بحث و تبادل نظر پیرامون اولین گرنداسلم سال، استرالیا 2014

[PowerVu]

نوشته اصلی توسط vahidh91

سلام شرایط عمومی و تخصصی شرکت در مسابقات بزرگ بین الملی و گرند اسلم ها چیست و چرا ایرانی ها حضور ندارند؟ ممنون میشم پاسخ بدبد.

در گرند اسلم‌ها (مثلاً بخش انفرادی آقایان)، مسابقات با شرکت 128 نفر آغاز می‌شود. جدا از مسائل Wild Card که شخص توانایی‌هایش را با پیروزی‌ها و با روند رو به رشد به دنیای تنیس و فدراسیون متبوعش اثبات می‌کند، اکثر این 128 نفر، در جدول رنکینگ جهانی، رتبه‌ی زیر 100 دارند. برای رسیدن به این حدود در جدول رنکینگ، یک تنیس‌باز، با استخدام مربی، بدن‌سازی حرفه‌ای و سفرهای متعدد به کشورهای گوناگون باید ابتدا به اصطلاح حرفه‌ای/Pro شود و در طول مدت کوتاه عمر مفید ورزشی، در رقابت‌های مختلف جهانی (به ترتیب مسابقات فیوچرز، چلنجر، ATP 250 و ATP 500 و ATP Masters 1000 و سپس گرند اسلم‌های این‌چنینی) شرکت کند و با کسب پیروزی به امتیازاتش بیافزاید و در جدول رنکینگ خودش را تا حد 100 تنیس‌باز برتر جهان برساند و مهمتر از آن، اینکه بتواند این حدود را حفظ کند. چون در سطح جهانی، رقابت‌ها و تورنمنت‌های تنیس، تک حذفی هستند، بنابراین اگر ورزشکار روند حداقل مثبتی را طی نکند، خیلی زود امتیازات به دست آورده را از دست می‌دهد و به همین شکل، در جدول رنکینگ سقوط می‌کند.

هیچ یک از تنیس‌بازان حال حاضر ایران که در داخل کشور اول و معروف هستند مثل آقای انوشا شاه‌قلی چنین شرایطی را طی نکرده‌اند. در حالی که تنیس‌بازان مطرح دنیا سالانه در حدود 25 تا 30 تورنمنت مختلف در اقصی نقاط جهان شرکت می‌کنند، اما بهترین تنیس‌بازان ایرانی‌ برای جلوگیری از صرف هزینه‌های مالی سفر، حداکثر در یکی دو تورنمنت فیوچرز (پایین‌ترین رده‌ها) مثلاً ترکیه شرکت می‌کنند و اکثراً در ادوار نخستین حذف می‌شوند. در داخل ایران متاسفانه پدیده‌ای من درآوردی به نام "لیگ برتر تنیس" وجود دارد و اکثر تنیس‌بازان حتی مستعد هم، جذب آنها شده و به خاطر حقوق و قراردادهای مالی که بین تنیس‌باز و تیم منعقد می‌شود، به مرور ترجیح می‌دهند به جای پیمودن راه سخت و پر هزینه‌ی «حرفه‌ای شدن»، در همین تیم‌های لیگی که هیچ محل اعرابی در تنیس جهان ندارد، بازی کنند.

تازه این موارد، در مورد بهترین مهره‌های تنیس ایران صدق می‌کند. الباقی تنیس‌بازان داخل ایران وضع اسفناک‌تری دارند و به موارد خیلی پیش ِپا افتاده تر مثل «احساس حس پرستیژ»، «احساس برتر بودن به خاطر حمل کردن ساک راکت تنیس»، «استفاده از راکت‌های چینی شبیه راکت‌های بزرگان تنیس جهان» یا «بستن هد بندهای رنگی و البسه‌ی ورزشی با مارک‌های معروف» و خلاصه «متفاوت بودن نسبت به اکثریت جامعه که فقط فوتبال و والیبال و بسکتبال را می‌شناسند» بسنده می‌کنند و با کمال تأسف، از این شرایط، تا حد زیادی راضی هم هستند.

یکی دیگر از دلایل عدم جذب شدن به تنیس و ادامه ندادن مداوم ایرانی‌ها، بالا بودن قیمت تجهیزات سخت افزاری این رشته و عدم توجه کافی فدراسیون تنیس برای استعداد یابی و تاسیس و احداث آکادمی استاندارد، با سخت افزار، مربیان و دانش روز دنیاست.

در حال حاضر به عنوان مثال آقای رافائل نادال، برترین تنیس‌باز جهان با " 13030 " امتیاز در صدر جدول به عنوان نفر نخست دنیا ایستاده‌اند، اما بهترین تنیس‌بازان مرد ایران مثلاً آقایان انوشا شاه‌قلی یا البرز اخوان با تقریباً صفر امتیاز در رده "‌ 1932 " جهان قرار گرفته‌اند.

تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل
رده‌ی شماره "یک" جهان کجا و شماره "1932" کجا؟!

در ایران، بر خلاف تمام کشورهای جهان، مسئولین و دست اندرکاران تنیس، بر خلاف جریان آب شنا می‌کنند و با اتخاذ تصمیم‌های غیرکارشناسی و عدم داشتن برنامه مدون برای تنیس و عدم به کارگیری و استفاده از افراد متخصص و با تجربه‌ی این رشته، آن را به قهقرا برده و می‌برند.