پاسخ : ایوان لندل
داستان Greatest of all time یا G.O.A.T بحث بسیار پیچیده ایست و من در سطحی نیستم که واقعا بتوانم اظهارنظر کنم چه رسد بدان که نظر کارشناسی هم بدهم ، ولی به عنوان یک عاشق معمولی و عادی تنیس در همین حد میتوانم بگویم که هر دوره ای G.O.A.T خودش را داشته و مقایسه ی دوره های مختلف با هم خیلی درست نیست و در سنجش های این چنینی به راستی باید احتیاط کرد ، مثلا داشتم بازی کلاسیکی را از بیل تیلدن در دهه ی سی در یوتیوب نگاه می کردم به نظرم خیلی معمولی و میانه حال می آمد و چیز خاصی در بازی اش در مقایسه با تنیسورهای امروزی نداشت و به خیال خودم فکر می کردم که اگر تیلدن الان بازی می کرد در تاپ 200 هم جایی نداشت !! ولی این جور مقایسه واقعا ناشیانه است و هر تنیسوری را باید در ظرف زمان و مکان خودش با دیگری سنجید ، با نظر داشتن به معیارها و استانداردهایی که دست کم ضریب خطای خیلی پایینی داشته باشند ، در تنیس زنان این فاصله ی ظاهری حتی بیشتر هم هست مثلا سوزان لانگلن که در دهه ی بیست دقیق تر بگم تا سال 1925 ، شش بار ویمبلدون را برده بود و در زمان خودش واقعا نابغه ای پنداشته می شد ولی وقتی او را با سرنا ویلیامز مقایسه می کنیم واقعا خیلی مبتدی و سطح پایین به نظر می رسد . فراموش نکنیم که تنیس امروز به شدت حرفه ای شده و بازیکنان به مراتب فیزیکی تر و قدرتی تر بازی می کنند و ورزش تنیس از یک تفریح و تفنن اشراف مابانه ی نیمه ی نخست سده ی بیستم واقعا فاصله گرفته است . با در نظر گرفتن همه ی این معیارها کارشناسان عمده ی تنیس فعلا راجر فدرر را G.O.A.T می دانند به جز سطح خاک که این عنوان در اختیار رافا نادال است . چرا که درصد پیروزی این دو بازیکن نسبت به بازیهای انجام گرفته شان واقعا رقمی خیره کننده است . چیرگی و برتری نادال را در خاک که در تمام گرند اسلم های خاکی که بازی کرده تنها یک بار باخته ، رقمی بالاتر از 98 درصد پیروزی به دست می آید ، رکوردهای مسترز او را هم بدین مقدار بیفزایید شاید تنها بیورن بورگ با اختلاف نسبتا کمی با نادال قابل مقایسه باشد چنین وضعیتی را راجر فدرر در کل زمین ها به ویژه چمن و هارد و شمار هفته های نامبر وانی دارد که در کل Open Era بی نظیر است .
|