علت اصلی عدم پیشرفت تنیس ایران !!

[Roger.tennis]

با درود فراوان به تمام دوستان تنیسی خودم (که خیلی دوسشون دارم)

می دونید چیه رفقا
توی این بازی ها بیشتر از اینکه بازی تنیسورا منو بگیره نحوه برگزاری بازی ها منو گرفته
پیش خودم میگم آخه اینا به چه حد پیشرفت کردن
به خدا بعضی مواقع مبهوت میشم
به قول بابام انگار اینا از یه دنیای دیگه ای اومدن!!!
آخه چقدر نظم چقدر روی برنامه
لامصب این انگلیسی ها خیلی کارشون درسته . به نظرم بهترین چیزای دنیارو واسه خودشون برداشتن
همین سالن برگزاری بازیها رو ببنید! از بیرون انگار نیروگاه اتمی
داخلشم که خودتون دیدید!
جای تعریف نباشه ولی به خدا می رم همین کشورای جنوب شرق آسیا میبینم چقدر پیشرفت کردن( همشون هم یه میزبانی تنیس در سال دارن)

آخه تا کی باید حسرت یه میزبانی اینجوری به دل ایران و ایرانی بمونه
آخه تا کی باید بزرگترین میزبانی که ما داشتیم بازی های آسیایی سال بوق زمان شاه پهلوی باشه
برنامه 90 دیدید؟
ورزشگاه نقش جهان فاز 1 درست بوده اومدن فاز 2 و 3 بسازن فاز 1 هم خراب کردن
به خداوندی خدا دلم میسوزه
رفتم قطر دیدم 5 سالنی که برای بازی های آسیایی دوحه ساخته بودن فقط برای آرشیتکتش 12 میلیون دلار پول دادن(سالن ها جوری بود که اگه از روبه رو نگاه می کردی فقط یکی معلوم بود، 50 متر که میری جلو قبلی در حال محو شدن و بعدی میومد. یه چیزی تو مایه های اینکه توی یه قوص ساخته باشن)

دیدید حتی روی حوله های تنیسورا اسمشون بافته شده بود
بابا میگید تنیس ورزش طاغوتی باشه قبول
جورج بوش رفته بازی های شنا رو دیده توی المپیک چین اینم استکباریه بازم قبول
هیتلر توی المپیک برلین توی ورزشگاه در حال دیدن مسابقات دو میدانی بوده اینم فاشیستیه بازم قبول
حد اقل یه میزبانی منچی مارپله ای دارتی چیزی بگیرید دلمون نشکنه:434:
و ...... حرفی واسم نمیاد ( تا لبنان و غزه و .... هست و ... اصلا ما رو چه به این حرفا)

شرمنده سرتونم درد آوردم
و در آخر <<<>>> خدایا یا اونارو به ما بده یا اینایی که نمیزارن ما اونارو داشته باشیم رو از می بگیر
با سپاس

[msh13792]

با درود فراوان به تمام دوستان تنیسی خودم (که خیلی دوسشون دارم)

می دونید چیه رفقا
توی این بازی ها بیشتر از اینکه بازی تنیسورا منو بگیره نحوه برگزاری بازی ها منو گرفته
پیش خودم میگم آخه اینا به چه حد پیشرفت کردن
به خدا بعضی مواقع مبهوت میشم
به قول بابام انگار اینا از یه دنیای دیگه ای اومدن!!!
آخه چقدر نظم چقدر روی برنامه
لامصب این انگلیسی ها خیلی کارشون درسته . به نظرم بهترین چیزای دنیارو واسه خودشون برداشتن
همین سالن برگزاری بازیها رو ببنید! از بیرون انگار نیروگاه اتمی
داخلشم که خودتون دیدید!
جای تعریف نباشه ولی به خدا می رم همین کشورای جنوب شرق آسیا میبینم چقدر پیشرفت کردن( همشون هم یه میزبانی تنیس در سال دارن)

آخه تا کی باید حسرت یه میزبانی اینجوری به دل ایران و ایرانی بمونه
آخه تا کی باید بزرگترین میزبانی که ما داشتیم بازی های آسیایی سال بوق زمان شاه پهلوی باشه
برنامه 90 دیدید؟
ورزشگاه نقش جهان فاز 1 درست بوده اومدن فاز 2 و 3 بسازن فاز 1 هم خراب کردن
به خداوندی خدا دلم میسوزه
رفتم قطر دیدم 5 سالنی که برای بازی های آسیایی دوحه ساخته بودن فقط برای آرشیتکتش 12 میلیون دلار پول دادن(سالن ها جوری بود که اگه از روبه رو نگاه می کردی فقط یکی معلوم بود، 50 متر که میری جلو قبلی در حال محو شدن و بعدی میومد. یه چیزی تو مایه های اینکه توی یه قوص ساخته باشن)

دیدید حتی روی حوله های تنیسورا اسمشون بافته شده بود
بابا میگید تنیس ورزش طاغوتی باشه قبول
جورج بوش رفته بازی های شنا رو دیده توی المپیک چین اینم استکباریه بازم قبول
هیتلر توی المپیک برلین توی ورزشگاه در حال دیدن مسابقات دو میدانی بوده اینم فاشیستیه بازم قبول
حد اقل یه میزبانی منچی مارپله ای دارتی چیزی بگیرید دلمون نشکنه:434:
و ...... حرفی واسم نمیاد ( تا لبنان و غزه و .... هست و ... اصلا ما رو چه به این حرفا)

شرمنده سرتونم درد آوردم
و در آخر <<<>>> خدایا یا اونارو به ما بده یا اینایی که نمیزارن ما اونارو داشته باشیم رو از می بگیر
با سپاس


ما حسرت به دل میمونیم بجای این فوتبال مسخره ای که ایران بازی می کنه و میره از اردن میبازه یبار یه بازی تنیس رو از شبکه 3 ببینیم حالا ساختن ورزشگاه واسه تنیس پیش کش

