[Pouya]

با شروع قرن بيستم اين مارات سفين روس بود که به سلطه امريکايي ها در سال هاي گذشته پايان داد و در سال هاي 2000 ، 2002 و 2004 به ترتيب با شکست فيليپوسيس (در يک بازي نزديک با نتيجه 3-6 ، 7-6 ، 6-4 ، 3-6 ، 7-6) ، هيوئيت و استپانک در 3 ست پياپي قهرمان شد. در اين بين و در سال 2001 ، سباستين گروژان فرانسوي به 10 سال انتظار هموطنانش پايان داد و با شکست کافلنيکوف روس ، جام را در خانه نگه داشت. در سال 2003 هم تيم هنمن بريتانيايي با غلبه بر اندري پاول از روماني آخرين جام دوران ورزشي اش را بدست آورد.

اين رقابت ها به دليل برگزاري در پايان سال ميلادي معمولا شاهد غيبت خيلي از بزرگان تنيس بوده است. در سال 2005 و 2006 در غياب خيلي از بزرگان تنيس در آن زمان ، به ترتيب توماس برديچ با شکست 3-2 ايوان ليوبيچيچ اولين - و تا اين لحظه تنها - مسترزش را تصاحب مي کند و نيکولاي داويدنکو با پيروزي مقتدرانه بر دومينيک هرباتي فاتح پاريس مي شود.

در سال 2007 به بعد اکثر بزرگان تنيس در اين رقابت ها حضور مي يابند. از اين سال فينال مسترزها به 2 ست کاهش مي يابد. در اين سال ديويد نلبنديان با شکست رافائل نادال با نتيجه 6-4 و 6-0 قهرمان مي شود. او در اين راه راجر فدرر را هم - که پس از 3 سال در پاريس شرکت کرده - در دور سوم با نتيجه 6-4 , 7-6 از پيش رو بر مي دارد. نلبنديان در سال 2008 هم به فينال مي رسد اما از جو ويلفرد سونگا شکست مي خورد تا جام پس از 7 سال دوباره به يک فرانسوي برسد.

اما فرانسوي ها در سال هاي 2009 -2011 در کسب جام ناکام مي مانند. گائل مونفيس در سال هاي 2009 و 2010 به فينال مي رسد اما به ترتيب از جوکوويچ و سودرلينگ شکست مي خورد. سال 2010 اما با سطح سريعش و بازي هاي زيباي لودرا ياد سرو و والي و سال هاي پيش را زنده مي کند. اما در سال 2011 سطوح مسابقات کند تر شده و بازيها جذابيت قبل را ندارند. در اين سال راجر فدرر سوييسي با شکست سونگا براي اولين بار فاتح اين مسابقات مي شود و به نخستين بازيکني در تاريخ تنيس تبديل مي شود که به فينال هر 9 مسترز راه يافته است. او تنها مونته کارلو و رم را فتح نکرده است.