[mspayam]

سرنا بالاخره تونست طلسم بیست و دومین گرند اسلم رو بشکنه و پس از سه بار ناکامی، بار چهارم به رویای رسیدن به رکورد اشتفی گراف دست پیدا کنه.

در بازی فردا هم به احتمال زیاد ماری برنده بشه و بتونه سومین گرند اسلمش رو هم بگیره که برای ماری هم این سومی سال هاست طلسم شده. از اونجایی که ماری مدال طلای المپیک رو داره استرسش از بقیه کمتره و با تمام وجود مبارزه می کنه.

در مورد باخت فدرر هم حرف های زیادی هست و اگرها و ای کاش هایی که دیگه راه به جایی نمی برن. بدون شک شکست تلخی بود چون فدرر در اوج بود و داشت بهترین بازیش رو ارائه می داد و ناگهان اون آخر ست چهارم اون دبل فالت ها و بعدش پایین اومدن سطح بازیش کار رو خراب کرد.

ولی اگه راستش رو بخواین با وجود تلخی این شکست من خیلی ناراحت نشدم چون رفته رفته توی این چهارسال یاد گرفتم که می شه فارغ از نتیجه ی بازی، از زیبایی و شکوه تنیسی که استاد ارائه می ده لذت برد و الزاماً به دنبال تکرار نتایج سال های اوج فدرر نبود. هیچ کس نیست که از بردن تنیس باز محبوبش ناراحت بشه، ولی اون تنیس چشم نواز و روانی که فدرر ارائه می ده بسیار تماشایی تر از تنیس خشک و تا حدی مکانیکی افرادی مثل جوکوویچ و ماریه و همین باعث می شه که دیدن هر بازی فدرر چه برنده از زمین بیرون بیاد و چه بازنده، لطف خودش رو داشته باشه و لذتبخش باشه.