مطالب تنیس 360 واقعآ فوق العادست. مثل معجزه می مونه. کتب مقدس برخی ادیان معجزه هستند به این دلیل که برای درک کردن و عمل به اونها نیازی به عقل و شعور وجود نداره و مطالب تنیس 360 هم همینطوره. مثلآ این جمله:
نقل قول:
|
خب می‌توان گفت که قهرمانی در یک تورنمنت گرنداسلم بزرگ‌ترین افتخار در تنیس است. چیزی در حد و اندازه قهرمانی در جام جهانی فوتبال.
|
چقدر این حرفه مضحکه. من که خیلی اهل فوتبال نیستیم اما تا اونجا که در جریانم جام جهانی هر 4 سال یک بار برگزار می شه و گرند اسلم سالی 4 تا. یعنی بین دو جام جهانی فوتبال که یک یا دو قهرمان متفاوت در اون معرفی می شه، در تنیس این امکان وجود داره که 16 قهرمان متفاوت برای گرند اسلم ها به وجود بیاد. کما اینکه از زمان قهرمانی اسپانیا تا جام جهانی بعدی در شرایطی که دو گرند اسلم هنوز مونده، 5-6 بازیکن متفاوت گرند اسلم بردند که شاید به 7 یا 8 هم برسه. حتی اعتبار این دو تا هم مثل هم نیست. شاید (کاملآ نظر شخصی) قهرمانی جام جهانی هم ارزش مدال طلای انفرادی المپیک در تنیس باشه. که خب فدرر نداره!
ایده مقاله این بود که فدرر به دلیل ثباتش در حضور در گرند اسلم ها بهترین بازیکن تاریخ هست. با این دیدگاه در حضور امثال آلبرت کنتادور، بردلی ویگینز، یان اولریچ،فرانچسکو موزر، آرمسترانگ و بسیاری دوچرخه سوارهای اسطوره ای دیگه، باید به دلیل حضور متوالی در گرند تورها، آدام هنسن رو بهترین دوچرخه سوار تاریخ بدونیم. یا بهترین فوتبالیست تاریخ لیگ برتر هم رایان گیگز هست که تو همه دوره ها حاضر بوده و مارک وبر هم بهترین راننده تاریخ فرمول 1. نه؟ مسخره نیست دلیلش؟ ثبات واقعآ دلیل بهتر بودنه؟ با این تفاسیر جیمی کانرز که تا 44 سالگی تنیس بازی کرد چرا بهترین تنیسور تاریخ نیست؟ اینکه یک نفر مصدوم میشه واقعآ دلیل ضعف هست؟
مخلص کلام: فدرر بزرگ ترین بازیکن تاریخ تنیس است. البته فقط از دید هواداران ذوب شده.
فدرر توی هد تو هد از نادال و ماری عقب هست و احتمالآ تا پایان دوران بازیگریش جوکوویچ هم تو هد تو هد ازش جلو افتاده (در حال حاضر هد تو هد این دو نفر 16-15 به نفع فدرر هست). این رو مقایسه کنید با بیورن بورگ که از تک تک رقبای وقتش توی هد تو هد جلو هست. یا حتی نادال که فقط 2-3 تنیسور کلآ توی هد تو هد ازش جلو هستند (هرباتی، داویدنکو و شاید یه نفر دیگه). یا پیت سمپراس که اون هم از همه رقبای وقتش توی هد تو هد جلو هست یا لندل و ... .
کریر فدرر کامل نیست. در شرایطی که سوئیس با وجود فدرر، واورینکا و چیوندلی تیم قابل قبولی داشت، هیچ وقت دیویس کاپ نبرد و غالبآ می پیچوند قضیه رو. جوکوویچ در کنار چند تنیسور متوسط صرب این جام رو برد. نادال هم برده البته با تیمی قوی تر. فدرر قهرمان المپیک نشده (انفرادی). از دید خیلی ها کریر اسلم یعنی بردن 4 گرند اسلم و مدال طلای المپیک. حتی اگر بزرگواری به اسم رابین سودرلینگ به وجود نمی اومد احتمالآ الآن حسرت همین کریر اسلم هم به دل فدرر مونده بود (البته از نگاه دیگه خیلی ها می گن اگر نادال نبود فدرر RG های بیشتری می برد اما خب قطعآ تو هر دوره تنیسورهای استاد خاک وجود خواهند داشت) .
در ادامه همین بالایی، فدرر از زمان قهرمانی در اولین گرند اسلم، فرصت شرکت در دقیقآ 100 مسترز (مجموعآ) رو داشته که در 83 تای اونها شرکت کرده اما هنوز مونت کارلو و رم رو نبرده. در شرایطی که جوکوویچ در نصف همین مدت همه مسترزها غیر از سینسیناتی رو برده و احتمال اینکه تا پایان دوران بازیگریش اون رو هم ببره کم نیست.
اینکه فدرر به عنوان بزرگ ترین تنیسور تاریخ مطرح می شه چند تا دلیل عمده داره.
اولیش رکوردهایی مثل تعداد گرند اسلم و هفته های نامبر وانی که نادال و شاید کسی دیگه ازشون عبور کنه.
مورد بعدی سبک زیبا که هیچ کسی منکر اون نمی شه اما باید دید چقدر این سبک زیبا الگوی نسل های بعد بوده. الآن این همه تنیسور جوون بعد از موفقیت های فدرر اومدند اما سخت می شه غیر از دیمیتروف و اون پسره آلمانیه که تو رده Boys بازی می کنه کسی رو شبیه فدرر دونست یا حتی گفت داره سعی می کنه ادای فدرر رو در بیاره. در صورتی که امثال بیورن بورگ و ایوان لندل سبکی رو آوردند که مورد استقبال خیلی ها قرار گرفت یا حتی همین امروز اگر یه سر به نزدیک ترین زمین تنیس نزدیک محل زندگیتون بندازید تنیسورهای زیادی هستند که خواسته یا ناخواسته شبیه نادال بازی می کنند. خیلیاشون شاید حتی طرفدار فدرر هم هستند (در بین تنیسورهای ایرانی شاهین خالدان نمونه همینه که فدرری هست اما شبیه نادال روی خاک بازی می کنه) .
مورد آخر هم که قطعا با فاصله زیاد از همه دلایل مهم تره اینه که فدرر متعلق به دورانی هست که تنیس یه ارزش بالایی پیدا کرد و مهم تر شد. جایزه ها بالا رفت، پخش تلویزیونی بالا رفت، تبلیغات روی تنیسورها بالا رفت، تنیس همگانی تر شد و تعداد نفراتی که می تونستند تنیس بازی کنند بیشتر شد. برای اینکه دقیقآ به عمق این مطلب پی ببرید مثلآ به این نگاه کنید که بیورن بورگ با بردن 11 گرند اسلم و مجموعآ 64 عنوان قهرمانی، کمتر از 4 میلیون دلار در آمد از راه تنیس داشت اما کسی مثل داوید نعلبندیان بدون داشتن حتی یک گرند اسلم و با تنها 11 عنوان قهرمانی (فقط 3 تاش مسترز یا تورنومنت آخر سال بوده) بیش از 11 میلیون دلار از راه تنیس در آمد داشته.