[M∂hdi]

[/URL][URL="http://www.irfreeup.com/images/oeifi4cuy57nscsl5i5.jpg"]http://www.irfreeup.com/images/oeifi4cuy57nscsl5i5.jpg (http://www.irfreeup.com/images/oeifi4cuy57nscsl5i5.jpg)



حسين شاه حسينی، رئيس سازمان تربيت بدنی در دولت مهندس بازرگان، دو سال قبل که برای ضبط برنامه به صداوسيما آمده بود گفت: «در نخستين ماه‌های بعد از انقلاب، جمعی از اعضای شورای انقلاب برای بازديد به مجموعه ورزشی انقلاب آمدند. وقتی به زمين‌های تنيس رسيديم، ناراحتی شديدی به آنها عارض شد. يکی از اين اعضا گفت: «ورزشی که زمين بازی‌اش سرخ است، يعنی طاغوتی است. انقلاب کرديم که اين چيزها را نداشته باشيم. تعطيلش کنيد.»

تنيس در محاقی دو ساله فرو رفت. تدبير بزرگان اين ورزش برای راه اندازی مجدد فعاليت‌های اين رشته هم مانند علت تعطيلی آن بسيار جالب بود: برپايی جامی با عنوان انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۹

بهانه‌ای مناسب که قفل ممنوعيت اين رشته ورزشی در جمهوری اسلامی را سال‌ها زودتر از بوکس و شطرنج شکست. منصور بهرامی آن جام را برد و با جايزه‌اش که بليت سفر به اروپا بود، ايران را به مقصد فرانسه ترک کرد.


پيشينه درخشان تنيس در ايران

ورزشی که اعضای شورای انقلاب با استناد به رنگ زمين‌های خاک رس مجموعه ورزشی انقلاب تهران، رای به تعطيلی‌اش دادند، در دهه ۵۰ حرف اول آسيا را می‌زد. کنفدراسيون تنيس آسيا به رياست يک ايرانی ژرژ آفتاندليان اداره می‌شد. دبير کنفدراسيون آسيا هم هدايت يارندی از ايران بود.

معتبرترين تورنمنت تنيس آسيا را ايران ميزبانی می‌کرد. ستارگان دنيای تنيس به ايران می‌آمدند. حضور مرد شماره يک تنيس جهان در جام آريامهر اتفاق شگفت‌آوری نبود.

گيلرمو ويلاس از آرژانتين، مانوئل اورانتس از اسپانيا، رائول راميرز از مکزيک و ادی دبيس از آمريکا برای ارتقاء موقعيتشان در رنکينگ جهانی، در جام آريامهر شرکت می‌کردند.

تيم ملی ايران قدرت بی‌رقيب آسيا بود. سال ۱۹۷۴ در بازی‌های آسيايی تهران، منصور بهرامی و کامبيز درفشی جوان مدال طلای تنيس دو نفره را بردند.

بهرامی و درفشی جوان، سال ۱۹۷۵ هم در دفاع از عنوان قهرمانی شان موفق بودند. آنها بر زوج اندونزيايی غلبه کردند. تقی اکبری نيز در آن مسابقات با غلبه بر رقيب ژاپنی، مرد اول تنيس آسيا شد.

زمانی که ايران ميزبان يکی از تورنمنت‌های وزين تنيس جهان بود، در بسياری از کشورهای همجوار، حتی يک زمين تنيس هم وجود نداشت. در حالی که اينک ، امارات و قطر ميزبانی مسابقات معتبر را با حضور برترين‌های تنيس مردان و زنان جهان بر عهده می‌گيرند.


نزول حيرت‌انگيز

محدوديت در تماس‌های بين‌المللی، ناتوانی علاقمندان در دسترسی به زمين‌های تنيس و گرانی البسه اين رشته ورزشی، از جمله دلايل نزول فاحش تنيس ايران در ۳۰ سال گذشته است. در سطح جامعه نيز از تنيس به عنوان «ورزش پول دارها» ياد می‌شود.

اين کنايه چندان هم بی‌ربط نيست. دو ساعت بازی تنيس در مجموعه ورزشی انقلاب با استفاده از مربی، و با احتساب وروديه به مجموعه، گران‌ترين فعاليت ورزشی -طی دو ساعت- در پايتخت ايران است. اسکی و بولينگ –ديگر ورزش‌های گران- نيز از اين لحاظ بعد از تنيس قرار دارند و ارزان‌تر هستند.

به همين خاطر اغلب اوقات در زمين‌های تنيس، حضور افراد ميانسال که صاحب موقعيت‌های سياسی و اجتماعی هستند، چشمگيرتر است تا سر وصدای نوجوانان مستعد.


جايگاه تحقيرآميز در آسيا

آندره آغاسی ايرانی‌تبار است. منصور بهرامی مرد شماره يک تنيس نمايشی دنياست و ۲۵ سال عضو تيم ملی ايران بود. ارغوان رضايی نفر بيستم تنيس دختران دنيا هم با تيم ملی ايران، دو بار فاتح بازی‌های بانوان کشورهای اسلامی شد.

اما وضعيت کنونی تنيس ايران، فرسنگ‌ها با موقعيت اين اسامی مشهور فاصله دارد. تيمی که ۳۵ سال قبل حرف اول آسيا را می‌زد، اينک جايگاهی در جمع تيم‌های برتر آسيا ندارد.

موقعيت حال حاضر تنيس ايران، شايد فقط اندکی بهتر از تعطيلی کامل در سال ۱۳۵۸ باشد. برگزاری رقابت‌های فيوچرز در جزيره کيش با حضور چند بازيکن آماتور اروپايی، سقف فعاليت‌های بين‌المللی ساليانه اين رشته ورزشی در ايران محسوب می‌شود.

