به نظر من بزرگترین حسن تنیس اینه که تنوع زیادی داره و آدمها با توانایی های مختلف میتونن درش موفق یا بهتر بگم تا حدودی موفق باشن، این چیزیکه که شاید تو ورزشهای انفرادی دیگه کمتر به چشم بخوره اگه نگیم اصلا وجود نداره.
مثلا شما ببین، جان ایزنر، با عالی بودن در یک قسمت از تنیس که اون سرویس باشه، و قابل قبول بودن بقیه تکنیکهاش، الان یه بازیکن موفقه، سالانه کلی درآمد داره، معروف شده، تا دورهای بالای خیلی از تورنمنتها میتونه بالا بیاد، تورنمنتهای کوچیک رو میتونه ببره و ... ولی آیا میتونست مثلا تو پینگ پنگ هم موفق بشه؟ احتمالش خیلی کمتره، نه؟
اصلا همین گوناگونی زمینهای تنیس خودش خیلی مهمه که خیلی از ورزشهای دیگه ازش بی نصیبن، یکی که قدرتی تره و استقامتش خوبه، مثلا تو خاک خوبه، یکی سرویس خوبی داره و والیش بهتره تو چمن و ...
تو تنیس برای هر نوع آدمی جا هست، ولی خب طبیعیه اگه شما میخوای راجر فدرر بشی باید تو همه قسمتها تا حدود خیلی زیادی خوب باشی ولی اگه نباشی هم در حد خودت میتونی موفق باشی، مهم اینه سعی کنی تو بازی بر نقاط قوت خودت و ضعف حریف تکیه کنی و بازی رو ببری تو اون مناطق، مثلا نادال بازی بیسلاینش قویه، سعی میکنه بازی خودش رو از اون ناحیه دیکته کنه و جلوی خیلی ها هم موفقه ولی مثلا یکی با ابعاد نحیف داویدنکو پیدا میشه، که نه قدرت آنچنانی داره، نه سرویس آنچنانی، ولی با ضربات استثتنایی و Placement و زاویه مناسب، میاد نادال رو به دردسر میندازه، یا مثلا نادال میاد بازیکنی در ابعاد فدرر رو به دردسر میندازه.
با این توضیحات به نظر من همه میتونن تو تنیس به طور نسبی موفق بشن، فقط باید اصل تمرین و ممارست فراموش نشه.
|