[مسعود 289]

مطمئنا این یکی از بهترین نمایشهای باتیستا آگوت بود که میتونه بهش افتخار کنه
کمتر بازیکنی میتونست دیروز و امروز از سد این بازیکن بگذره
نواک هنر و پتانسیلش را در مقاطع حساس رونکرده بود حتما میباخت

در رابطه با فشردگی و خستگی البته حق با دوستانه
اما خوشبختانه بر خلاف شرایط نابرابر پارسال که
منجر به باخت نواک در فینال شد
الان حریفان نواک در کوارتر و احتمالا سمی شرایطی مشابه اون را تجربه میکنند
پس شکایت و بهانه ای نیست

نوشته اصلی توسط archi

به نکته ای در مورد longevity اشاره کنم ، چون که دیدم خیلی زیاد رو شباهت سبک بازی نواک و رافا تاکید میشه بدون اینکه به تفاوت بارز تیپ بدنی این دو نفر و پیامدهای نهفته اش توجه لازم بشه . نواک جوکوویچ همچون راجر فدرر تیپ بدنی اکتومورف داره ، تیپ بدنی نادال همونجور که همه میدونیم مزومورف هست . اکتومورفهای کلاسیک بدنهایی شبیه دوندگان نیمه استقامت دارند ، این افراد خیلی کمتر حجم عضلانی پیدا می کنند ، ولی متابولیسم ، سوخت و ساز بالایی دارند ، خیلی کم چاق می شوند یا اضافه وزن آن چنانی پیدا می کنند . شاخص BMI یا توده ی بدنی این افراد به طور نسبی از مزومورف ها کمتره . معمولا در مورد ورزشکاران تنیس گفته میشه که اکتومورفها longevity بیشتری دارند ( البته بین علما بحث سرش زیاده و چندان اثبات پذیر نیست ولی رد هم نشده ) خلاصه اینکه این مساله شاید امتیاز بیشتری در دراز مدت به راجر و نواک بده . اکتومورفهای تنیسور آسیبهای جسمانی کمتری می بینند و از این لحاظ عمر ورزشی مفید درازتری را تجربه می کنند . نکته ی دومی که در مورد نواک به نظرم میرسه این هست که سبک بازی اش در سطوح خاکی تکامل یافته تر از امثال بکر و سمپراس و دیگر تنیسورهاییست که دستشون از رولند کوتاه مونده ، جوکوویچ رفته رفته با پشتکار و اراده ی فراوان به all court player قابلی تبدیل شده که محتملا دیر یا زود با وجود همه ی سختی ها به آرزویش در فرنچ اوپن دست خواهد یافت . سی سالگی فقط یه عدد هست اینکه راجر و رافا پس از سی سالگی گرند نبردند یا از دید برخی کارشناسان نخواهند برد ، دلیلی نداره که نواک مثلا در 32 سالگی نتونه گرند ببره . سبک بازی نواک آن چنان که از پای گیرنده های تلویریونی شاید برای ما بینندگان نمودار بشه فیزیکال و توان فرسا نیست بلکه به نظرم هوشمندانه تر ، با برنامه تر و فکر شده تر از آن چیزیست که شاید بپنداریم . تا جایی که می فهمم نواک تنیس رو نسبتا ساده ولی سنجیده ، مدرن و هدفمند بازی میکنه ، بازی نواک وارون مربی اش بکر که بعضا نمایشی همراه با شیرجه های تماشاگر پسند بود و همچنین یکی از الگوهایش سمپراس که زمانی خداوندگار سرو والی شمرده میشد با سطوح کند و نیمه سریع همخوانی بیشتری داره . روش بازی نواک برخلاف تفاوت های شگرف رفتاری با آغاسی از جمله اراده ی قویتر ، جاه طلبی بیشتر و سخت کوشی مثال زدنی ، عمدتا در سطحی فراتر از بچه ی لاس وگاس بیس لاینری اگرسیو مبتنی بر ریترن های عالی ، بازی کم و بیش دفاعی متناسب بر سطوح خاکی نیز هست . سرویس های نواک چندان قوی نیست ولی کارآمد ، دقیق و موثره . انعطاف پذیری و حالت کشسانی بدنش کم نظیره . به نظر من ترکیبی از ویژگی های فنی ، روانی و بدنی این پتانسیل را به نواک شاید بدهد تا در دراز مدت کار کارستان کنه . طبیعیست نواک هم همچون همه ی ورزشکاران یک انسانه و پس از هر فرازی نشیبی هم در پیش خواهد داشت . ولی این نشیب چنان که برخی از کارشناسان می پندارند اگر پیشامد عجیب و غریبی رخ نده به این زودی ها روی نمیده . نواک همچون آغاسی با وجود تمام موانع و سختی ها میتونه در 29 سالگی فرنچ رو ببره تا 32 - 33 سالگی گرند اسلم هم ببره . میانگین سنی در تنیس امروز جهان روز به روز بالا و بالاتر میره و تنیسورهای حرفه ای تا 35 سالگی و شاید بیشتر هم میتونن در سطح نخست این ورزش فعال و تاثیرگزار باشند . به نظرم هیچ فردی جالبتر از خود نواک با جملاتی کاملا ساده سبک بازی امروزی اش را در مصاحبه با جیم کوریر بعد از پیکار سمی فاینال اوپن استرالیای 2012 با اندی ماری توضیح نداده " نواک وقتی با راد لیور دیدار کرد ، پس از ستایشهای معمول از او ، رو به لیور گفت ، واقعا بهتر میشد اگر میتونستیم چند مرتبه ای سرو و والی بزنیم ولی ما نمیدونیم چه جوری بازی کنیم ... ما بیشتر دور و بر اینجاییم { اشاره میکنه به نقطه ای نزدیک بیس لاین } شما میدونید ما میدویم اطراف بیس لاین ... " گذر زمان تا حال نشون داده که اگر هم اخلاق نواک رو خوش نداریم فارغ از کامیابی یا ناکامی احتمالی اش در فرنچ امسال ، منصفانه دمی به احترام دستاوردهای بی مانند ورزشی و نقش آفرینی ماندگارش در تنیس مدرن ، بیش از اینها به او و جایگاه تاریخی اش در ورزشی که دوست داریم ارج نهیم .

خیلی خوب و به جا بود .سپاس