این تاپیک گپ و گفت آزاد پیرامون دنیای تنیس فرصت خوبی را در اختیار میذاره که نگاه گذرایی داشته باشیم به پیشینه ی تنیس در ایران و اینکه ایرانیان چه وقت و چطور با تنیس آشنا شدند و البته پیش نهادن برخی پرسشها و ابهامات ، راستش داشتم Tennis archives رو چک میکردم تو فهرست بازیکنهای ایرانی که لیست کرده خیلی هم ناقصه ، به یک اسم جالب برخوردم Prince Bahram de Perse ، ایشون در 1914 تو چند تا تورنمنت مهم تو فرانسه شرکت کرده حتی با Francis Gordon Lowe هم بازی کرده ، خلاصه اینکه شاید بشه تاریخچه ی حضور ایرانیان رو در مسابقات معتبر تنیس آماتوری تا بهرام میرزا تنیسور
رسوند . یعنی تقریبا 102 سال پیش اواخر قاجار ، از لقب پرنس ایشون هم برمیاد که احتمالا از فرزندان اعیان و اشراف بودند ، البته نمیشه گفت لزوما شازده بوده چون خیلی از این القاب اهدایی بودن تو اون دوره ، شاید چیزی تو مایه های فریدون ملکم بوده البته برای تنیس ، که مثلا برای تحصیل فرستادنش فرانسه ، اونجا با تنیس آشنا شده و چند تا بازی هم کرده ، البته داخل ایران عکس آرشیوی قاجاری هست که فردی راکت تنیس دستش داره ، این نشون میده که آشنایی دست کم طبقه ی خاصی از ایرانیان با این ورزش شاید تا حوالی مشروطه هم برسه ! چیزی که معمولا نقل میشه و ظاهرا تصویری هم ازش وجود داره این هست که داخل کشور اولین زمین تنیس در 1908 تو مسجد سلیمان توسط انگلیسیها در باشگاه شرکت نفت ساخته شده . البته این انگاره ی نه چندان دقیق هم که آشنایی عمومی و جدیتر ایرانیان با تنیس به بعد از جنگ جهانی دوم برمی گرده نادرست نیست ولی چنان که پیداست آشنایی ایرانیان با تنیس فکر کنم قدیمتر از اینها باشه . از اینها گذشته بارها شنیده میشه که تنیس در ایران ورزش نوپایی هست بدون اینکه نامی مثلا از فرهنگ مهتدی یا اسماعیل سهی کیش برده بشه که در جدول اصلی ویمبلدون 1949 حضور داشتند ، فرهنگ مهتدی را در ایران بیشتر به عنوان بسکتبالیست تیم ملی در المپیک 1948 لندن میشناسند ، ایشون رفته بود انگلیس درس بخونه و البته ورزشکار قابلی هم بود ، هفت سال پیاپی تا 1955 در جدول اصلی ویمبلدون بازی کرده و سطح بازی اش در اندازه ای بود که با یاروسلاو دروبنی و راماناتان کریشنان در تورنمنت ها بازی کرد ، مهتدی در پینگ پنگ ایران هم عنوان دار بود ، اسکواش هم خوب بازی میکرد در اندازه های حضور در بریتیش اوپن که ویمبلدون اسکواش شمرده میشه . این مساله ی لوکس و اشرافی بودن تنیس هم از دید تاریخی نه تنها در ایران بلکه در اروپا هم وجود داشته ، وجه آریستوکراتیک غالبی داشته این ورزش ، ار دید تاریخی تنیس چندان ورزش توده ها نبوده و مخاطب عام نداشته ، در یکصد سال گذشته خوشبختانه به قول معروف دموکراتیزه تر شده و در میان طبقات مختلف جامعه فراگیرتر ، در ایران از دهه ی 1320 به بعد ، به طور دقیقتر پس از ساخته شدن ورزشگاه امجدیه که رسما در 1318 نخستین مسابقات قهرمانی کشور را میزبانی کرده ، زمینهای تنیس امجدیه در 1316 ساخته شده ، قبل از اون در تهران چیزی که عموما مطرح میشه این هست که فقط باشگاه بوستان ورزش زمین تنیس داشته و در سراسر ایران هم در آبادان به خاطر حضور انگلیسیها تنیس خیلی رونق داشت انگار، البته در خاطرات جسته و گریخته ی سیاستمداران اواخر قاجار و اوایل پهلوی اشاره های اندکی به انجام بازی تنیس در ایران شده ، اینکه این اشارات تا چه پایه مستند و معتبر باشه نمیدونم ، ولی در این حد میشه رویکرد تفنن محور رو در میان طبقات خاصی از جامعه ی ایران حتی از اواخر قاجار در ارتباط با تنیس سراغ گرفت ، رویکرد جدیتر تنیس عملا در زمینهای شرکت نفت در آبادان و پس از ساخت ورزشگاه امجدیه در تهران شروع شد ، آبادان و خوزستان تنیسورهای خوبی داشته در دهه ی 1320 ، این روند فراگیرتر شدن تنیس تا دهه ی 1350 هم ادامه پیدا کرده ، تا جایی که تنیسورهای برجسته ی ایران به ویژه در سالهای اوج تنیس مملکت در دهه ی 1970 هیچ کدوم از طبقات اشرافی نبودند ، منصور بهرامی فرزند یک باغبان اراکی بود که تو امجدیه کار می کرد ، مدتی هم اجازه ی بازی تنیس در کورتهای اصلی بهش داده نمی شد که هیچ راکت هم نداشت و خیلی رنج و سختی کشید تا جایگاهی برای خودش پیدا کرد، تقی اکبری و رضا اکبری از توپ جمع کنی برای جلال و جواد درفشی جوان شروع کردند ، پدر برادران اکبری مسوول نگهداری زمینهای امجدیه بود ، به این خاطر برای بازی کردن تو کورتها چندان هزینه ای هم پرداخت نمی کردند . شاید دونستنش خالی از لطف نباشه که زنده یاد عبدالحسین نوشین از پیشگامان تئاتر ایران که اندیشه ی چپ و سوسیالیستی هم داشته ، به خوبی تنیس بازی می کرده . اگر کسی داده های آرشیوی مستندی درباره ی پرنس بهرام نامبرده دیده به نظرم میتونه جالب باشه ، چون گمون می کنم شاید نام فراموش شده ای هست برای شناسنامه ی تنیس ایران و آشنایی اولیه ی ایرانیان با این ورزش در فرنگ .