خب دوستان همه گفتنی ها رو گفتند اما 2 نکته اساسی وجود داشت در رابطه با بازی فینال که بد نیست بهش اشاره کنم:
1-با مقایسه ی بازی فینال امسال با پارسال بار دیگر متوجه واقعیتی جالب می شیم...و اون هم اینه که نامبر وان بودن با نامبر وان بودن تفاوت داره!!...با مقایسه ی ساده ی این دو بازی متوجه می شیم که چرا راجر فدرر اسطوره هست و چرا امثال نواک اگر عدد 17 رو هم رد کنند اسطوره تلقی نخواهند شد...متانت ؛ نجابت و شرافت به نظرم خیلی بیشتر ار مسائل فنی برای اسطوره شدن لازمه...راحر 4 ست در همین جو سنگین و در برابر یک اندی به مراتب اماده تر کوچک ترین حرکت تحریک آمیز و کوچک ترین بی اخلاقی نداشت...در حالی که نواک در چند صحنه یک بار دیگه نشون داد چرا محبوبیتش حتی از اندی هم در جهان کمتره...اون صحنه داد زدن سر داور به اون شکل حقیقتا تازه و خلاقانه(!!) بود...حتی اگر به حق هم می بود این کار خیلی زشت و نا پسند هست حالا چه برسه به اینکه نواک کاملا بی دلیل و بیهوده این حرکت رو انجام داد...در هر صورت این فینال یک بار دیگه نشون داد که چرا هواداران فدرر این گونه عاشقانه طرفدار اسطورشون هستند و یک بار دیگه نشون داد که چرا دیگر مثل فدرر نخواهد آمد...فدرر نه به خاطر عدد فضایی 17 ؛ بلکه به خاطر همین مسائله که اسطورست...
2-کوشش و پشتکار و تلاش ماری بی نظیر بود در این ویمبی...علی رغم فشار باور نکردنی که روش بود واقعا استادانه این فشار رو کنترل کرد و این فشار رو به عنوان یک فرصت ازش بهره برد نه تهدید...از اولین بازی ماری واضح بود که از فرم ایده آل به دور هست اما گام به گام جلو اومد و در آخرین بازی هم حقیقتا با قلب و روحش بازی کرد...این کوشش و پشتکار ماری بی نظیر بود...به نظرم ماری نه به خاطر مهارت در تنیسش ؛ بلکه به خاطر این تلاش و کوشش و پشتکاری که در این ویمبی از خودش نشون داد لیاقت قهرمانی رو داشت...
|