[M∂hdi]

افشین مبصر
بی بی سی، در محل مسابقات





منصور بهرامی که هر سال سبیل هایش که حالا کاملا سفید است پر پشت تر می شوند امسال هم مثل هر سال در قسمت دوبل پیش کسوت ها بازی می کند.



برخلاف دو روز گذشته که ویمبلدون تبدیل به قتلگاه بازیکنانی شده بود که همه فکر می کردند رسیدنشان به فینال حتمی است، امروز مسابقات بخیر گذشت، بویژه برای سرینا ویلیامز که دیروز به همراه خواهرش ونوس به نحو غیرمنتظره ای از مسابقات دوبل پس از چهار مقام قهرمانی پیاپی در چهار گراند اسلم مختلف حذف شده بود.



سرینا امروز در نیمه نهائی پترا کویتووا از جمهوری چک را که تمام تلاشش را کرد و در ست اول مدافع عنوان قهرمانی را با مشکل روبرو کرد، در دو ست شکست داد و روز شنبه در فینال با ورا زووناروا از روسیه روبرو خواهد شدکه سوتلانا پیرونکووا از بلغارستان را شکست داد.
راستش را بخواهید همین سه روز پیش اگر کسی می گفت بازیکنانی با نامهائی چون زووناروا، کویتووا و پیرونکووا به نیمه نهائی زنان ویمبلدون خواهند رسید من یکی که فکر می کردم طرف زیاد زیر آفتاب ایستاده و خل شده. اما همینطور شد که نشان می دهد تحلیلگران و کسانی که ادعای شناختن تنیس را دارند تا چه حدی می توانند اشتباه کنند.




از دوشنبه هفته پیش که مسابقات شروع شد بیشتر این آدم های خود کارشناس خوانده، از جمله بنده، صحبت از حضور ونوس و سرینا ویلیامز در فینال زنان و راجر فدرر و رافائل نادال در فینال مردان می کردند. حالا ونوس ویلیامز هم از انفرادی و هم از دوبل حذف شده و گویا به آمریکا بازگشته چون خبری از او نیست و راجر فدرر هم که با شکست دیروز در برابر توماس بردیچ به ردیف سوم رده بندی جهانی سقوط کرد با همسر و دوقلوهایش عازم تعطیلات است.
جای امیدواری است که دست کم پیش بینی ها در باره زنان پنجاه درصدش درست درآمد و سرینا به فینال رسید. در قسمت مردان که هیچ چیز معلوم نیست. نادال برای رسیدن به فینال باید در حضور پانزده هزار تماشاچی بریتانیائی در زمین مرکزی اندی ماری تنها امید ورزشی بریتانیا را شکست دهد و در نتیجه مسابقه دیگر نیمه نهائی بین نواک جوکوویچ و بردیچ هم از مبهم تر از مبهم است. خدا رحم کند!


اما در این میان خبر خوب آغاز بازی های اعجوبه ایرانی تنیس جهان منصور بهرامی است. منصور که هر سال سبیل هایش که حالا کاملا سفید است پر پشت تر می شوند امسال هم مثل هر سال در قسمت دوبل پیش کسوت ها بازی می کند و در ضمن مچ بند سبزش را هم که از پارسال به دست می کند فراموش نکرده.


معمولا شور و شیرین با هم جور در نمی آیند اما منصورخان بهرامی، تنها بازیکنی که نام ایران را در محافل تنیس جهان زنده نگاه داشته، هم بی نهایت بانمک است و هم بی اندازه شیرین. البته بازی اش هم حرف ندارد و در 54 سالگی چنان تنیسی بازی می کند که بازیکن از خود راضی ای چون جان مک انرو او را نابغه تنیس می خواند.


شیرین کاری های منصورخان در زمین تنیس ویژه خودش است و می گوید برای ماهر شدن در این تردستی ها به سختی تمرین می کند و جالب این که هربار که بازی او را می بینی چیزی اضافه بر دفعه قبل دارد. او مرتب سعی دارد که چیزی جدید در کارش عرضه کند تا بیننده هیچگاه از بازی او خسته نشود.






شیرین کاری های منصورخان در زمین تنیس ویژه خودش است و می گوید برای ماهر شدن در این تردستی ها به سختی تمرین می کند.


مثلا در دو بازی ای که امسال در ویمبلدون به همراه یار همیشگی اش آنری لکونت فرانسوی انجام داده در هرکدام شیرین کاری های متفاونی داشت. در اولین بازی اش روز سه شنبه کارهائی کرد که پارسال نمی کرد و در بازی دوم روز چهارشنبه کارهائی کرد که سه شنبه نکرده بود.


بی جهت نیست هرکجا که می رود با استقبال بیش از حد روبرو می شود. حالا می خواهد ویمبلدون باشد یا رولان گاروس یا باشگاه هرلینگام در جنوب لندن. همه جا مردم برای دیدن او سر و دست می شکنند و صف کسانی که می خواهند با او عکس بگیرند و یا از او امضا بگیرند طولانی تر از بقیه است.


این استقبال شدید باعث شده که منصورخان بیش از هر بازیکن دیگری چه پیر و چه جوان تنیس بازی کند. او که در این سن و سال خود را از نظر بدنی در آمادگی کامل نگاه داشته تمام سال مشغول بازی در تورنمنت های پیش کسوتان یا بازی های نمایشی است. هربار که به تلفن همراه او زنگ می زنی یک جای دنیا است و می گوید که هدف اصلی اش شاد و راضی نگاه داشتن مردم است و برد و باخت برایش اهمیت چندانی ندارد.


منصور زندگی جالبی داشته که حتما در باره اش شنیده یا خوانده اید. زندگی ای که در یکی از منازل کارگری اطراف زمین تنیس ورزشگاه امجدیه (شیرودی فعلی) در تهران آغاز شد. در کودکی و نوجوانی به سبب بی پولی به جای راکت با ماهی تابه تنیس یاد گرفت اما به جائی رسید که در 16 سالگی عضو تیم تنیس جام دیویس ایران شد. بعد از انقلاب، تنیس که جزو ورزش های طاغوتی محسوب می شد تعطیل شد، و او هم که عاشق تنیس بود ایران را ترک کرد.


در خارج از ایران تا او بر مشکلات اقامت و بی پولی غلبه کند و بتواند خود را به زمین تنیس برساند سنش دیگر از حدی گذشته بود که بتواند در قسمت انفرادی با بزرگان رقابت کند اما سالها در مسابقات دوبل شرکت کرد و یک بار هم در رولان گاروس به فینال رسید. اما پس از بازنشستگی از تنیس رقابتی حرفه ای، برخلاف دیگران که تنیس برایشان بصورت تفنن در می آید، او که حالا اهل و عیال هم داشت و می بایستی خانواده ای را اداره کند، این ورزش را حرفه اش قرار داد و به این جائی رسید که امروز رسیده است.
درست است که بهرامی اکنون در قلب همه تنیس دوستان جهان جایگاه ویژه ای دارد اما فکرش را بکنید که اگر در کشوری به دنیا می آمد که ورزش و تربیت ورزشی جوانان و احترام به ورزشکاران برایشان اهمیت داشت، با این استعداد و هنری که دارد در جوانی به کجاها که نمی رسید. او به راحتی می توانست قهرمان جهان شود، مگر آندره آغاسی و امثال او چطوری قهرمان شدند؟ واقعا حیف