با تبریک قهرمانی سزاوارانه ی اندی ، حالا که تب و تاب ویمبی کمتر شده ، هیجانات لحظه ای و موضعی فروکش کرده ، بد نمی بینم یه جمع بندی داشته باشیم در فضایی منطقی و عقلانی که واقعا چه گذشت در ویمبی امسال ، البته پیشاپیش امیدوارم خیلی چرت و پرت نگفته باشم
، اولین چیزی که به ذهنم میرسه این هست که سبک و روش بازی میلوش رائونیچ جوان پرتوان و کم حاشیه ی کانادایی نه تنها چندان مدرن نیست بلکه بیشتر مطابق سلیقه و پسند دوستداران تنیس کلاسیکه . او سبکی روزآمد و امروزینه تر از بیگ سرورهای All England Club ارایه میده که در بهترین حالت میتوان آن را نو کلاسیک یا پسا کلاسیک post classic دانست . از نمایندگان شاخص این روش میتوان به گوران ایوانیسویچ مربی کنونی مارین چیلیچ اشاره کرد که در 2001 قهرمان ویمبی شد . نبوغ بالرین دنیای تنیس راجر فدرر و ریترن های هوشمندانه اش در بلوکه کردن سرویسهای این غولها، پایانی هر چند مقطعی بر بوم سروهای این سنخ از بازیکنان بود ، این دسته از تنیسورها ( البته نه الزاما همه ، چون تنوعات تیپولوژیک بین این افراد زیاده ) نسبتا کم تحرک ، با استانداردهای امروزی کم و بیش استاتیک و ایستا بازی می کنند ، بخشی از این باریکنان از رالی کردن های بالای 4 شات پرهیز دارند، چون عموما فوت ورک متوسطی دارند از رالی های فراتر از هفت ضربه کم و بیش گریزانند. نگاهی به آمار بازیهای میلوش رائونیچ پیش دیدار با فدرر در ویمبلدون امسال بندازیم شاید بد نباشه . 45 پوینت که 9 ضربه یا بیشتر داشته ، در قیاس با اندی ماری که 155 پوینت را با 9 شات یا بیشتر به انجام رسونده ، این در حالیست که رائونیچ در شش راند بازی 312 پوینت بیشتر از ماری بازی کرده ، بیشتر امتیازات میلوش که 1158 پوینت میشه در چهار شات یا کمتر در ویمبی امسال به فرجام رسیده ، البته این ارقام مربوط به قبل بازی فینال با اندیه . پیداست این جور بازیکنان از رالی های دراز پرهیز دارند و با سرویس های سنگین و سریع در پی مرعوب کردن حریفانشان هستند، به دیگر سخن میخوان با سروهای قوی بازی خودشون رو هر چه بیشتر دیکته کنند به حریف ، پوینت ها را تا حد ممکن کوتاه تر کنند ، این تنیسورها دنبال نمایش نیستند ، چندان هم تماشاگر پسند بازی نمی کنند ، تنیس مدرن که با بیگ فور بیش از همه معنا پیدا می کنه ، به این قدرت نمایی های بیگ سرورها از 2002 توسط لیتون هیوییت خاتمه داده ، ویمبی امسال از این لحاظ که روح دوران گذشته ی تنیس پیش ازچیرگی این چهار نفر با امثال رایونیچ ، چیلیچ و کوئری زنده شده شاید نقطه ی عطفی باشه در تنیس امروز، چون تنوع و گونه گونی سبکها و روش های بازی واقعا یک نیازه ، سر بر آوردن سرو و والی کاران تمام عیار و روزآمد با رویکرد تهاجمی و صد البته نو گرا واقعا برای ویمبی برای تنیس یک ضرورته ، ولی راه افتادن فستیوال سرویس زیاده از حد و اتکای بیش از 60 درصدی به سرویس های کوبنده در نگاه بلند مدت اساسا تحول خیلی مثبتی نیست و رواج زیاده از حد این سبک به نظرم نوعی عقب گرد به شمار میره از لحاظ سبک شناسی و تکامل روش شناختی تنیس . بین امروزیها رایونیچ تنیسور بهتری هست نسبت به چیلیچ و کوئری و حتی ایزنر ، جک ساک تنیسور امریکایی که با ایزنر تمرینهای سنگینی کرده بود وقتی در راند سوم به رایونیچ برخورد کرد و شکست خورد ، بیش از خیلی از تنیسورها به این مساله واقفه و اشاره هم کرده که خوندن سرویس میلوش دشوارتره ، رایونیچ البته فقط سرویس نیست ، فورهند های خوبی هم داره ، اسلایس بکهند قابل توجهی هم داره ، نزدیک تور و لب نت هم اخیرا بد کار نمی کنه ، ولی اصطلاحا تنیسور خوش دستی شمرده نمیشه ، 60 تا 70 درصد بازی اش متکی به سرویسه ، کلاس بازی میلوش از اندی ماری به وضوح پایین تره ، اندی تونست میلوش را به چپ و راست بیشتر بدونه ، نسبتا خسته ترش کنه ، بازی را به سمت رالی های کمی بیشتر ببره ، صورت سنگی و منش آرام ایوان لندل تونسته رفتار گاه نامتعادل اندی را به خوبی کنترل کنه و از برون گرایی رفتاری ستاره ی اسکاتلندی تنیس بریتانیا در وجه مثبت بهره برداری کنه . این فینال به نظرم نوعا یادآور تقابل