[king of spin]

به چند تا نکته باید اشاره کنم؛
1.فوت ورک رافا دچار افتی فاحش و سرعت حرکتش توی کورت مقداری کند شده و این دو مورد از دلایل اصلی در جهت عدم نواختن پشینگ شات های بی نقص و مثال زدنی و رانینگ فرهندای بی نظیرش هست که همیشه از مزایای رقابتی اون محسوب میشد.
2. مصدومیت های پیاپی رافا هیچ ربطی به سبک بازیش یا افزایش سنش نداره؛ ژنتیک و تیم بسیار بی سواد و بدون برنامه رافا، مهمترین دلیل در کسب این نتایج ضعیف و مصدومیت های اون هستند. برای روشن تر شدن موضوع به سبک و میزان دوندگی داوید فرر توجه کنید... دلپوترو هم مثال خوبیه
3. راجر هم میزان دوندگیش توی زمین زیاده، به عنوان مثال رولند 2011 و یا ویمبی 2014 در مقابل نواک، مصادیق و گواه این امر هستند، نکته اصلی به سرویس گیمای این دو تا برمیگرده، راجر فرست سروای فوق العاده خوبی داره و با استفاده از این سلاحش تایم سرویس گیماشو کم میکنه و راحت گیم سرواشو هلد میکنه و تمرکز و دوندگیشو روی سرویس گیمای حریف میذاره، در حالی که رافا باید برا سرویس گیمای خودش هم رالی های سنگینو تحمل کنه، هر چند با اومدن ادبرگ راجر با نواختن اسلایس( روی سرویسای دوم حریف) و حضور بیشتر روی نت، از زمان و انرژیش به نحو بهینه ای استفاده میکنه.
4. دوران نقاحت و ریکاوری بعد از مصدومیت در ورزش حرفه ای بسیار مهم تلقی میشه، از طرفی رقبای اون شخص به روند صعودی خودشون و رفع و یا بهبود نقاط ضعف و قوت خودشون ادامه میدن و اون شخص مصدوم که از لحاظ آمادگی جسمانی و ذهنی رو به زوال رفته باید از نو شروع کنه و خودشو به ایده آل رقبای اصلیش نزدیک کنه؛ نواک و راجر در صورت مواجهه با مصدومیت طولانی و سنگین نظیر رافا، به مراتب دچار مشکلات بیشتری میشدن و نمیتونستن خودشونو تو سطح ایده آل حفظ کنند و چه بسا از top 20 هم خارج میشدن!
5. نواک نقاط ضعف رافا رو توی سال 2011 برملا کرد و خودش از اون سود برد ولی سایر رقبا به دلیل عدم داشتن سلاح مناسب ( بکهند سالید و همچنین تحریک فورهند رافا از ناحیه بکهند(کراس) و نواختن بکهند دون دلاین های عمیق و زاویه دار و خسته کردن رافا در رالی های طولانی) توانایی شکست رافا رو نداشتن ولی با طولانی شدن دوره مصدومیت رافا و ضعیف شدن اون و همچنین زمان کافی و مناسب برای رقبا( نزدیک به 3 سال) برای بهبود عملکردشون، به این مهم نائل شدن و همین طور که امروز میبینیم از سال گذشته تا به امروز افرادی که در حسرت بردن رافا بودن، موفق به شکست اون شدن( رائونیچ، دولگوپلو، الماگرو، استن و ...)
5. اگر ما میزان و معیارو افزایش سن تنیسور و موفقیت اون در گرند اسلم بگیریم، از سال 2008 به بعد با افزایش سن، راجر موفق به کسب یک عنوان یو اس اپن، دو تا ویمبلدون و یه دونه رولند و استرالیا شده که مجموعا 5 تا میشه؛ هر چند به نظر من ( فاصله اطمینان 95 درصد) در صورت رویارویی راجر با رافا در ویمبی و رولند 2009 و همچنین ویمبی 2012 و استرالیای 2010، تمامی این عناوین به رافا میرسید و راجر دستش از این جام ها کوتاه میموند، پس اگر برای رافا چنین امری حاکم باشه، قطعا برای راجر هم چنین هست.
5.فینال استرالیای 2014 به رافا ضربه بزرگی زد و علاوه بر از دست دادن استرالیا، بقیه فصل رو هم متزلزل بود.
شانس رافا برای کسب نامبر وانی امسال بسیار کمه اما مثل روز برام روشنه که در آینده نزدیک دوباره به شایستگی این عنوان رو تصاحب میکنه .
پ.ن اگه تنیسوری مصدوم نمیشه دلیلش این نیست که سبک بازیش فیزیکی یا استقامتی نیست، صدها معیار و ابعاد مختلف در این امر دخالت دارن، تنیس منچ و مارپله نیست و همچنین فوتبال آمریکایی هم نیست!!!!
راجر هم سر جاش واینمیسته و نیروی جاذبه عظیم سیاهچاله ها تو فضا رو نداره که توپا رو سمت خودش بکشه و فقط بقیه این طرف و اون طرف بدون!