PowerVu
06-28-2012, 06:28 AM
امیدواری بریتانیایی‌ها برای ویمبلدونی رویایی؛
آیا اندی ماری به انتظار 76 ساله پایان می‌دهد؟
http://www.dehek.us/images/05954796550337393989.jpg (http://www.dehek.us/)
هفتاد و شش سال پيش در سال 1936 يک بازيکن انگليسى به نام فرد پرى براى سومين سال پياپى قهرمان ويمبلدون شد. اين آخرين بارى بود که يک بريتانيايى جام ويمبلدون را در قسمت انفرادى مردان در دست مى‌گرفت.
دو ماه پس از آن پرى در جام آزاد آمريکا يا يو اس اوپن هم به پيروزى رسيد و اين آخرين بارى بود که يک مرد بريتانيايى در يک تورنمنت گرند اسلم به پيروزى مى‌رسيد، يعنى هفتاد و شش سال پيش.
در قسمت خانم‌ها وضع کمى بهتر است. آخرين بار که يک خانم بريتانيايى قهرمان ويمبلدون شد سى و پنج سال پيش در سال 1977 بود که «ويرجينيا وِيد» به اين مهم دست يافت که آخرين پيروزى زنان بريتانيا در يک تورنمنت گرند اسلم هم بود.
براى بريتانيايى‌ها که قديمى‌ترين و به قولى معتبرترين تورنمنت عمده جهان هر ساله در خاک کشورشان انجام مى‌شود، نداشتن يک قهرمان که دست کم يک بار آنها را سربلند کند بسيار دردآور است.
داستان تنيس بريتانيا مثل سرگذشت فوتبال انگليس است. انگليسى ها مدعى هستند که فوتبال مدرن ابداع آنان است که توسط استعمارگران بريتانيايى به سراسر جهان بسط پيدا کرده و به صورت محبوب‌ترين و مردمى‌ترين ورزش جهان درآمده است.
آنان همچنين به حق مى‌گويند که ليگ برتر انگليس بهترين، قدرتمندترين و پردرآمدترين ليگ فوتبال جهان است و بهترين بازيکنان اروپا و شايد جهان در باشگاه هاى اين کشور توپ مى‌زنند.
با اين همه تيم ملى فوتبال انگليس از سال 1966 که مسابقات جام جهانى فوتبال براى آخرين بار در انگليس برگزار شد و تيم ميزبان به پيروزى رسيد، چهل و شش سال است که آرزوى پيروزى در يک تورنمنت جهانى يا اروپايى به دلشان مانده است.
http://www.dehek.us/images/04671598772965855079.jpg (http://www.dehek.us/)
به نظر مى‌آيد که حتى خوشبين‌ترين افراد هم اميدى به فوتبال انگليس نبسته اند اما در تنيس گاهى بارقه هايى از اميد به چشم مى‌خورد، بخصوص در ويمبلدون که هرسال تکرار مى‌شود.
در حال حاضر بهترين بازيکن بريتانيايى در بين مردان اندى مارى اسکاتلندى است که نفر چهارم رده بندى جهانى است و در سه سال گذشته در ويمبلدون به مرحله نيمه نهايى رسيده است.
مارى از زمانى که حرفه اى شده در بيست و يک تورنمنت از جمله شش تورنمنت مسترز هزار امتیازی قهرمان شده و دو بار در استراليا و يک بار در آمريکا به فينال گرند اسلم رسيده است. اين کارنامه درخشان براى هر بازيکنى بسيار افتخار آميز است اما تا وقتى مارى در يک گرند اسلم، بخصوص ويمبلدون، به پيروزى نرسد مردم و مطبوعات بريتانيا دست از سرش برنخواهند داشت.
علت ناکامى مارى را آندره آغاسى بازيکن نامدار آمريکايى در دو جمله خلاصه کرد. او هفته گذشته در مصاحبه اى با بى بى سى گفت: «اندى مارى لياقت بردن بيش از يک گرند اسلم را دارد اما بد شانسى‌اش اين است که در عصر بازيکنان طلائى تنيس مردان به اوج خودش رسيده است.»
منظور آغاسى اين است که مارى از زمانى که آمادگى پيروزى در تورنمنت هاى عمده را پيدا کرده هميشه بازيکنى بهتر از خودش در صحنه بوده است، ابتدا راجر فدرر بود که حالا نوواک جوکوويچ و رافائل نادال هم اضافه شده اند.
وقتى در نظر بگيريم که مارى و جوکوويچ و نادال با اختلافى جزيى هم سن هستند، اين احتمال هم از بين مى‌رود که او آنقدر صبر کند تا حريفان از صحنه خارج شوند. تازه اگر اين اتفاق هم بيفتد هيچ تضمينى وجود ندارد که يک بازيکن طلائى ديگر جاى آنان را نگيرد.
اما در هرحال بشر به اميد زنده است. از روزی که مارى در اولين مسابقه خود با قدرت ظاهر شد و نيکولاى داويدنکو حريف روس خود را شکست داد مجددا بر طبق گمانه‌زنی‌ها، گفته مى‌شود که امسال، سال مارى است. بايد صبر کرد و ديد.