سعيد احمدوند ملی پوش سابق و قهرمان ليگ ايران در اين باره به روزنامه ورزشی گل گفته است: «آقای خروشی نالايق‌ترين رئيسی بوده که در تاريخ تنيس ايران بر مسند رياست اين فدراسيون نشسته. البته حالا که از فدراسيون رفته، تنيس بازها نفس راحتی می‌کشند».

احمدوند درباره که دلايل ناکامی خروشی می‌گويد: «در چهار سال مديريت ايشان، هرج و مرج و زدوبند به حد اعلا رسيد. تيم‌های ملی به تيم‌های ميلی تبديل شدند. ضمناً با رابطه‌هايی که در فدراسيون پزشکی ورزشی داشتند، دوپينگ تنيس بازهای نورچشمی را انکار می‌کردند».

مبهم بودن وضعيت فعلی و آينده تنيس ايران در رنکينگ تنيس بازان حرفه‌ای جهان نيز مشهود است. اشکان دبيری بهترين تنيس باز ايران در اين فهرست است. او در رده ۱۵۱۷ قرار دارد. محسن حسين زاده هم رتبه ۱۵۹۲ را به خود اختصاص داده است.



۱۳۸۹/۰۶/۲۹
مهدی رستم پور (http://www.radiofarda.com/author/22168.html) / منبع : radiofarda

[pourya RF]

به نظر شما علت اصلی عدم پیشرفت تنیس تو ایران چیه ؟؟؟

[pourya RF]

به نظرمن علت اصلی عدم پیشرفت تنیس ایران عدم توجه مسئولان به نظر من اگه اینقدر که به فوتبال توجه میشد به تنیس شده بود وضعیت خیلی بهتری تو تنیس نسبت به فوتبال داشتیم :240: به نظر من اگه رسانه های داخلی هم توجه بیشتری به این رشته ی ورزشی داشتن مثال/ اگر گرند اسلم هارو نشون میدادن تعداد علاقه مندان خیلی بیشتر از الان بود :182: به امید روزی که یه بازیکن ایرانی بتونه تو پشت جدولی یه ای تی پی 250 شرکت کنه !

[PowerVu]

قبلاً در تاپیکهای دیگر و مخصوصاً تاپیک زیر، به طور مبسوط به بسیاری از دلایل این عقب ماندگی اشاره شده است.

لطفاً به بخش زیر مراجعه بفرمایید:

تنیس ایران در انتظار روزهای بهتر؟!؟! (http://tennistalkers.com/showthread.php?t=3695)


با سپاس

[pinkthewall]

دزدی(هم مربیان و هم مسئولین) تو هر 10 نفرم بدونه شک و شبهه 9 تاشون به تمام مقدساتم قسم که دزدن و شاید روح بعضی از این دزدان دریای هم از نوع دزدی که در شرف انجامش هستن بی خبر باشه.1نمونه مثال: مربیان:نا درست یاد گرفتن تنیس و آموزشه خود سرانه و ابلهانه به شاگردان و هدردادن هزینه هاشون و نا امید کردن آنها.
مسئولین:کار نکردن در قبال حقوقی که دریافت می کنند و مفت خور بودن به دلیل اینکه اصلا این کاره نیستد

[PowerVu]

سلام میخواستم بپرسم ما ایرانیا نمیتونیم در مسابقاتی مثل ازاد استرالیا و ازاد امریکا و .... شرکت کنیم یااینکه اصلا توانایی شرکت در اون مسابقات رو نداریم

درود بر شما

چرا دوست عزیز می‌تونیم مثل تمام ورزشکاران جهان اما شرط داره...

و شرطش اینه که «باید» برای رسیدن به گرند اسلم، سلسله مراتب رو طی کنیم.
یعنی اول باید به ترتیب در سطح مسابقات فیوچرز، سپس مسابقات در سطح چلنجر، سپس در سطح ATP رقابت کنیم تا بازیکنی در سطح حرفه‌ای جهان بشیم و بعد از اون فرصت حضور در گرند اسلم رو خواهیم داشت.

در ایران به تنیس اهمیتی که باید داده بشه، نمی‌شه. زیر ساخت‌ها و سخت افزار لازم برای رشد و پیشرفت در این ورزش زیر صفر هستند. تمام این قهرمانان جهان که در مسابقات گرند اسلم بازی‌هاشون رو ملاحظه می‌فرمایید، از سنین حدود 7 سالگی تنیس رو شروع کرده‌اند و سپس در بهترین آکادمی‌های حرفه‌ای، الفبای این ورزش رو از پایه یاد گرفته‌اند و این روند رو به رشد رو به صورت مداوم ادامه داده‌اند تا به این سطح رسیده‌اند.

در تنیس حرفه‌ای به جز موارد استثنایی مثل اعطای Wild Card یا صعود از دور انتخابی، یک بازیکن باید در جدول رده بندی جهانی دارای رتبه خوب و زیر 100 باشه باشه تا در گرند اسلم فرصت حضور داشته باشه.

در حال حاضر بهترین بازیکنان تنیس ایران در جدول رده بندی جهانی رتبه نزدیک به هزار و بیش از اون رو دارند و بر خلاف تمام بازیکنان جهان که در طول سال مشغول بازی در تورنمنت‌های امتیاز آور تنیس هستند، مشغول گذران وقت گاهی به صورت تفریحی‌اند و گاهی هم در دور تسلسل باطل (لیگ داخلی تنیس ایران).

اگر بازیکن در فیوچرزها، سپس چلنجرها و بعد ATPها به صورت مداوم شرکت کنه و به شرطی که روند برنده شدنش ادامه داشته باشه، هر هفته به امتیازاتش اضافه میشه و در جدول رده بندی جهانی صعود می‌کنه. اما اگر فقط در یکی دو فیوچرز در طی سال شرکت کنه و فقط به لیگ داخلی که هیچ امتیازی در رده بندی جهانی نداره، بسنده کنه. همیشه در اعماق جدول رتبه‌های جهانی در جا خواهد زد. مثل بازیکنان کشور ما.

