بسیار بسیار جالب و ممنون. واقعا مرور خوبی به اتفاقات امسال بود. من ظهر این رو خوندم. اون زمان هنوز دو بازی آخر فینال دیویس کاپ برگزار نشده بود و چک از قهرمانی خودش دفاع نکرده بود. چک سال قبل در فد کاپ با شکست صربستان از قهرمانی خودش دفاع کرد و امسال همین موضوع در دیویس تکرار شد. برای کشوری که تنیسورهاش غیر از کویتووا حتی شانس زیادی برای فتح مسترز هم ندارند این موضوع می تونه مایه افتخار باشه. اما جدا از انتقاد به چند تا از موارد من هم می خواستم یه چیزی به این کار خوب اضافه کنم:
نقل قول:
|
ماریا شاراپووا بازیکن گرنداسلم‌ها نیست.
|
من هم یه کمی مخالفم. شاراپووا در 10 تا گرند اسلم آخری که شرکت کرده، 7 بار حداقل به نیمه نهایی رسیده. این عدد برای آزارنکا هم دقیقا همین 7 هست و جالب اینکه برای شماره یک فعلی تنیس بانوان یعنی سرنا ویلیامز 5 هست. شاراپووای 2013 به لحاظ بدنی شاید به اندازه خیلی از تنیسورهای متوسط هم آماده و محکم نبود و ذهنیتش هم امسال خیلی بیشتر از قبل به سمت فعالیت های تجاری رفت (اوجش این بود که می خواست فامیلیش رو قبل از یو اس اوپن اگر اشتباه نکنم به دلیل این فعالیت ها عوض کنه) اما با همین شرایط هم همراه با ویکا و سرنا تنها تنیسورهای زنی بودند که ثبات داشتند و می شد روشون حساب کرد. حداقل به نظر من که اینطور بود.
نقل قول:
|
... فکر می‌کردید سال 2012 بدترین سال تاریخ تنیس امریکا بود؟ اشتباه کردید؛ سال 2013 از آن هم بدتر بود
|
من این رو هم مخالفم. البته شاید بیشتر از روی نظر شخصی باشه. تنیس آمریکا سال 2012 یکی از برندهای خودش یعنی رادیک رو از دست داد. شاید عملکرد رادیک تو سال های آخرش نسبت به کاری که نفر اول فعلیشون یعنی ایزنر امسال انجام داد خیلی فراتر نبود اما مسأله مهم همون برند بودن هست. ایزنر هنوز نتونسته اونقدر که باید فن فیوریت بشه.
جدا از این مورد، به صورت ریز که بررسی کنیم: سرنا سال 2012 تورنومنت انتهای سال رو برد، 2 تا گرند اسلم برد، 3 تا تورنومنت متفرقه برد. امسال تورنومنت آخر سال، 2 تا گرند و 7 تا متفرقه برده و تازه در هیچ گرند اسلمی هم همون اول کار حذف نشد
. برایان ها سال قبل فقط یو اس اوپن بردند اما امسال غیر از یو اس همه گرند اسلم ها رو بردند (حیف که فینال بارکلی رو باختند) . حتی ایزنر هم با همه فراز و نشیب هاش به نظرم امسال به فینال های بیشتری رسید.
البته یه واقعیت غیر قابل انکار اینه که ویترین تنیس کشورها، عملکرد مردان در مسترزها و گرند اسلم ها هست که خب از اون دید بله. آمریکا سال قبل بد بود. امسال بدتر.
شاید یه نکته ای که امسال به نظر من رسید و اینجا اشاره ای بهش نشد اینکه در سال 2013 به معنی واقعی کلمه هیچ بازیکن جوونی نتونست این موضوع رو ثابت کنه که در آینده نزدیک یه رقیب جدی برای رنک های یک رقمی خواهد شد. گریگور دیمیتروف در اوایل سال یه مقدار خیلی جزیی امیدوار کننده نشون داد، پیر یه بردهای جسته و گریخته ای کسب کرد، برانکی همین امروز به فینال چلنجر هلسینکی رسید، گوبیس اولین قهرمانی خودش رو به دست آورد و بازی های جسورانه ای انجام داد، یانوویچ با قرعه آبکی به نیمه نهایی ویمبلدون رسید و نیشیکوری هم چند برد خوب داشت اما هیچکدوم اینا نوید تولد یک ستاره رو نمی دادند. درسته که مثلآ گوبیس یا دیمیتروف سبک بازی تهاجمی و قشنگی دارند اما کاری که اونها می کنند و نتیجه ای که می گیرند با نتیجه ای که مثلآ سونگا، جوکوویچ، ماری، نادال یا رادیک تو سن اینا می گرفتند کاملآ متفاوته. تنیسورهای پیر و از رده خارجی مثل هاس و روبردو و هیوئیت بدون کوچک ترین دردسری امسال اینا رو می بردند. ییری وشلی از چک به عنوان نیوکامر امسال انتخاب شد. هنوز هیچ مسابقه ای ازش ندیدم اما توی 3 گرند اسلمی که شرکت کرده فقط دو ست رو برده! امیدوارم حداقل این یکی در سال آینده نشون بده که شرایط می تونه عوض بشه :) .