آیا اندی ماری به انتظار 76 ساله پایان می‌دهد؟
http://www.dehek.us/images/05954796550337393989.jpg (http://www.dehek.us/)
هفتاد و شش سال پيش در سال 1936 يک بازيکن انگليسى به نام فرد پرى براى سومين سال پياپى قهرمان ويمبلدون شد. اين آخرين بارى بود که يک بريتانيايى جام ويمبلدون را در قسمت انفرادى مردان در دست مى‌گرفت.
دو ماه پس از آن پرى در جام آزاد آمريکا يا يو اس اوپن هم به پيروزى رسيد و اين آخرين بارى بود که يک مرد بريتانيايى در يک تورنمنت گرند اسلم به پيروزى مى‌رسيد، يعنى هفتاد و شش سال پيش.
در قسمت خانم‌ها وضع کمى بهتر است. آخرين بار که يک خانم بريتانيايى قهرمان ويمبلدون شد سى و پنج سال پيش در سال 1977 بود که «ويرجينيا وِيد» به اين مهم دست يافت که آخرين پيروزى زنان بريتانيا در يک تورنمنت گرند اسلم هم بود.
براى بريتانيايى‌ها که قديمى‌ترين و به قولى معتبرترين تورنمنت عمده جهان هر ساله در خاک کشورشان انجام مى‌شود، نداشتن يک قهرمان که دست کم يک بار آنها را سربلند کند بسيار دردآور است.
داستان تنيس بريتانيا مثل سرگذشت فوتبال انگليس است. انگليسى ها مدعى هستند که فوتبال مدرن ابداع آنان است که توسط استعمارگران بريتانيايى به سراسر جهان بسط پيدا کرده و به صورت محبوب‌ترين و مردمى‌ترين ورزش جهان درآمده است.
آنان همچنين به حق مى‌گويند که ليگ برتر انگليس بهترين، قدرتمندترين و پردرآمدترين ليگ فوتبال جهان است و بهترين بازيکنان اروپا و شايد جهان در باشگاه هاى اين کشور توپ مى‌زنند.
با اين همه تيم ملى فوتبال انگليس از سال 1966 که مسابقات جام جهانى فوتبال براى آخرين بار در انگليس برگزار شد و تيم ميزبان به پيروزى رسيد، چهل و شش سال است که آرزوى پيروزى در يک تورنمنت جهانى يا اروپايى به دلشان مانده است.
http://www.dehek.us/images/04671598772965855079.jpg (http://www.dehek.us/)
به نظر مى‌آيد که حتى خوشبين‌ترين افراد هم اميدى به فوتبال انگليس نبسته اند اما در تنيس گاهى بارقه هايى از اميد به چشم مى‌خورد، بخصوص در ويمبلدون که هرسال تکرار مى‌شود.
در حال حاضر بهترين بازيکن بريتانيايى در بين مردان اندى مارى اسکاتلندى است که نفر چهارم رده بندى جهانى است و در سه سال گذشته در ويمبلدون به مرحله نيمه نهايى رسيده است.
مارى از زمانى که حرفه اى شده در بيست و يک تورنمنت از جمله شش تورنمنت مسترز هزار امتیازی قهرمان شده و دو بار در استراليا و يک بار در آمريکا به فينال گرند اسلم رسيده است. اين کارنامه درخشان براى هر بازيکنى بسيار افتخار آميز است اما تا وقتى مارى در يک گرند اسلم، بخصوص ويمبلدون، به پيروزى نرسد مردم و مطبوعات بريتانيا دست از سرش برنخواهند داشت.
علت ناکامى مارى را آندره آغاسى بازيکن نامدار آمريکايى در دو جمله خلاصه کرد. او هفته گذشته در مصاحبه اى با بى بى سى گفت: «اندى مارى لياقت بردن بيش از يک گرند اسلم را دارد اما بد شانسى‌اش اين است که در عصر بازيکنان طلائى تنيس مردان به اوج خودش رسيده است.»
منظور آغاسى اين است که مارى از زمانى که آمادگى پيروزى در تورنمنت هاى عمده را پيدا کرده هميشه بازيکنى بهتر از خودش در صحنه بوده است، ابتدا راجر فدرر بود که حالا نوواک جوکوويچ و رافائل نادال هم اضافه شده اند.
وقتى در نظر بگيريم که مارى و جوکوويچ و نادال با اختلافى جزيى هم سن هستند، اين احتمال هم از بين مى‌رود که او آنقدر صبر کند تا حريفان از صحنه خارج شوند. تازه اگر اين اتفاق هم بيفتد هيچ تضمينى وجود ندارد که يک بازيکن طلائى ديگر جاى آنان را نگيرد.
اما در هرحال بشر به اميد زنده است. از روزی که مارى در اولين مسابقه خود با قدرت ظاهر شد و نيکولاى داويدنکو حريف روس خود را شکست داد مجددا بر طبق گمانه‌زنی‌ها، گفته مى‌شود که امسال، سال مارى است. بايد صبر کرد و ديد.