خوب اولین خاطره رو خودم میگم!
اول تلخترین خاطره رو میگم که بعد شیرینی رو بگم شیریش خوش مزه تره
اول از همه بگم که کلا خاطرات من از تنیس بیشتر مربوط به احساساته،چون اتفاق مهمی که یادم بیاد تو اون روز و حین افتاده باشه یادم نمیاد!
یادمه فینال ویمبلدون 2007 بود. یادش به خیر. اون بازی راجر میخواست با قهرمانی به رکورد بورگ برسه. و رافا هم هنوز غیر از رولند هیچ گرند اسلمی نداشت. سخت بود انتظار اینکه رافا بتونه ویمبی رو ببره.مخصوصا اینکه سال قبلش هم به راجر باخته بود!
خلاصه من و داداشام رفتیم خونه یکی از آشنایان بازی رو ببینیم! ست اول رو راجر برد و ست دو رو رافا. کم کم امیدمون به برد بیشتر میشد. جالب اینجاش بود که هر چی از بازی میگذشت خونه شلوغ تر میشد.تو عمق بازی بودم. بین ست ها که حواسم از بازی خارج میشد یهو میدیدم 10 20 نفر تو سالن نشستن و دارن بازی رو نگاه میکنن!
خیلی از اونایی که میومدن و اکثرا اشنا بودن تا حالا تنیس هم ندیده بودن اما اون بازی به دلیل حساسیت بالای که داشت همه رو محو خودش کرده بود. ما هم که خیلی برامون مهم بود با هر امتیاز خوشحالی میکردیم.خلاصه جو جوری شد که دیگه هر پوینت حساس میشد برا همه و با هر پوینت یه گروه خوشحالی میکردن و یه گروه ناراحت!
جالب اینجا بود که از اون همه ادم که اومده بودن تنها من و داداشم طرفدار رافا بودیم. بقیه همه راجری بودن یا راجری شدن از شانس ما. خلاصه جوری شده بود اواخر بازی که جو خونه خیلی سرم اثر گذاشته بود.جو خیلی بدی بود. همه دورو بریات راجری
بازی هم حساس
طوری شده بود که با هر امتیاز رافا احساسات خالی میکردم!
خلاصه چشمتون روز بد نبینه،تو اون شرایط هم رافا باخت
ما هم با احساسات داغون و سر بزیر و دمغ کارمون رو تمام کردیم!
دیگه توبه کردم جایی که راجری هست تنیس نبینم.دیگه اونجا نرفتم واسه تنیس
هیچوقت اون بازی یادم نمیره. هرچند یه بازیه زیبا بود!