خب بحث علمی تر شد درباره مونونوکلئوسیس و باید در تکمیل اطلاعاتی که سهیل جان ارائه کردند، عرض کنم که در اصل دو نوع مونونوکلئوسیس داریم: EBV Infectious Mononucleosis که عاملش ویروس اپشتین -بار هست و CMV Infectious Mononucleosis که توسط سیتومگالوویروس ایجاد میشه. در بین عوام، منظور از مونونوکلئوسیس همون مورد اول هست و بحث ما هم همان مورد اول رو شامل میشه. علاوه بر علائمی که سهیل نوشت، این بیماری علائم دیگری هم داره که عبارتند از: نور گریزی، بیقراری، از دست دادن اشتها، بزرگ و سرخ شدن تونسیل (لوزه) و تهوع.
ضمناً این بیماری ممکنه به اشتباه با عفونت حاد HIV اشتباه گرفته بشه چون علائم مشابهی خواهد داشت.
همانطور که سهیل گفت، برای درمان بیماری هم باید در فاز حاد بیماری، استراحت مطلق کرد و بعد از رفع علائم حاد، فعالیت به حالت عادی بر گرده ولی ورزش های سنگین برای حداقل یک ماه نباید انجام داد چون احتمال پارگی طحال وجود خواهد داشت. کلاً درمان قطعی براش وجود نداره و باید بیماری سیر خودش رو طی کنه تا از بین بره و فقط supportive treatment برای این بیماری وجود داره تا شدت علائم رو بشه کاهش داد.
بخش شیرین قضیه هم که دارو های مورد استفاده هست
، استامینوفن یا پاراستامول یا داروهای غیراستروئیدی ضد التهاب برای کاهش تب و درد استفاده میشه. کورتیکو استروئید های داخل وریدی مثل دگزامتازون برای استفاده روتین، توصیه نمی شوند ولی در شرایط خاص ممکنه نیاز به استفاده از این داروها هم باشه. داروی ضد ویروس Valacyclovir در بیماران مبتلا به مونونوکلئوسیس حاد اثر مطلوب داره و ویروس رو ضعیف تر میکنه. آنتی بیوتیک ها هم که چون ضد باکتری هستند، روی این بیماری اثری ندارند و طبعاً استفاده نمیشوند.