ویمبلدون؛ چهل سالگی برای تنیس دیر نیست
تمام کسانی که فکر می‌کنند عمر مفید بازیکنان تنیس کمتر از سی سال است و پس از آن تنها در حاشیه باقی می‌مانند، می‌بایستی امروز در ویمبلدون می‌بودند و می‌دیدند که یک بازیکن ۴۰ ساله تنیس زنان و حریف ۳۱ ساله‌اش چه هیجانی آفریدند.
کیمیکو داته کروم، بازیکن ژاپنی در زمین مرکزی ویمبلدون که به سبب بارندگی امروز سقفش را بسته بودند و سرپوشیده شده بود در مقابل بیش از ۱۵ هزار تماشاگرحدود سه ساعت جنگید و در مقابل ونوس ویلیامز حریف ۹ سال جوانترش و یکی از قدرتمندترین بازیکنان جهان از آمریکا نه تنها مقاومت کرد بلکه او را تا یک قدمی شکست در مرحله دوم و حذف از تورنمنت برد.
کیمیکو که در رده بندی جهانی در ردیف ۵۷ است، در ست اول در میان ناباوری همگان در برابر بازیکنی که هنرش تنیس قدرتی است، قدرت به مراتب بیشتری نشان داد و ونوس را که تاکنون ۵ بار قهرمان ویمبلدون شده شکست داد.
ست دوم از آن ونوس شد اما در ست سوم تا گیم آخر معلوم نبود که کدام بازیکن برنده خواهد شد چون هر دو بازیکن تا سرحد جان تلاش کردند و کوچکترین فرصتی به حریف برای خودنمایی ندادند. تنها در گیم چهاردهم ست سوم بود که مقاومت کیمیکو درهم شکست و با چند سرو بد گیم خود را به ونوس واگذاشت و بازی را باخت.
ونوس در ست سوم این مسابقه یکی از بهترین بازی‌های دوران تنیس حرفه‌ای خود را به نمایش گذاشت و گرنه نمی‌توانست از سد حریف چهل ساله خود بگذرد، حریفی که ۱۴ سال پیش در ۲۶ سالگی تنیس را کنار گذاشت و سال گذشته پس از ۱۳ سال بار دیگر به زمین مسابقات بازگشت.
پس از بازی مشکل سرینا ویلیامز خواهر جوانتر ونوس و مدافع عنوان قهرمانی در برابر ارغوان رضایی بازیکن ایرانی فرانسوی که دیروز انجام شد، امروز نوبت ونوس بود که در زمین مرکزی ویمبلدون عرق بریزد و با سماجت و سرسختی به دور بعد برود.
اما نباید ناگفته گذاشت که در هر تورنمنتی که این دو خواهر آمریکایی حضور دارند، تنیس زنان پرهیجان‌تر می‌شود. نوع بازی و روحیه جنگندگی این دو همان خصوصیاتی است که دیگر بازیکنان رده بالای تنیس زنان به این اندازه از آن بهره‌مند نیستند.
در تمام سال‌هایی که ونوس و سرینا در زمره قهرمانان تنیس زنان بوده‌اند گاه و بیگاه هدف بی‌مهری تحلیلگران و تماشاگران و حتی گاهی اوقات بی‌عدالتی برگزارکنندگان مسابقات قرار گرفته‌اند، شاید به سبب روحیه مستقلی که دارند و شاید هم به سبب رنگ پوستشان در ورزشی که بسیاری آن را ویژه سفیدپوستان طبقه متوسط می‌دانند.
با این همه خواهران ویلیامز که در یکی از محلات فقیر سیاهپوست‌نشین لس‌آنجلس به دنیا آمده و بزرگ شده‌اند، با عملکردشان در زمین تنیس ثابت کردند که تنیس متعلق به طبقه و نژاد خاصی نیست و هرکه استعداد داشته باشد و تلاش کند می‌تواند در آن به موفقیت‌های چشمگیر دست یابد.
اکنون که ونوس و سرینا کمتر در مسابقات شرکت می‌کنند و مشغولیاتی جدا از تنیس پیدا کرده‌اند، این نگرانی برای علاقمندان تنیس زنان پیدا شده که پس از آنان چه کسی می‌خواهد جای خالی‌شان را پر کند.
قدر مسلم این است که در میان بازیکنان رده بالای تنیس زنان در حال حاضر هیچ بازیکنی نیست که قادر به این کار باشد مگر اینکه از میان بازیکنان جوان چهره‌های جدیدی ظهور کنند و راه این دو را ادامه دهند.
BBC
|