[FedEx 1981]

راجر با فرم عالی خودش که از اوایل 2014 شروع شد داره رفته رفته به روزهای «فوق العاده خوبش» نزدیک می شه. فراموش نباید کنیم که فدرر ضعیف، متوسط، خوب و خیلی خوب رو در طول چند سال اخیر تجربه کرده اما این شرایط کنونی و پیروزی تو 28 ست متوالی از فینال ویمبلدون تا به الان یعنی این که باید چشمامون رو باز کنیم و ذهنمون رو برای کسب احتمالی هجدهمین گرند راجر آماده کنیم.
در مورد بازی دیشب می شه گفت که فدرر تو ست اول به عقیده من از نظر فنی و تجربی تونست تا به یک confidence مثال زدنی برسه. یعنی انجام رالی تو بیس لاین روی سرو های دوم (و حتی اول) و تکرار اون که در نهایت با کسب موقعیت ایده آل امتیاز خودش رو کسب می کرد. ریترن های بی نقص روی سروهای استن و البته یک ضد تاکتیک منحصر به فرد که بر اساس اون از اول بازی سعی کرد تا فشار رو روی بکهند واورینکا وارد کنه (نقطه قوت واورینکا) و زمانی که عملاً در کراس ها برتری خودش رو به رخ واورینکا کشید موفق شد تا وینرهای پرتعدادی رو کسب کنه و در نتیجه واورینکا با یک چالش تاکتیکی-عصبی شخصی مواجه شد که تا آخر بازی هم نتونست از اون رهایی پیدا کنه.
در مورد SABR فکر می کنم این تاکتیک سالهاست که توسط فدرر داره مورد استفاده قرار می گیره اما حالا با کمی تغییرات مواجه شده. راجر مثل سایر چلنج های خودش تو این تورنمنت، تو بازی با استن و تو ست اول این تاکتیک رو مورد استفاده قرار داد اما به این علت که 2nd serve های استن کمی ریسکی به نظر می رسید، راجر ترجیح داد تا تو دو ست بعد عقب زمین بیاسته و سعی کنه تنها با یک ریترن خوب، رالی ها رو ببره.
اعتماد به نفسِ بالا تو رالی ها، سرو اند والی های عالی و تحرک بالا تو زمین هارد، مهمترین خصایص موفقیت راجر تا اینجای بازیها بودن.
فکر می کنم فینال رو نشه خیلی دقیق روی کاغذ پیشبینی کرد، باید منتظر باشیم و ببینیم که در شرایط بازی چه اتفاقی می افته اما باید سعی کنیم که در صورت کسب هر نتیجه ای از دیدن بازی فدرر و نوله نهایت لذت رو ببریم.