منم تقریبا یه جورائی مثل ممدم... با تمام وجودم رافا رو میپرستم ولی هیچوقت طوری نیست زندگیم رو فدای تنیس کنم، اگرم گریه ای کردم مطمئنا ریشه در چیزی غیر تنیسی داشته ولی ممکنه بغض آدم با برد و باخت ها بشکنه! برای اسپم نشدن پستم یه سری خاطره ی بد و خوب مینویسم:
خاطرات بد:
1. اگه بازیهای زنان هم حساب میشه باخت ماریا به هنین در اپن استرالیای 2006 بود فک کنم که 7-8 صبح بود و خیلی هضمش برام سخت بود بخصوص که ماریا خیلی خوب بازی کرد!
2. باخت رافا به داویدنکو تو میامی 2008 بود اگه اشتباه نکرده باشم، بازی هیثیتی نبود ولی بعد از بازی من گریه کردم!! برای خودمم عجیب بود شاید بخاطر بازی بد رافا بود شاید موضوع دیگه ای!؟ یادمه بعد از این باخت همه تو فروم های خارجی می گفتن رافا مختص خاکه و باید خداحافظی کنه ولی در ادامه ی 2008 نشون داد که همه اشتبا میکردن!!
3. ویمبلدون 2007 ست 4 که رافا من رو به برد امیدوار کرد، یهو برقمون رفت!! من داشتم خدا خدا میکردم که رافا ببره وقتی برق اومد دیدم باخته خیلی نافرم خورد تو پرم!
4. باخت رافا تو میامی امسال به نواک، طوری من رو داغون کرد که تا سه شب و روز بعد از بازی موقع خواب و بیدار شدن حس میکردم یه چیزی ازم کم شده!! در حالی که رافا نسبت به 2010 بهتر کار کرده بود ولی قابل هضم نبود برام.
حالا خاطرات خوب:
1. اولین فرنچ رافا که بخصوص با متوقف ساختن راجر تو نیمه نهائی خیلی بهم چسبید اونم با بازیکنی مثل پوئرتا که خیلی شاخ شده بود.
2. بردن ویمبلدون 2008 که تا سه صبح من خوابم نمیبرد، یادمه کامپیوترمم خراب شده بود و تنها دلخوشیم برد رافا بود!! نتونستم برای کل کل شبش برم اینترنت ولی همون برد برام کافی بود.
3. المپیک 2008 که رافا با اون بازی تو ست دوم با نواک فکر نمیکردم بتونه براحتی گونزو رو شکست بده!! ولی خیلی حس خوبی بود...
4. بردن استرالیای 2008 توسط ماریا به بهترین نحو ممکن!! تک تک بازیهاش رو دارم و مطمئنم اگه اونطوری بازی کنه هیچکس جلودارش نیست ولی افسوس که نمیتونه!!
5. بازیهای رم 2009 که آخرین تنیسی بود که با مادرم دیدم و هر چند سال 2009 گند ترین سال زندگی من و رافا بود ولی اون بازیها هیچوقت از یادم نمیره...
شرمنده اگه یه کم زیادی زیاد شد!!
موفق باشید