سال 2010 ترویچکی با برد در بازی آخر مقابل آرنولد کلمنت، صربستان رو قهرمان دیویس کاپ کرد و این بار هم با دسته گلی که به آب داد باعث قهرمان نشدنشون شد. نمی دونم چقدر توی اون قضیه تست خودش مقصر بود اما حتی اگر 1% هم تقصیر داشته باشه، مقصر قهرمان نشدن صربستانه. مقصر از دست رفتن یک افتخار ملی بزرگ برای کشوری که ورزش جز معدود دلمشغولی های دوست داشتنی ملتشه. اون هم در خونه مقابل این همه هوادار. هوادارهایی که داورها برای تک تک سرویس های بردیچ و استپانک ازشون درخواست سکوت می کردند.
مسلمآ مثل فینال 2010، جوکوویچ 2 تا بازی رو می برد و از 3 بازی دیگه صربستان یک برد برای قهرمانی می خواست. ترویچکی اگر محروم نبود خیلی امکان داشت با توجه به سوابقش مقابل استپانک (3 برد در 5 تقابل) بتونه برد سوم و سرنوشت ساز قهرمانی رو به دست بیاره. حتی در دوبل هم سوابق بهتری نسبت به ایلیا بوژولیاچ (نفر دوم تیم دوبل در کنار زیمونجیچ) داشت. عصبانیت جوکوویچ تو بازی چهارم هم فقط به خاطر این بود که می دونست بردش فقط قهرمانی چک رو به تأخیر انداخته وگرنه دلیلی نداره وقتی دو ست رو برده، تو ست سوم و امتیاز 5-2 راکت رو بکوبه زمین. البته باز هم به هم گلی به جمالش که دیویس رو نمی پیچونه.
پی نوشت: البته تو دیویس فقط ایتالیا. پرچم سال بعد بالا خواهد رفت
