[Nadal.N1]

نادال توقف‌ناپذیرِ پرجذبه



رافائل نادال واقعاً یک جان‌سخت است. این مایورکایی از اوایل آگوست مسابقه پشت مسابقه می‌دهد و می‌برد و می‌برد و به نظر می‌رسد که کسی توان متوقف کردن‌اش را در حال حاضر ندارد.


مونترال: قهرمان شد. سین‌سیناتی: قهرمان شد. اوپن آمریکا: قهرمان شد. حالا بعد از این سه قهرمانی موقع یک استراحت نبود؟ فکر کردی! از نیویورک او بلافاصله به مادرید رفت برای جام دیویس. اگر پای بقای اسپانیا در گروه جهانی در میان باشد، نادال هست. او نجات کشورش را یک وظیفه ملی می‌داند و هیچ‌گاه جا نمی‌زند.

این بازیکن قوی‌هیکل در حال حاضر سرمست از یک پیروزی به یک پیروزی دیگر راه‌اش را باز می‌کند، و آن طور که به نظر می‌آید به زودی قله تنیس جهان را فتح خواهد کرد. با این سرعت خیره‌کننده‌ای که او پیش گرفته، نهایتاً ظرف چند هفته آینده باید دوباره در صدر رده‌بندی جهان دیدش. نادال با این بازگشتِ فوق‌العاده دست‌کم ثابت کرده که سزاوارش است که نفر اول جهان باشد. چون آن طور که پیداست هیچ کس این فصل به سختی نادال کار نکرده است.

نادال هفته پیش سه‌شنبه، تنها یک روز پس از فینال اوپن آمریکا و شکست نواک جوکوویچ، به مادرید رفت تا روی زمین‌های خاکی تمرین کند. جمعه اولین بازی انفرادی‌اش را در مرحله پلی‌آف جام دیویس برای بقا در گروه جهانی، مقابل سرگی استاخوفسکی اوکراینی انجام داد. نتیجه؟ دو ست اول 0-6 و 0-6، بدون حتی دادنِ یک گیم! ست سوم هم 4-6. این سوال برایت پیش می‌آمد که اگر نادال به اندازه کافی استراحت می‌کرد، چطوری بازی می‌کرد؟ ابرانسانی.

تازه الکس کورچا مربی نادال، او را برای دوبل شنبه هم انتخاب کرد. در هفت سال گذشته این برای اولین بار که نادال در دوبل هم برای اسپانیا در جام دیویس به میدان می‌رفت. اما در این بازی هم که سه ست از پنج ست بود، نادال درخشید و در کنار مارک لوپز کار اوکراین را ساخت. بدیهی است که در مادرید همه نارال را تجلیل کردند. اما خبری از استراحت بود؟ نه! او از هفته آینده در مسترز هزار امتیازی شانگهای کارش را ادامه می‌دهد. نادال می‌دود و می‌دود و می‌دود...

به لطف عمو تونی

رافائل نادال یک پدیده است. این واقعاً سوال است که او این همه فشار را بعد از مصدومیت‌اش و هفت ماه غیبت حالا چطور تحمل می‌کند؟ در روزگاری که در ورزش همه مثل نواک جوکوویچ شیفته رژیم‌های غذایی بدون گلوتن هستند، این هم جای سوال است که نادال صبحانه چی خورده که از فوریه تا به حال شکست‌ناپذیر شده است!

عمو تونی که مربی‌اش هم هست، از قرار معلوم در آن مدتِ استراحت اجباری پس از مصدومیت، دوباره حسابی او را تمرین داده و آماده‌اش کرده است. او از چهارسالگیِ برادرزاده‌اش مشغول این کار است. تونی نادال از همان اول مدام توی سرِ برادرزاده‌اش فرو کرده که استعدادش در حد متوسط است و برای همین باید خیلی سخت کار کند تا در زمین تنیس به یک جایی برسد. نادال هم تا دنیا بوده، همین کار را کرده است. با چنان شور و اراده‌ای که ناشی از همین تمرینات سخت عمو تونی است. او در هر جلسه تمرین طوری کار می‌کند که انگار مسأله مرگ و زندگی است. از همان بچگی تا به امروز.

به همین خاطر هم توانست نواک جوکوویچ را در فینال اوپن آمریکا شکست دهد، با اینکه رقیب صرب‌اش همچنان نفر اول جهان است. اما این طور که به نظر می‌آید دیگر زیاد طول نخواهد کشید که آنها جایشان را عوض کنند. از بعدِ فینال اوپن آمریکا دیگر می‌توان از این بابت مطمئن بود. نادال به دلیل غیبت‌اش در این برهه از فصل پارسال، پاییز امسال فقط به امتیازات‌اش اضافه خواهد کرد. اما جوکوویچ همه‌اش باید از امتیازهایی که پارسال جمع کرده دفاع کند. روزهای نفر اول جهان بودن دارد برایش به سر می‌رسد.

یک جذبه خاص

نه اینکه جوکوویچ لیاقت قرار گرفتن در صدر رده‌بندی را نداشته باشد. به هیچ وجه. اما از وقتی که نادال برگشته، بارها و بارها آشکار شده که چرا جاش در تنیس مردان خالی بود و چه چیزهایی را تنیس کم داشت: آن انرژی، آن سبک بازی انفجاری‌ و آن جذبه‌اش. نادال بعد از دیدار نهایی در نیویورک امضا پشت امضا می‌داد و سوال پشت سوال خبرنگاران را جواب می‌داد. حتی آخر شب هم که خستگی‌اش کاملاً نمایان بود، توی چشم‌هاش همان صمیمیت همیشگی می‌درخشید.

این بخشی از وجود اوست. راجر فدرر هم همین طور. این دو می‌توانند یک فضا را پر کنند. آنها می‌توانند دل آدم‌ها را به دست بیاورند. در حالی که جوکوویچ چند وقت است دوست دارد موعظه‌وار حرف بزند و آدم‌ها در دوست داشتن‌اش دودسته‌اند و اندی ماری هم که همچنان سرد است، جذبه خاصِ نادال و فدرر بیشتر به چشم می‌آید.

و حالا که فدرر به دنبال قدرت سابق‌اش است، این خیلی مهم است که نادال دوباره یک تکانی به تنیس مردان داده است. پس نکند یک وقت از دویدن دست بکشد...




منبع:www.tennis3sixty.com