[Maani]

قسمتی از نوشته های دلنشین جناب افشین مبصر (ویمبلدون 2009)
یعنی من واقعا لذت میبرم وقتی مطالباشو میخونم . عاشقتم افشین مبصر البته عاشق افشین خودمون هم هستم

"و اما دومین تفاوت که، دست‌کم برای من، خیلی غمبار است، این است که تنها اثری که از مدافع عنوان قهرمانی دیده می‌شود، عکس‌هائی است که به در و دیوار چسبانده‌اند. رافائل نادال که سال گذشته در طولانی‌ترین فینال ویمبلدون، راجر فدرر سوئیسی را که 5 سال پشت هم قهرمان شده بود، شکست داد، امسال به سبب آسیب دیدگی هر دو زانو غایب است.
قهرمان اسپانیایی به سبب همین آسیب دیدگی ماه پیش برای اولین بار در جام آزاد فرانسه پس از چهار سال قهرمانی شکست خورد و فدرر را به آرزویش که قهرمانی رولان گاروس بود رساند.
نبودن نادال برای ویمبلدون ضایعه بزرگی است. حضور او، بازی پرهیجان و پر انرژی‌اش، جذابیتش، نجابت و اخلاق خوبش به ویمبلدون صفا می‌داد. حالا از ته دل می‌گویم که ویمبلدون امسال صفای سه سال گذشته را ندارد که نادال هر سال به فینال رسید و پس از دو بار شکست از فدرر بالاخره پارسال او را از عرش به زیر کشید. امسال هم همه انتظار داشتند که مثل سه سال گذشته شاهد زیباترین تنیس جهان در فینال بین فدرر و نادال باشند، اما از این خبرها نیست.

اندی ماری اسکاتلندی در غیاب نادال شانس بالایی برای رسیدن به فینال دارد


اما این تمام داستان نیست. نبودن نادال نتیجه مسابقات امسال را خیلی قابل پیش‌بینی‌تر از گذشته کرده است. منظورم این است که در هر پنج گران اسلم قبلی، فدرر در فینال حضور داشت اما فقط در دو فینال، جام آزاد آمریکا و فرانسه، که نادال در مقابلش نبود قهرمان شد.
در سه فینال دیگر، جام آزاد فرانسه پارسال، ویمبلدون و استرالیا، به نادال باخت. یعنی فدرر همچنان بهترین بازیکن تنیس جهان در میان مردان است، اگر نادال نباشد. حالا فدرر از اول خیالش از شر نادال راحت است و بهمین جهت بیشترین بخت را برای قهرمان شدن دارد و در مسابقه اولش هم بی‌نوائی از چین تایپه به اسم ین سون لو را له کرد و رفت.
حالا باید ببینیم تکلیف امثال من چی هست. نمی‌توانیم نجابت به خرج بدهیم و از حالا راضی به قهرمانی فدرر بشویم چون، راجع به خودم می‌گویم، نجابت در ذاتم نیست. پس باید یکی را پیدا کنیم و برایش کف بزنیم."