تنیس مدرن و کلاسیک بود ، بین دوندگی ، کوشندگی ، شات های متنوع ، استقامت بالا و بازی پر شور و حال اندی در مقابل راهبرد زیاده سرویس گرا و نه چندان پویای میلوش ، از اینها گذشته ، رایونیچ تا پیش از بازی با راجر 117 تا ایس زده بود در مقابل 65 تا ایس راجر . واقعیت قضیه این هست که پس از ایوانیسویچ که در 2001 پاتریک رفتر رو برد ، قهرمانان ویمبلدون از لحاظ سبک بازی اتکای زیاده به سرو نداشتند . یکی از ویژگی های مثبت اندی هم که خیلی ازش غفلت میشه شرایط بدنی مناسب اندی هست ، ماری متاخر دارای یکی از مناسب ترین تیپ های بدنی برای انجام بازی تنیس مدرن روی چمن هست ، ضمن اینکه از لحاظ پاور و قدرت خام بعد از رافای متقدم بهترین وضعیت را در میان بیگ فور داره . overpower کردن و outlast کردن میلوش از اندی ساخته بود ، دیدیم که رالیها را سعی کرد بیشتر و بیشتر کنه ، ریترن های دقیقی داشت ، بر اعصابش بهتر از قبل مسلط بود ، سعی کرد رایونیچ رو به دویدن بیشتر وادار کنه و او را از نفس بندازه . دنبال شطرنج بازی کردن با میلوش نرفت . البته قابل انکار نیست سرویسهای میلوش تو این بازی نسبت به سمی با راجر سرعت کمتری داشت و این مساله نسبتا محسوس بود ، خلاصه اینکه روح گذشته ی تنیس پیش از سلطه ی بیگ فور در بازی این کانادایی موج میزد ، با این همه پیروزی اندی خبر خوشی برای دوست داران تنیس پویا و کوشاست . ماری خیلی شاداب و سرزنده بازی می کرد ، از 2002 تا امسال 2016 قهرمانان ویمبلدون از لیتون هیوییت گرفته تا راجر فدرر ، رافا نادال ، نواک جوکوویچ و اندی ماری از لحاظ سبک شناختی با درجات مختلف به گروه نوگرای تنیسورهای امروزی تعلق دارند که وجه مشترک بازیشون تحرک بدنی زیاد و تمایل به تنیسی دینامیک و پویاست . راجر تکنیکال ، لوکس و فاخر بازی می کنه ، رافا در اوجش فرز و چابک با تنیسی فیزیکال بوده ، نواک استراتژیستی کم نظیر و بسیار هوشمنده ، اندی همچون کارگری سختکوش و زحمتکش و شدیدا قابل احترامه . در بین این چهار نفر رافا و اندی اصطلاحا به تیپ کارگری تنیس تعلق دارند ، اینها ورزشکارانی فوق العاده اند که از دویدن بسیار لذت می برن ، آموزش اولیه ی اندی ماری در بارسلونا و خاک تنیس خیز اسپانیا در پرورش این ویژگی او نقش بسیار مثبتی ایفا کرده ، ترمیناتور صرب و بالرین سوییسی از جنس دیگری اند . نواک و راجر تکنیسین و مهندس اند . نواک هوش بالاتری داره ، راجر هنر بالنده تری . نواک مهندس و استراتژیست قابلیه ، راجر هنرمند و آرتیست کم نظیریه . برای این دو نفر فلسفه ی بازی رافا در پی هر توپ دور و نزدیکی دویدن تا سرحد توان تا مرز ناکار کردن خود ! برای هر پوینت خیلی معنادار نیست . از این زاویه میشه فهمید که حذف نواک از ویمبلدون امسال اصلا عجیب نبوده ، جوکوویچ متاخر یک استراتژیست قابله ، بی گدار و بی دلیل به آب و آتیش نمی زنه ، تنیس را بهتر از هر کارشناسی می فهمه ، به مرز محدودیت ها و توانایی های خودش هم بهتر از هر کسی آگاهه ، پس برای بازدارندگی از دچار شدن به سرنوشت امثال رافا یا حتی بیورن بورگ ، میدونه که بردن فرنچ اوپن و ویمبلدون به طور پیاپی در یک سال در تنیس مردان کار نادری بوده ، راد لیور ، بیورن بورگ یا به قول سوئدی ها بیورن بوری ، نادال و فدرر عملا تنها تنیسورهایی هستند که به این مهم دست یافتند ، مطمئن باشید نواک و تیم فنی قدرتمندی که در کنارش داره بیشتر از هر کدام از هواداران نواک خواهان قهرمانی اش بودند ولی در عمل انجام این کار پس از رولان گاروس عجیب و غریب امسال یعنی فدا کردن المپیک ، نواک برای ویمبلدون امسال چندان مایه نگذاشت و 70 درصد بازی خودش را هم ارایه نکرد . با وجود اینکه اعجوبه ی صرب چمن باز قابلیه ولی سطح مطلوب و دلخواهش نیست ، چیز خاصی را هم نیاز نداره که تو سنترکورت ثابت کنه . هدف اصلی نواک رسیدن به 17 گرند اسلم راجر هست ، از اهداف جنبی ترش طلای انفرادی المپیک که تو کارنامه ش کم داره . برای رسیدن به این دو آماج خیلی از اهداف کوچکتر و فرعی تر را باید نادیده انگاشت . نواک هوشمندتر از آن است که به دست خویش پایانی بر آرزوهایش رقم زند .