خانم ارغوان رضایی اهل فرانسه که ایرانی الاصل هستند یک نمونه خوب برای ما هستند تا ببینیم رشد و نمو در بستر مناسب باعث اعتلا و موفقیت در تنیس خواهد شد. ایشان تنیس رو به صورت کاملاً پیشرفته در آکادمی‌های خارج از ایران فرا گرفته‌اند و به گفته خودشان اگر اشتباه نکنم روزانه تا مرز 7 ساعت هم تمرین و ممارست داشته‌اند. این شد که توانستند پله‌های ترقی رو یکی پس از دیگری طی کنند و در نقطه اوج با غلبه بر خانم وینس ویلیامز، قهرمان مسابقات Premier مادرید شوند که باعث شد تا رده بسیار عالی 15 جدول رده بندی جهانی صعود کنند. خانم رضایی در طی این سال‌ها موفق به شکست ستارگان متعددی همچون یلنه‌نا یانکوویچ، ژاستین اِنَه، وینس ویلیامز، ماریا شاراپووا، دینارا سَفینا، فرانچسکا اسکیاوونه، کرولاین ووزنیاکی، ماریون بارتولی، ویکتوریا آزارنکا و فلاویا پنه‌تا شده‌اند که اکثر آنان خانم‌های «شماره یک دنیا» بوده و هستند.

ایجاد محدودیت‌های مختلف و دشمنی و کینه مسئولین با این ورزش که پس از انقلاب اون رو «ورزش طاغوتی» نامیدند و برای چندین سال به کل تعطیلش کرده بودند، باعث پس‌رفت تنیس ایران شد. پیش از انقلاب، کشور ما میزبان تورنمنت‌های سطح بالای تنیس آقایان بود (که الان دوبی و دوحه جای ما را گرفته‌اند.) و بازیکنان بزرگ جهان برای مسابقه به ایران میامدند.

در کشور همسایه ما پاکستان تنیسوری با نام اعصام الحق قریشی در بخش دوبل گرند اسلم اوپن آمریکا نایب قهرمان شده و یا در کشور هند، چندین «آقای شماره یک» بخش دوبل و قهرمان گرند اسلم مثل آقایان لیَندر پِیس و ماهش بوپاتی به دنیا معرفی کرده یا مثلاً آقای دوارمَن از هندوستان طلای دو بخش انفرادی و دوبل مسابقات آسیایی رو به دست آوردند و یا آقای دنیس ایستومین (دارنده نقره بازی‌های آسیایی تنیس) از ازبکستان که همواره در مسابقات سطح اول دنیا مشغول بازی هستند. خانم سانیا میرزا از هندوستان هم از دیگر تنیس‌بازان موفق دنیا بوده و هستند. مثال‌ها فراوانند... تنیس حتی خاورمیانه هم روز به روز در کشورهای حاشیه خلیج فارس رو به پیشرفته و واقعاً جای تاسف داره که ایران با سابقه درخشان روزهای گذشته‌ش، در حال حاضر هیچ محلی از اِعراب در تنیس «حتی آسیا» هم نداره.

برای اطلاعات بیشتر لطفاً مطالب لینک‌های زیر را مطالعه بفرمایید:

تنیس در ایران 1 (http://tennistalkers.com/showthread.php?t=4615)
تنیس در ایران 2 (http://tennistalkers.com/showthread.php?t=4727)
تنیس در ایران 3 (http://tennistalkers.com/showthread.php?t=4728)
تنیس در ایران 4 (http://tennistalkers.com/showthread.php?t=5066)
تنیس در ایران 5 (http://tennistalkers.com/showthread.php?t=4856)
تنیس در ایران 6 (http://tennistalkers.com/showthread.php?t=5323)
تنیس در ایران 7 (http://tennistalkers.com/showthread.php?t=5710)

[PowerVu]

سلام شرایط عمومی و تخصصی شرکت در مسابقات بزرگ بین الملی و گرند اسلم ها چیست و چرا ایرانی ها حضور ندارند؟ ممنون میشم پاسخ بدبد.

در گرند اسلم‌ها (مثلاً بخش انفرادی آقایان)، مسابقات با شرکت 128 نفر آغاز می‌شود. جدا از مسائل Wild Card که شخص توانایی‌هایش را با پیروزی‌ها و با روند رو به رشد به دنیای تنیس و فدراسیون متبوعش اثبات می‌کند، اکثر این 128 نفر، در جدول رنکینگ جهانی، رتبه‌ی زیر 100 دارند. برای رسیدن به این حدود در جدول رنکینگ، یک تنیس‌باز، با استخدام مربی، بدن‌سازی حرفه‌ای و سفرهای متعدد به کشورهای گوناگون باید ابتدا به اصطلاح حرفه‌ای/Pro شود و در طول مدت کوتاه عمر مفید ورزشی، در رقابت‌های مختلف جهانی (به ترتیب مسابقات فیوچرز، چلنجر، ATP 250 و ATP 500 و ATP Masters 1000 و سپس گرند اسلم‌های این‌چنینی) شرکت کند و با کسب پیروزی به امتیازاتش بیافزاید و در جدول رنکینگ خودش را تا حد 100 تنیس‌باز برتر جهان برساند و مهمتر از آن، اینکه بتواند این حدود را حفظ کند. چون در سطح جهانی، رقابت‌ها و تورنمنت‌های تنیس، تک حذفی هستند، بنابراین اگر ورزشکار روند حداقل مثبتی را طی نکند، خیلی زود امتیازات به دست آورده را از دست می‌دهد و به همین شکل، در جدول رنکینگ سقوط می‌کند.

