اولا بازی با سودریلنگ اسمش نمایشی بود ولی نبرد بین این دو تا کاملا جدی بود هم رافا با تمام وجود میخواست ببره، هم سودرلینگ.
دوما بردن و باختن تو بعضی از مسابقات شخص بهتر رو معرفی نمیکنه، بارها و بارها مسابقاتی بوده که هر دو طرف مچ پوینت داشتن ولی بالاخره یکی برده، اینطور موقع ها تنیس و تکنیک کمتر اثر داره، شانس و برتری ذهنیه که حرف اول رو میزنه، همین رافا نادال بارها و بارها بازیهایی اینچنین رو برده، همون بازی معروف پارسال برابر داوید نلبندیان یا ... ، یا همین باخت راجر به باقداتیس از مو هم مرزش باریکتر بود. اینا حقیقت ورزشه.
باختهای امسال رافا هم تقریبا تو این دست بوده، یعنی رافا از لحاظ تکنیکی مشکلش کمتر بوده و فقط نمی تونه ثبات و تمرکز و سلطه ذهنیش بر بازی رو حفظ کنه، ببین رافا استرالین اپن 2008 میاد جلوی سونگا پودر میشه، کاملا دست و پا بسته، ولی الان دیگه اینطور نیست، ورزشه دیگه میاد تو یه مسابقه کاملا Competitive میبازه، برای همه هم پیش میاد، مگه راجر نباخت اینجا؟ مگه موری نباخت مگه نواک نباخت؟
تازه اونا یه مدت دارن مدام بازی میکنن و هی زرت و زرت مصدوم نمیشن.
من خودم وقتی رافا تو بازی به توپ بسته بشه و پس و پیش وینر بخوره و ببازه خیلی ناراحت میشم ولی بیاد یه بازی به UE های خودش ببازه، زیاد برام مهم نیست.
بله میدونم دارم درباره کی حرف میزنیم ولی باید تو مقوله Performance تجربه داشته باشی و بدونی که اگه 100 امادگی بدنی و تکنیکی داشته باشی ولی بدون روحیه و اعتماد به نفس بری برای اجرا، تو گویی اصلا هیچی به هیچی، گند میزنی به همه چی.
در ضمن رافا تو تایبریک فقط یک پوینت رو خیلی پسیو بازی کرد که اگه نمی کرد هم چیزی عوض نمیشد، با یک پوینت هم نمیشه قضاوت کرد در طول بازی خیلی کم پسیو شد. و خوب بازی رو دیکته میکرد.
|