[.AMIR.]

به مانند ساعت گرانقمیت، لوکس و پردوام کشورش، دقیق و با مِتانت میـتازد، سَرِ زمان؛ پسر عاشق پیشه بوتمنگن، حالا خود را در خاک آب و اجدادی اش میبیند، تا بتازد و خاطره ها رغم زند.

خاطره ای از جنس همان فریادها از داخل قاب جادویی، همان فریادها که آدم را به وجد می آورد، انگار نه انگار که مایل ها با ما فاصله ست. همان رقص پاها...تماشایش لذت نامتناهی.

برای استاد سویسی، بازل رنگ و بوی دیگری دارد، رنگ رود راین، بوی شکلات، پُل میتلِرِ و... با همه اینها، شاید حتی بدست آوردن دوباره دُردانه اش هم بهانست ...

شاید نگران آن پسرِ با دستان پینه بسته است، که پول ها رو هم گذاشته تا به عشق دیدنش راهی دیار مونشانستن شود. تا از نزدیک نقاشِ زبردست را در هنگام ترسیم نقاشی در قاب تنیس نظاره گر باشد.

در آن سوی، اسـتن انگار کماکان رمقی برای فریاد کشیدن سـرود، در کشورش ندارد. چهار شکست در همان راند نخست در چهار سال اخیر، شاید سندی باشد بر پافشاری اش.

با همه این تفاسیر Raging Bull اسپانیایی را فراموش نکنید، هنوز هم برایش در سرزمین ماتادور فریاد واموس رافـا سر می دهند.

به امید شرکت سایر دوستان در بحث