هیچ یک از تنیس‌بازان حال حاضر ایران که در داخل کشور اول و معروف هستند مثل آقای انوشا شاه‌قلی چنین شرایطی را طی نکرده‌اند. در حالی که تنیس‌بازان مطرح دنیا سالانه در حدود 25 تا 30 تورنمنت مختلف در اقصی نقاط جهان شرکت می‌کنند، اما بهترین تنیس‌بازان ایرانی‌ برای جلوگیری از صرف هزینه‌های مالی سفر، حداکثر در یکی دو تورنمنت فیوچرز (پایین‌ترین رده‌ها) مثلاً ترکیه شرکت می‌کنند و اکثراً در ادوار نخستین حذف می‌شوند. در داخل ایران متاسفانه پدیده‌ای من درآوردی به نام "لیگ برتر تنیس" وجود دارد و اکثر تنیس‌بازان حتی مستعد هم، جذب آنها شده و به خاطر حقوق و قراردادهای مالی که بین تنیس‌باز و تیم منعقد می‌شود، به مرور ترجیح می‌دهند به جای پیمودن راه سخت و پر هزینه‌ی «حرفه‌ای شدن»، در همین تیم‌های لیگی که هیچ محل اعرابی در تنیس جهان ندارد، بازی کنند.

تازه این موارد، در مورد بهترین مهره‌های تنیس ایران صدق می‌کند. الباقی تنیس‌بازان داخل ایران وضع اسفناک‌تری دارند و به موارد خیلی پیش ِپا افتاده تر مثل «احساس حس پرستیژ»، «احساس برتر بودن به خاطر حمل کردن ساک راکت تنیس»، «استفاده از راکت‌های چینی شبیه راکت‌های بزرگان تنیس جهان» یا «بستن هد بندهای رنگی و البسه‌ی ورزشی با مارک‌های معروف» و خلاصه «متفاوت بودن نسبت به اکثریت جامعه که فقط فوتبال و والیبال و بسکتبال را می‌شناسند» بسنده می‌کنند و با کمال تأسف، از این شرایط، تا حد زیادی راضی هم هستند.

یکی دیگر از دلایل عدم جذب شدن به تنیس و ادامه ندادن مداوم ایرانی‌ها، بالا بودن قیمت تجهیزات سخت افزاری این رشته و عدم توجه کافی فدراسیون تنیس برای استعداد یابی و تاسیس و احداث آکادمی استاندارد، با سخت افزار، مربیان و دانش روز دنیاست.

در حال حاضر به عنوان مثال آقای رافائل نادال، برترین تنیس‌باز جهان با " 13030 " امتیاز در صدر جدول به عنوان نفر نخست دنیا ایستاده‌اند، اما بهترین تنیس‌بازان مرد ایران مثلاً آقایان انوشا شاه‌قلی یا البرز اخوان با تقریباً صفر امتیاز در رده "‌ 1932 " جهان قرار گرفته‌اند.

تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل
رده‌ی شماره "یک" جهان کجا و شماره "1932" کجا؟!

در ایران، بر خلاف تمام کشورهای جهان، مسئولین و دست اندرکاران تنیس، بر خلاف جریان آب شنا می‌کنند و با اتخاذ تصمیم‌های غیرکارشناسی و عدم داشتن برنامه مدون برای تنیس و عدم به کارگیری و استفاده از افراد متخصص و با تجربه‌ی این رشته، آن را به قهقرا برده و می‌برند.

[Sorou$h]

مرسی پاور جان از توضیحات کامل شما. ولی من قبلا بازی میکردم و این سوال رو از چند نفر مسئول زمین که پرسیدم که چرا تو ایران به ورزش تنیس اهمیت نمیدن. میگفتن چون مسئولین اصلی این رشته این ورزش رو یک ورزش شاهنشاهی میدونن واسه همین اهمیت نمیدن و همین چند تا زمینی هم که میبینی مونده با زور چند نفر هست که هنوز پابرجاست و اگر نه تا حالا کلا تنیس رو تو ایران ممنوع کرده بودن. حالا راست یا دروغش رو من نمیدونم ولی این حرف رو من از خیلی ها شنیدم.

[Mehdiii]

کلا ایران جای عجیب و غریبیه ، هیچ تعادلی وجود نداره به عنوان مثال اکثر بودجه ورزش ایران صرف فوتبال و یه مقداریش هم صرف کشتی و والیبال میشه . فوتبال ایران که مایه آبروریزیه کلش دلالی و فساده ، تو هر تورنمنتی هم که شرکت میکنه دست از پا درازتر و بدون هیچ افتخاری بر میگرده ( به عنوان مثال وضعیت تیم ملی و تیم های میلیاردی باشگاهی ایران تو آسیا ).
کشتی هم از نظر خیلیها کم جذابیت ترین و در حال حاضر از نطر محبوبیت در پایینترین سطح بین همه ورزشهاست ، شانس آورد از المپیک حذفش نکردند. جالبه برای ماندن در المپیک با ورزش بی نام و نشان اسکواش رقابت میکرد .
چیزی که عجیبه ما مثلا تو کشور اسلامی هستیم و سه ورزش که از نظر اسلام حتی شرط بندی هم توش حرام نیست در وضعیت اسفناکی بسر میبره (شنا - اسب سواری-تیراندازی).این سه ورزش مخصوصا شنا و اسب سواری از محبوبترینها تو المپیک هستند که ایران تقریبا به جز یکی دو مورد هیچ نماینده ای توشون نداره حالا شما انتظار دارید از ورزش تنیس حمایت کنند!!!
هممون میدونیم یک سری ورزشها تو دنیا نسبت به بقیه ورزشها پرستیژ،اعتبار ،پوشش رسانه ای و ...بالاتری دارند که مطمئنا تنیس یکی از اونهاست . اسپانیا یکی از کشورهایی که تو خیلی از ورزشهای معتبر دارای جایگاه بالایی تو دنیاست از فوتبال و بسکتبال و فوتسال و والیبال و تکواندو گرفته تا تنیس . در حضور این همه ستاره ورزشی رافائل نادال به خاطر افتخاراتی که در دنیای تنیس بدست آورده ، بزرگترین ورزشکار تاریخ این کشور معرفی شد . به نظر شما ارزش و غروری را که نواخته شدن 8 باره سرود ملی اسپانیا بخاطر قهرمانی نادال تو پاریس برای مردم اسپانیا به ارمغان آورده ، کدام ورزش در ایران میتونه این ارزش و غرور رو برای مردم ایران داشته باشه ، به نظر شما ورزش کشتی میتونه ؟

