یک نقد براتون میذارم خوندنش خالی از لطف نیست
...!
جایی برای خسته ها نیست...
از فردا بار دیگر فوتبال،مورینیو،داربی میلان و قرعه کشی لیگ قهرمانان موقتا به دست فراموشی سپرده میشود و همه به انتظار یک رافا - راجر دیگر دو هفته ای را با تنیس سپری خواهند کرد. سال گذشته همه برای فدرر افسوس میخوردند.اسطوره ی سویسی ستاره ای زمین خورده تلقی میشد که در دام نادال به خودباختگی عجیبی رسیده بود.حالا اما اوضاع کاملا فرق کرده.فدرر دوباره با بوسه زدن بر جامهای گوناگون اشتی کرده و نه نادال بلکه مورای بریتانیایی را رقیب اصلی خود میبیند.
با شروع اوپن امریکا خیلیها میپرسند چرا پاسال فدرر بعد از نیم دهه افتخار افرینی افت کرد!؟او حتی در قالب یک انسان پیرو منطق(حداقل مقایسه با نادال) هم ابتدا احساسات ان دوران را به یاد میاورد: "روزهای سختی پشت سر گذاشتم اما خونسردیم را حفظ میکردم.هواداران حرفهای دلگرم کننده ای میزدند و اعتقاد داشتند من دوباره به روزهای اوج بر میگردم." راجر اگر روزگاری همسر و هوادارانش را دل نگران خود ساخت،اکنون انگیزه ای به اندازه سرمشق شدن برای دوقلوهای تازه متولد شده اش دارد. راجر از تحول دمادم میگوید:" همیشه در حال تغییر هستبد.گاهی به 9 ساعت خواب نیاز دارید اما هنگامیکه بزرگتر میشوید،5 ساعت استراحت را کافی قلمداد میکنید." با این قسمت حرفش خیلی حال کردم(نشون داد همه چیزش اسطوره هست
)
نادال دوباره برگشته اما همه میدانند امادگی گذشته را ندارد.او گفته هیچ چیز غیرممکن نیست،حتی ایستادن بالای سر فدرر! نادال که برای تکمیل موفقیتهایش به اوپن امریکا نیاز مبرمی دارد گفت:"میزان امادگی جسمانی من تنها در حین انجام رقابتها مشخص میشود." ایا همه نگاهها به فدرر و نادال ختم میشود؟حداقل با توجه به اتفاقهای اخیر،نه. اندی مورای به عنوان نفر دوم رنکینگ امیدوار هست کار نا تمام پارسال را تمام کند.او در رقابتهای سال گذشته اولین حظور در فینال یک گرنداسلم را تجربه کرد و حالا میخواهد قدم اخر را محکم بردارد:"سال گذشته تا استانه قهرمانی پیش رفتم.اطمینان داشته باشید امسال بهتر عمل خواهم کرد."بحث،بحث عناوین و نکات جالب توجه نیست.شگفتی سازها هم میتوانند درد سرساز شوند.رادیک و جوکوویچ و دل پوترو ارژانتینی هم میتوانند بین نادال و فدرر (فاتحان 16 تورنمنت از 17 رقابت بزرگ قبلی دنیای تنیس) فاصله بیندازند...
ایشالا خوشتون اومده باشه