[King Rojer Federer]

پادشاه ویمبلدون به دنبال هشتمین 'تاجگذاری'

از صد و چهل سال پیش که مسابقات ویمبلدون شروع شد و اسپنسر گور بریتانیایی هموطنش ویلیام مارشال را برد، این بازی‌ها ۱۳۰ قهرمان را در رقابت‌های انفرادی مردان به خود دیده است. ستاره‌های بزرگی روی چمن ویمبلدون درخشیده‌اند، از ویلیام رنشا در سال‌های دور گرفته تا بیورن بورگ و پیت سمپراس.
اما اگر بخواهید تاج پادشاهی ویمبلدون را فقط به یک نفر تقدیم کرد، کمتر کسی است که بلافاصله نام راجر فدرر را به یاد نیاورد؛ درست مثل وضعیتی که رافائل نادال در رولان گاروس دارد.
تنیس‌باز سوئیسی با قهرمانی در اوپن استرالیا در آغاز فصل نشان داد که بار دیگر به اوج بازگشته است، اما مسئله فقط این نیست، او در بازگشت از مصدومیت چنان عملکردی داشته که بسیاری از منتقدان معتقدند حتی از دوران اوجش بین سال‌های ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۹ هم بهتر تنیس بازی می‌کند.
فدرر که گفته بهترین لحظات زندگی‌اش در زمین مرکزی ویمبلدون شکل گرفته برای این که نمایش خوبی در این مسابقات داشته باشد، پس از اوپن استرالیا از کل فصل خاک رس چشم‌پوشی کرد.

فدرر که پیش از این ۱۱ بار به فینال ویمبلدون رسیده و هفت بار قهرمان این تورنمنت شده، این بار و در ۳۵ سالگی درخشان‌تر از همیشه بود. تنیس‌باز سوئیسی با این که نسبت به رقیبان اصلی‌اش سخت‌ترین قرعه را داشت، بدون این که حتی یک ست را واگذار کند به فینال رسید. تنیس‌باز سوئیسی در برابر ۳۰ پیروزی از ابتدای فصل جاری فقط ۲ بار شکست خورده و بعید به نظر می‌رسد کسی بتواند دستش را از گرند‌اسلم نوزدهم کوتاه کند.
در سوی دیگر زمین، مارین چیلیچ است. بازیکنی که تنها یکبار قهرمان اوپن آمریکا شده و هیچ‌گاه بازیکن خوبی روی چمن نبوده و امسال برای اولین بار است که خودش را به فینال ویمبلدون رسانده است. او هم خوب می‌داند اگر این بار ناکام شود، حالا حالاها سخت بتواند گرند‌اسلم دوم را به کارنامه‌اش اضافه کند.
فدرر و چیلیچ پیش از این هفت بار باهم بازی کرده‌اند که سهم چیلیچ تنها یک پیروزی بوده است. بردی که البته یکی از بهترین‌ها در دوران حرفه‌ای تنیس‌باز کروات است: چیلیچ در نیمه‌نهایی اوپن آمریکا ۲۰۱۴ فدرر را برد و قهرمان آن مسابقات شد. بردی که نشان می‌داد چلیچ هم توانایی "غول‌کشی" دارد.
این دو در ویمبلدون پارسال هم مقابل هم ایستادند که فدرر توانست حریفش را در ۵ ست شکست دهد. با این سابقه به نظر می‌رسد که نباید شانس چندانی برای چیلیچ قائل شد اما دست‌کم یک نفر هست که گول این آمار را نمی‌خورد. فدرر گفت: "نمی‌خواهم بگویم که چون آمار بهتری در بازی با چیلیچ دارم، خیالم راحت‌تر است. ضمن این که نباید فراموش کرد آن مسابقات بسیار نزدیک بود."
چلیچ هم که در کوئینز (تورنمنت دستگرمی ویمبلدون) نایب قهرمان شد، مانند فدرر راه سختی را تا فینال پیموده و خوب می‌داند بازی با فدرر چه معنایی دارد: "می‌دانم که این قله بلندی برای فتح کردن است. راجر احتمالا بهترین تنیس زندگیش را این روزها بازی می‌کند و فصل فوق‌العاده‌ای داشته. برای همین هم می‌دانم که نبرد بزرگی در پیش است. هرچند من هم برای آن آماده‌ام."
با این که تعداد رکوردهایی که فدرر در دنیای تنیس جابجا کرده احتمالا از دست خودش هم در رفته است اما او با قهرمانی در ویمبلدون می‌تواند پس از رافائل نادال (۱۰ قهرمانی در اوپن فرانسه) صاحب بیشترین قهرمانی در یک گرند‌اسلم شود. اگرچه چیلیچ ۲۸ ساله هم به دنبال وارد کردن اسم خودش در تاریخ است.
چیلیچ با قهرمانی در ویمبلدون تبدیل به دومین کروات در تاریخ (پس از مربی سابقش گوران ایوانیسویچ) خواهد شد که جام قهرمانی این مسابقات را بالای سر می‌برد. او همچنین در صورت قهرمانی می‌تواند در کنار چهار غول تنیس (فدرر، نادال، جوکوویچ و ماری) و استن واورینکا بایستد: ستاره‌هایی که در میان تنیس‌بازهای شاغل جهان، قهرمانی در بیش از یک گرنداسلم را تجربه کرده‌اند.
چیلیچ گفته است: "به نسبت قبل بهتر و با روحیه‌تر شده‌ام، اما شما هرگز نمی‌توانید پیشبینی کنید که وقتی وارد زمین مرکزی ویمبلدون می‌شود، حس و حالتان چگونه خواهد بود."
با هر معیاری که به این مسابقه نگاه کنیم، فدرر نسبت به چلیچ بازیکن بهتری است، اما شاید حرف آخر در بازی فینال را توان بدنی و استقامت دو بازیکن بزند.
فدرر از حریفش ۷ سال بزرگ‌تر است، اما خب کمتر از حریفش در این مسابقات فرسوده شده: در حالی که فدرر کمتر از ۱۰ ساعت در زمین گذرانده، چیلیچ حدود ۱۴ ساعت و نیم مسابقه داده است.

منبع : BBC