[mspayam]

در گرند اسلم‌ها (مثلاً بخش انفرادی آقایان)، مسابقات با شرکت 128 نفر آغاز می‌شود. جدا از مسائل Wild Card که شخص توانایی‌هایش را با پیروزی‌ها و با روند رو به رشد به دنیای تنیس و فدراسیون متبوعش اثبات می‌کند، اکثر این 128 نفر، در جدول رنکینگ جهانی، رتبه‌ی زیر 100 دارند. برای رسیدن به این حدود در جدول رنکینگ، یک تنیس‌باز، با استخدام مربی، بدن‌سازی حرفه‌ای و سفرهای متعدد به کشورهای گوناگون باید ابتدا به اصطلاح حرفه‌ای/Pro شود و در طول مدت کوتاه عمر مفید ورزشی، در رقابت‌های مختلف جهانی (به ترتیب مسابقات فیوچرز، چلنجر، ATP 250 و ATP 500 و ATP Masters 1000 و سپس گرند اسلم‌های این‌چنینی) شرکت کند و با کسب پیروزی به امتیازاتش بیافزاید و در جدول رنکینگ خودش را تا حد 100 تنیس‌باز برتر جهان برساند و مهمتر از آن، اینکه بتواند این حدود را حفظ کند. چون در سطح جهانی، رقابت‌ها و تورنمنت‌های تنیس، تک حذفی هستند، بنابراین اگر ورزشکار روند حداقل مثبتی را طی نکند، خیلی زود امتیازات به دست آورده را از دست می‌دهد و به همین شکل، در جدول رنکینگ سقوط می‌کند.

هیچ یک از تنیس‌بازان حال حاضر ایران که در داخل کشور اول و معروف هستند مثل آقای انوشا شاه‌قلی چنین شرایطی را طی نکرده‌اند. در حالی که تنیس‌بازان مطرح دنیا سالانه در حدود 25 تا 30 تورنمنت مختلف در اقصی نقاط جهان شرکت می‌کنند، اما بهترین تنیس‌بازان ایرانی‌ برای جلوگیری از صرف هزینه‌های مالی سفر، حداکثر در یکی دو تورنمنت فیوچرز (پایین‌ترین رده‌ها) مثلاً ترکیه شرکت می‌کنند و اکثراً در ادوار نخستین حذف می‌شوند. در داخل ایران متاسفانه پدیده‌ای من درآوردی به نام "لیگ برتر تنیس" وجود دارد و اکثر تنیس‌بازان حتی مستعد هم، جذب آنها شده و به خاطر حقوق و قراردادهای مالی که بین تنیس‌باز و تیم منعقد می‌شود، به مرور ترجیح می‌دهند به جای پیمودن راه سخت و پر هزینه‌ی «حرفه‌ای شدن»، در همین تیم‌های لیگی که هیچ محل اعرابی در تنیس جهان ندارد، بازی کنند.

تازه این موارد، در مورد بهترین مهره‌های تنیس ایران صدق می‌کند. الباقی تنیس‌بازان داخل ایران وضع اسفناک‌تری دارند و به موارد خیلی پیش ِپا افتاده تر مثل «احساس حس پرستیژ»، «احساس برتر بودن به خاطر حمل کردن ساک راکت تنیس»، «استفاده از راکت‌های چینی شبیه راکت‌های بزرگان تنیس جهان» یا «بستن هد بندهای رنگی و البسه‌ی ورزشی با مارک‌های معروف» و خلاصه «متفاوت بودن نسبت به اکثریت جامعه که فقط فوتبال و والیبال و بسکتبال را می‌شناسند» بسنده می‌کنند و با کمال تأسف، از این شرایط، تا حد زیادی راضی هم هستند.

یکی دیگر از دلایل عدم جذب شدن به تنیس و ادامه ندادن مداوم ایرانی‌ها، بالا بودن قیمت تجهیزات سخت افزاری این رشته و عدم توجه کافی فدراسیون تنیس برای استعداد یابی و تاسیس و احداث آکادمی استاندارد، با سخت افزار، مربیان و دانش روز دنیاست.

در حال حاضر به عنوان مثال آقای رافائل نادال، برترین تنیس‌باز جهان با " 13030 " امتیاز در صدر جدول به عنوان نفر نخست دنیا ایستاده‌اند، اما بهترین تنیس‌بازان مرد ایران مثلاً آقایان انوشا شاه‌قلی یا البرز اخوان با تقریباً صفر امتیاز در رده "‌ 1932 " جهان قرار گرفته‌اند.

تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل
رده‌ی شماره "یک" جهان کجا و شماره "1932" کجا؟!

در ایران، بر خلاف تمام کشورهای جهان، مسئولین و دست اندرکاران تنیس، بر خلاف جریان آب شنا می‌کنند و با اتخاذ تصمیم‌های غیرکارشناسی و عدم داشتن برنامه مدون برای تنیس و عدم به کارگیری و استفاده از افراد متخصص و با تجربه‌ی این رشته، آن را به قهقرا برده و می‌برند.




