلدون تنیس باز سوئدی را شکست داد و در یو اس اوپن هم لندل را کنار زد و در جایگاه نخست گرنداسلم نشست . در همین سال باز هم به تیم آلمان غربی کمک کرد تا عنوان قهرمانی دیویس کاپ را حفظ کند ، در بازی مقابل ایالات متحده در نیمه پایانی دیویس کاپ با اندره اگسی بازی کرد و او را شکست داد . این دستاوردها باعث شد تا عنوان بازیکن سال ATP نصیب وی شود گرچه هم چنان رنک یک جهان را در اختیار نداشت . در 1990 ادبرگ را برای سومین سال پیاپی در فینال ویمبلدون ملاقات کرد ولی در یک دیدار طولانی پنج سته بازنده از میدان بیرون آمد . در سمی فاینال یو اس اوپن هم مغلوب اگسی شد ولی برای نخستین بار به فینال اوپن استرالیا راه یافت و با پیروزی بر ایوان لندل نامبر وان جهان شد . برای دوازده هفته رنک یک جهان بود ولی در دیدار نیمه پایانی فرنچ اوپن باز هم به سد اگسی برخورد و شکستی دیگر را پذیرفت . بکر هرگز سالی را با رنک یک به پایان نبرد . در 1992 هفت تورنمنت ATP را برد و به همراه میشائل استیچ در دابل المپیک بارسلون قهرمان شد . در سال 1993 به موازات مشکلات زندگی شخصی اش ، افت شدیدی در بازی اش ایجاد شد . در سال 1995 برای هفتمین بار به فینال ویمبلدون راه یافت و اندره اگسی را در سمی فاینال از پیش رو برداشت ولی در دیدار پایانی در برابر پیت سمپراس پس از چهار ست شکست را پذیرفت . عنوان قهرمانی تورنمنت پایان سال را برای سومین و بازپسین بار در فرانکفورت با پیروزی بر مایکل چانگ به دست آورد . ششمین و آخرین عنوان گرند اسلم بکر در 1996 با شکست مایکل چانگ در فینال اوپن استرالیا به دست آمد . پس از چهارمین قهرمانی در کویینز کلاب ، بخت زیادی برای پیروزی در ویمبلدون همان سال داشت ولی در دور سوم در مقابل نویل گادوین مچ دست راستش آسیب دید و از گردونه ی بازی ها کنار رفت .