[rezaomo]

گزارش از BBC فارسي

زمین مرکزى ویمبلدون در مرحله نیمه نهایى مردان صحنه مبارزه اى بود که جزو زیباترین و با کیفیت ترین مسابقات سال هاى اخیر به یادگار خواهد ماند.
تا قبل از این مسابقه چند سالى بود کسانى که مسابقات ویمبلدون را دنبال مى کنند حسرت رقابت فشرده و مسابقات دیدنى راجر فدرر و رافائل نادال را مى خوردند.
سه فینال پیاپى اى که این دو قهرمان بزرگ تنیس جهان در آن تا پاى جان جنگیدند از به یاد ماندنى ترین مسابقات این تورنمنت هستند، بخصوص فینال سال ٢٠٠٨ که نه تنها طولانى ترین که از نظر کیفیت بهترین فینال ویمبلدون بود.
از سال ٢٠٠٨ به بعد به علل مختلف از جمله تغییر رده بندى یا مصدومیت هاى بازیکنان، این دو دیگر در ویمبلدون با هم روبرو نشدند و علاقمندان را از تماشاى رقابت داغ خود محروم کردند.
اما امسال در مرحله نیمه نهایى ویمبلدون دو بازیکن بزرگ دیگر چنان تنیسى از خود ارائه دادند که به غیر از هزاران نفر حاضر در ورزشگاه میلیون ها نفر دیگر را در مقابل صفحه تلویزیون میخکوب کرد.
نوواک جوکوویچ نفر اول رده بندى جهانى از صربستان و خوان مارتین دل پوترو بازیکن آرژانتینى که نفر هشتم جهان است در مسابقه اى که ٥ ست و ٤ ساعت و ٤٣ دقیقه طول کشید چنان جنگیدند و پا به پاى هم جلو رفتند که گویى دو گلادیاتور در دوران روم باستان در کولوسئوم رم براى حفظ جان خود مى جنگند.



برنده طولانى ترین مسابقه نیمه نهایى تاریخ ویمبلدون نوواک جوکوویچ با نتیجه سه بر دو بود که البته به سختی و میلیمترى به این مهم نائل آمد و براى دومین بار به فینال ویمبلدون رسید.
دل پوترو هم ظاهرا بازنده شد اما با بازى اى که ارائه داد و مقاومتى که تا ثانیه آخر کرد نشان داد که نیرویى است که نمى توان او را نادیده گرفت. او که در ویمبلدون امسال دو بار زمین خورده و زانوى چپش آسیب دیده بود در دو روزى که وقت داشت چنان خود را آماده کرد که توانست در طولانى ترین مسابقه عمر حرفه اى خود در کمال سلامت دوام بیاورد.
البته دل پوترو با آسیب دیدگى غریبه نیست. او در سال ٢٠٠٩ پس از آن که با شکست دادن نادال در نیمه نهایى و فدرر در فینال قهرمان اوپن آمریکا شد آسیب دید و به دنبال عمل جراحى بر روى مچ راستش مدت هشت ماه تنیس را کنار گذاشت.
دل پوترو زمانى که خیلى ها فکر مى کردند دیگر تنیس بازى نخواهد کرد و مقامش در رده بندى جهانى از چهارم به دویست و پنجاه و هفتم سقوط کرده بود به تنیس بازگشت و یک سال بعد نفر یازدهم جهان شد و اکنون هم نفر هشتم است.
حضور او در نیمه نهایى ویمبلدون به احتمال زیاد وضع او را در جدول رده بندى بهتر خواهد کرد. پس یک چنین کسى که با این احوالات چنان بازى بى نظیرى از خود ارائه مى دهد را نمى توان در مجموع بازنده دانست.
اما در هرحال برندگان اصلى مردمى بودند که در واقع براى مسابقه بعدى یعنى رویارویى اندى مارى بریتانیایى و یرزى یانوویتس لهستانى و تشویق کردن مارى به ویمبلدون آمده بودند اما در همان مسابقه اول چندین و چند برابر مبلغى که براى خرید بلیت پرداخت کرده بودند تنیس عالى دیدند و لذت بردند.
البته بعد هم به هدف خود رسیدند و توانستند مارى را در پیروزى اش بر یرزى یانوویتس بازیکن لهستانى تشویق کنند. یانوویتس که در رده بندى جهانى بیست و دوم است ست اول را از مارى برد اما سه ست بعدى را به او واگذار کرد.
مسابقه مارى و یانوویتس چون به خاطر طولانى بودن جنگ گلادیاتورها دیر شروع شده بود تا نزدیک ساعت ده شب ادامه داشت و ست آخر آن در اثر تقاضاهاى مکرر یانوویتس با وجود اعتراضات مارى زیر سقف بسته و در نور چراغ انجام شد.
حالا هر دو فینالیست ویمبلدون بار دوم است که که به این مرحله مسابقات مى رسند با این تفاوت که جوکوویچ در سال ٢٠١١ با شکست دادن نادال قهرمان شد اما مارى در سال ٢٠١٢ با شکست خوردن از فدرر به نایب قهرمانى قناعت کرد.
به احتمال قریب به یقین روز یکشنبه مردم حاضر در زمین مرکزى ویمبلدون یکپارچه مارى را تشویق خواهند اما اگر دو طرف بتوانند بازى اى در سطح بازى جوکوویچ - دل پوترو ارائه کنند، که بعید به نظر مى آید، حتى اگر مارى هم ببازد، مردم راضى به خانه خواهند رفت.