کلا ایران جای عجیب و غریبیه ، هیچ تعادلی وجود نداره به عنوان مثال اکثر بودجه ورزش ایران صرف فوتبال و یه مقداریش هم صرف کشتی و والیبال میشه . فوتبال ایران که مایه آبروریزیه کلش دلالی و فساده ، تو هر تورنمنتی هم که شرکت میکنه دست از پا درازتر و بدون هیچ افتخاری بر میگرده ( به عنوان مثال وضعیت تیم ملی و تیم های میلیاردی باشگاهی ایران تو آسیا ).
کشتی هم از نظر خیلیها کم جذابیت ترین و در حال حاضر از نطر محبوبیت در پایینترین سطح بین همه ورزشهاست ، شانس آورد از المپیک حذفش نکردند. جالبه برای ماندن در المپیک با ورزش بی نام و نشان اسکواش رقابت میکرد .
چیزی که عجیبه ما مثلا تو کشور اسلامی هستیم و سه ورزش که از نظر اسلام حتی شرط بندی هم توش حرام نیست در وضعیت اسفناکی بسر میبره (شنا - اسب سواری-تیراندازی).این سه ورزش مخصوصا شنا و اسب سواری از محبوبترینها تو المپیک هستند که ایران تقریبا به جز یکی دو مورد هیچ نماینده ای توشون نداره حالا شما انتظار دارید از ورزش تنیس حمایت کنند!!!
هممون میدونیم یک سری ورزشها تو دنیا نسبت به بقیه ورزشها پرستیژ،اعتبار ،پوشش رسانه ای و ...بالاتری دارند که مطمئنا تنیس یکی از اونهاست . اسپانیا یکی از کشورهایی که تو خیلی از ورزشهای معتبر دارای جایگاه بالایی تو دنیاست از فوتبال و بسکتبال و فوتسال و والیبال و تکواندو گرفته تا تنیس . در حضور این همه ستاره ورزشی رافائل نادال به خاطر افتخاراتی که در دنیای تنیس بدست آورده ، بزرگترین ورزشکار تاریخ این کشور معرفی شد . به نظر شما ارزش و غروری را که نواخته شدن 8 باره سرود ملی اسپانیا بخاطر قهرمانی نادال تو پاریس برای مردم اسپانیا به ارمغان آورده ، کدام ورزش در ایران میتونه این ارزش و غرور رو برای مردم ایران داشته باشه ، به نظر شما ورزش کشتی میتونه ؟


من قصد مخالفت با گفته های این دوستان عزیزمون رو ندارم، اما نکته ای که هستش اینه که به نظر من همون ضعف مدیریتی که دوستان در بالا بهش اشاره کردن مشکل اصلی تنیس ما در این سالها بوده و هست. همچنین غیر از مباحثی که دوستان در بالا بهش اشاره کردن عدم وجود اسپانسرینگ و استعدادهایی که در حد این باشن که در سطح جهانی بدرخشن هم یکی دیگه از عوامل غیاب تنیس بازان ایرانی در سطح بین المللیه. تقریباً همه ی تنیس بازای برتر دنیا تنیس رو از سن خیلی پایین (4 تا 8 سالگی) شروع کردن و این یعنی اینکه پدر یا مادری داشتن که اون ها رو سر زمین تنیس برده و به این ورزش علاقمندشون کرده (مثلاً رادوانسکا توی یکی از مصاحبه هاش می گفت پدرم وقتی حدوداً 5 سالمون بود من و خواهرم رو برد توی زمین و به جای توپ باید بادکنک ها رو می زدیم اون طرف تور). همین خانواده ها وقتی متوجه ی استعداد فرزنداشون می شن حاضرن هر کاری بکنن تا بچه شون پیشرفت کنه. اگه داستان زندگی شاراپووا رو نخوندین بد نیست بخونین تا ببینین که پدرش علاوه بر مهاجرت به آمریکا (که صرفاً به منظور بردن ماریا به آکادمی تنیس نیک بولیتری بوده) و انجام کارهای سیاه، چقدر برای اینکه دخترش توی تنیس پیشرفت کنه چقدر زحمت کشیده.
امروزه راه حرفه ای شدن همینه که والدین، فرزندشون رو به یه آکادمی معتبر تنیس در یه کشوری که از این لحاظ معروفه ببرن و با اینکه ما فقط شاهد داستان های موفقیت آمیز هستیم و خیلی ها هم هستن که پول و وقت زیادی هزینه می کنن و فرزندشون به هیچ جایی نمی رسه، ولی دست کم من کسی رو توی ایران ندیدم که فرزندش رو ببره یه آکادمی معتبر تنیس توی خارج. چه بسا همین ارغوان رضایی هم اگه پدرش از ایران نرفته بود شاید هیچوقت معروف نمی شد. به همین خاطر شاید اگه مشکل ویزا و همچنین این جداسازی جنسیتی در ورزش به این شدت نبود، می تونستیم شاهد نتایج بهتری باشیم.
اما از سوی دیگه بد نیست که خودمون رو همیشه با اروپا و کشورهای پیشرفته مقایسه نکنیم و یادمون نره که در یه کشور خاورمیانه ای هستیم و چه به خاطر جبر جغرافیایی یا هر قضیه دیگه ای با اینکه عملکردمون توی خیلی از قضایا بهتر از کشورهای دیگه منطقه اس، اما همون مشکلات این گوشه ی دنیا رو هم داریم و وقتی که تقریباً هیچکدوم از کشورهای منطقه (به استثنای قطر و امارات که سرمایه گذاری هنگفتی روی تنیس کردن) تنیس باز در اندازه های جهانی ندارن و دست بالاش یکی یا دوتا تنیس باز دوبل تونستن تولید کنن، پس تنیس باز نداشتن ما هم اونقدرها چیز عجیب غریبی نیست. درسته که فرضا کشوری مثل اسپانیا در حیطه ی ورزش خیلی قوی و مقتدره، اما ما از کدوم نظر شبیه اسپانیا هستیم که بخوایم ورزشمون رو با اونجا مقایسه کنیم؟

