[lordmani]

سه نفر اول جهان هر کدام پیش از شروع اوپن فرانسه یک مسترز روی خاک برده‌اند. برای رافائل نادال این وضعیت کاملاً متفاوت از سال‌های پیش است. چون او در سه تورنمنت روی خاک شکست خورده است. برای اولین بار بعد 10 سال. زمانی که تنها 17 سال داشت و برای اولین بار در اوپن فرانسه شرکت می‌کرد.



ماتس ویلاندر- اما به نظر من وضعیت امسال نسبت به 10 سال پیش عادی‌تر است. چون سال‌های اخیر سال‌های عجیب و غریبی در تنیس بودند و ما به این عادت کرده بودیم که نفر اول و نفر دوم جهان توی فینال‌ها به مصاف هم بروند و یک بازیکن در کل فصل برتر از همه باشد. ما به این وضعیت عادت کرده بودیم و دیگر داشت باورمان می‌شد که این طبیعی است. اما راست‌اش را بخواهید این شرایط سال‌های گذشته استثنا بود.

در آستانه اوپن فرانسه این شرایط هیجان‌انگیزتر هم هست. شاید کل فصل از یک رقابت و یا یک فوق‌ستاره سود ببرد که همه جام‌ها را درو کند. اما اوپن فرانسه و سه گرنداسلم‌ دیگر به نفع‌شان است که هیچ مدعی مطلقی وجود نداشته باشد. قبلاً هم همین طوری بود و من فکر می‌کنم این طوری بهتر است. فکر نکنم ما دوست داشته باشیم که برویم پاریس و تنها چیزی که از خودمان می‌پرسیم این است که آیا نادال برای نهمین بار قهرمان می‌شود یا نه؟ این برای من هیچ هیجانی ندارد. این طوری خیلی هیجان‌اش بیشتر است که فکر کنیم جوکوویچ مدعی است یا فدرر شانس قهرمانی دارد.

البته از طرف دیگر حذف زودهنگام‌تر در تورنمنت‌های پیش از رولان گاروس بدین معنی است که نادال با خستگی و فرسودگی کمتری به پاریس می‌آید. ضمن آن که آن شکست‌ها در مسابقات دو ست از سه ست بود، در حالی که اوپن فرانسه سه ست از پنج ست است. و تازه نادال مسترز مادرید را هم برده است. بنابراین می‌داند که خیلی هم اوضاع‌اش بد نیست. یعنی این قهرمانی یک جورهایی التیام زخم‌ اوست.

او می‌تواند همچنان بگوید که «صبر کن ببینم. من مادرید را برده‌ام و حالا سرحال‌تر از قبل به اوپن فرانسه آمده‌ام.» از طرفی او در رولان گاروس با اعتماد به نفس بیشتری پا به میدان خواهد گذاشت چون می‌داند که اینجا پنج سته است و بردن او در یک بازی پنج‌ سته روی خاک به مراتب دشوارتر است. او پیش خودش می‌گوید که چگونه می‌خواهند من را اینجا دو ساعته ببرند. من چهار ساعت وقت دارم تا این مشکل را حل کنم. این به او دوباره اعتماد به نفس می‌دهد.