آیا فدرر بزرگترین تنیسور تاریخ است؟

[archi]

بستگی داره معیار اصلیمون چی باشه و تو چه دوره ای قصد مقایسه داشته باشیم ، آیا سنجش رکوردهای عصر اوپن که از 1968 اغاز شده را با پیش از آن روا بدونیم یا نه ؟ چه برخوردی با پرو اسلم های حرفه ای پیش از open era داشته باشیم ؟ ارج و اعتبارشون را بیشتر از گرند اسلم های آماتور پسند بدونیم یا نه ؟ اصولا تفاوت سطح بازی حرفه ای ها و آماتورها پیش از open era چگونه بوده ؟ حرفه ای گری را در زمانه ی موصوف دارای برتری نسبت به آماتوریسم بدونیم یا نه ؟ به طور کلی وقتی از all time و Greatest Of All Time صحبت می کنیم باید تمام این فاکتورها را به نوعی با هم تلفیق کنیم که دست کم تصویر قانع کننده و منصفانه ای اگر چه نه دقیقا منطبق با واقع به دست بیاوریم و بتوانیم قضاوت منطقی تری داشته باشیم . کوتاه سخن اینکه اولویت را به کمیت بدهیم یا کیفیت ؟ یک مثال پیچیده سنجش رکورد بیل تیلدن با راجر فدرر است در مساله ی شکست ناپذیری . راجر 1002 پیروزی و 228 شکست داشته و با 81.46 % پیروزی که وی را در جایگاه چهارم open era پس از نادال ، بورگ و کانرز قرار میده . ولی آیا این سنجش بین دو بازیکن از اعصاری به کلی متفاوت درست هست ؟ راجر را عموما بزرگترین تنیسور مرد در open era میدونن و تیلدن را بزرگترین تنیسور مرد در نیمه ی نخست قرن بیستم . آیا مقایسه ی این دو صرفا با تکیه بر این آمار و ارقام درسته ؟ به طور خام و صرفا کمی اگر شکست ناپذیری اولویت باشه بیل تیلدن امریکایی در 93.6 % بازی هایی که انجام داده پیروز شده 907 تا برد داشته 62 تا باخت . به Tilden The Invincible معروف بوده ، نیویورک تایمز سال 2009 مقاله ای داشته درباره تیلدن با این عنوان A Tennis Star Defeated only by Himself . از 1912 تا 1930 در 192 تورنمنت بازی کرده 138 تا رو برده ، بهترین تنیسور نیمه ی نخست قرن بیستم شناخته می شده ، اگه گرند اسلم معیار باشه و نامبر وانی در Open Era راجر فدرر سوییسی بهترینه . اگه تایتل ، عنوان و افتخار به طور کلی ملاک باشه راد لیور استرالیایی با 200 عنوان قهرمانی . اگه پرو اسلم امتیازی داشته باشه پانچو گونزالز امریکایی و کن رزوال استرالیایی . اگه مجموع عناوین در گرند و پرو اسلم اعتباری داشته باشه کن رزوال . اگه عناوین قهرمانی گرند اسلم دابل را به سینگل بیفزاییم روی امرسون استرالیایی با 12 قهرمانی در سینگل و 16 عنوان قهرمانی گرند اسلم در دابل پر افتخار ترینه . اگه فقط تایتل از هر نوعی معیار باشه با فرض هم تراز بودن افتخارات در سینگل و دابل جان مک انرو با 77 تایتل در انفرادی و 71 تایتل در دابل از بهترین هاست . اگه نامبر وانی پیش از Open Era امروزه امتیازی داشته باشه پانچو گونزالز هشت سال پیاپی از 1952 تا 1960 بهترین جهان بوده . اگه سلطه ، dominance ، چیرگی رو یه سطح خاص معیار باشه همراه با بیشترین درصد برد در Open Era نادال آمار بهتری داره . اگر شمار پیروزی در بازیهای انجام شده ملاک باشه جیمی کانرز با 1253 برد و هزاران اما و اگر دیگر . کلا تنیس را پیش از Open Era خیلی درست نیست که با پس از Open Era بسنجیم چون وضعیت متفاوتی حاکم بوده . این عنوان Greatest Of All Time هم بیشتر نمودار میل طبیعی بشر به پردازش فانتزیهای جذاب ذهنیست که وقتی با ارقام و اعداد خشک عینی سنجیده میشه غالبا در محک آزمون خطا میکنه . در مجموع درباره ی راجر فدرر به طور نسبی با کمی تسامح می توان گفت در میان مردان بزرگترین تنیسور انفرادی تقریبا پنجاه سال اخیر دنیاست البته در سطوحی غیر از خاک .