[rojer]

من یکی از متعصب ترین طرفداران راجر فدرر هستم و از وقتی که خودم رو شناختم طرفدار این اسطوره بودم(العان 37سالمه).من زمانی که ایوان لندل بازی می کرد یادمه بعد زمان بوریس بکر و آندره آغاسی و جان مک نرو و پیت سمپراس و خیلی های دیگر.ولی می دونید چرا عاشق هیچ کدوم اینها نشدم؟ با اینکه همشون هم در زمان خودشون برای خودشون کسی بودند؟می دونید چرا؟چون فدرر چیزهایی داشت که کمتر تنیسورهایی داشتند یا اگر داشتند مثل فدرر همه رو با هم نداشتند.اولیش جذابیت بود خدایی شما چهره تنیسور ها رو آخر بازی نگاه کنید اکثر تنیسورها آخر بازی درب داغون و ژولیده هستند چون زیاد تلاش می کنند و زیاد عرق می ریزند ولی فدرر چهره اول وآخرش فرقی نداره چون همیشه با فکرش بازی می کنه و بی خود این طرف و اون طرف نمی دوه.دوم ماندگاری و دوام فدرر بود یعنی من یادمه فدرر از سال 1998وارد تنیس حرفه ای شد و العان که سال 2014هستیم 16سال می شه که در این رشته سنگین حضور مداوم داره و همچنان از مدعیان قهرمانیه.ما کمتر تنیسوری رو می تونیم پیدا کنیم که اینقدر ثبات داشته باشند چون بیشتر تنیسورها با بالارفتن سنشون دچار مصدومیت میشند.بعدی بازیهای نمایشی و کارهای خارق العاده ای است که راجر در بازیهاش انجام میده و با توپ و راکت تماشاگران رو به وجد میاره که همین باعث میشه مردم بهش علاقه پیدا کنند.و بالاتر از همه اینها انسانیت و روح بزرگی هست که فدرر از اون بهره می بره.خدایی شما کدوم دفعه دیدید که فدرر کسی رو شکست بده و با اعصاب حریفش بازی کنه؟کاری که خیلی از تنیسورهای امروزی انجام میدند.تازه نباید از کارهایی که برای فقیران و گرسنگان جهان انجام میده به سادگی چشم پوشی کرد.خلاصه که از هر نظر که نگاه کنی باید خدا را شکر کنیم که در عصری زندگی می کنیم که خدا همچین نعمتی به ما داده تا از آن لذت ببریم.خدایا از خلقت راجر سپاسگذاریم.