[omidd]

کلا ایران جای عجیب و غریبیه ، هیچ تعادلی وجود نداره به عنوان مثال اکثر بودجه ورزش ایران صرف فوتبال و یه مقداریش هم صرف کشتی و والیبال میشه . فوتبال ایران که مایه آبروریزیه کلش دلالی و فساده ، تو هر تورنمنتی هم که شرکت میکنه دست از پا درازتر و بدون هیچ افتخاری بر میگرده ( به عنوان مثال وضعیت تیم ملی و تیم های میلیاردی باشگاهی ایران تو آسیا ).
کشتی هم از نظر خیلیها کم جذابیت ترین و در حال حاضر از نطر محبوبیت در پایینترین سطح بین همه ورزشهاست ، شانس آورد از المپیک حذفش نکردند. جالبه برای ماندن در المپیک با ورزش بی نام و نشان اسکواش رقابت میکرد .
چیزی که عجیبه ما مثلا تو کشور اسلامی هستیم و سه ورزش که از نظر اسلام حتی شرط بندی هم توش حرام نیست در وضعیت اسفناکی بسر میبره (شنا - اسب سواری-تیراندازی).این سه ورزش مخصوصا شنا و اسب سواری از محبوبترینها تو المپیک هستند که ایران تقریبا به جز یکی دو مورد هیچ نماینده ای توشون نداره حالا شما انتظار دارید از ورزش تنیس حمایت کنند!!!
هممون میدونیم یک سری ورزشها تو دنیا نسبت به بقیه ورزشها پرستیژ،اعتبار ،پوشش رسانه ای و ...بالاتری دارند که مطمئنا تنیس یکی از اونهاست . اسپانیا یکی از کشورهایی که تو خیلی از ورزشهای معتبر دارای جایگاه بالایی تو دنیاست از فوتبال و بسکتبال و فوتسال و والیبال و تکواندو گرفته تا تنیس . در حضور این همه ستاره ورزشی رافائل نادال به خاطر افتخاراتی که در دنیای تنیس بدست آورده ، بزرگترین ورزشکار تاریخ این کشور معرفی شد . به نظر شما ارزش و غروری را که نواخته شدن 8 باره سرود ملی اسپانیا بخاطر قهرمانی نادال تو پاریس برای مردم اسپانیا به ارمغان آورده ، کدام ورزش در ایران میتونه این ارزش و غرور رو برای مردم ایران داشته باشه ، به نظر شما ورزش کشتی میتونه ؟


با بخشی از حرفات موافقم با بخشی مخالف.
یک چیز طبیعی که تعادل نباشه بین ورزشا فوتبال کجا تنیس کجا و باقی ورزشا کجا هم از بعد سخت افزاری هم نرم افزاری.
کشتی کی گفته جذابیت نداره؟خصوصا واس ما ایرانیا.این بحث جاش اینجا نیست ولی باید گفت که هر ورزشی لذت خاص خودشو داره حالا میخواد تنیس باشه یا دارت!
ضمنا قهرمانی ورزشکارای ایرانی در جهان وخصوصا المپیک غرور نداره خدایش؟
راجبع تنیس پاور جان توضیح دادن کامل یکی از دوسانم بحث اسپانسرو کرد که درست هر ورزشی که طرفدار بیشتری داشته باشه پول بیشتری سمتشم میره.ضمنا اینکه میگن تنیس ورزش پولداراست کاملا حقیقت داره و توی ایران بخصوص در زمینه سخت افزاری مشکل زیاد در زمینه تنیس.پخش بازیای تنیس هم میتونه باعث جذب جوونا بشه که اونم با توجه به اینکه اینجا همه چیز کلا سانسور میشه پس پخش بازیا هم هیچ.
بزرگترین مشکل ورزش کشور ما بدون شک برنامه برنامه و برنامست اینکه هر سال مدیرا تغییر میکنه همه هم بفکر جیب خودشونن اکثرا هم با رابطه بر مسند مدیریت میشینن.
از بس مدیریت اینجا خراب هرچی بگیم باز کم.پس بیخیال باشیم بهتره.

[moris]

من قصد مخالفت با گفته های این دوستان عزیزمون رو ندارم، اما نکته ای که هستش اینه که به نظر من همون ضعف مدیریتی که دوستان در بالا بهش اشاره کردن مشکل اصلی تنیس ما در این سالها بوده و هست. همچنین غیر از مباحثی که دوستان در بالا بهش اشاره کردن عدم وجود اسپانسرینگ و استعدادهایی که در حد این باشن که در سطح جهانی بدرخشن هم یکی دیگه از عوامل غیاب تنیس بازان ایرانی در سطح بین المللیه. تقریباً همه ی تنیس بازای برتر دنیا تنیس رو از سن خیلی پایین (4 تا 8 سالگی) شروع کردن و این یعنی اینکه پدر یا مادری داشتن که اون ها رو سر زمین تنیس برده و به این ورزش علاقمندشون کرده (مثلاً رادوانسکا توی یکی از مصاحبه هاش می گفت پدرم وقتی حدوداً 5 سالمون بود من و خواهرم رو برد توی زمین و به جای توپ باید بادکنک ها رو می زدیم اون طرف تور). همین خانواده ها وقتی متوجه ی استعداد فرزنداشون می شن حاضرن هر کاری بکنن تا بچه شون پیشرفت کنه. اگه داستان زندگی شاراپووا رو نخوندین بد نیست بخونین تا ببینین که پدرش علاوه بر مهاجرت به آمریکا (که صرفاً به منظور بردن ماریا به آکادمی تنیس نیک بولیتری بوده) و انجام کارهای سیاه، چقدر برای اینکه دخترش توی تنیس پیشرفت کنه چقدر زحمت کشیده.
امروزه راه حرفه ای شدن همینه که والدین، فرزندشون رو به یه آکادمی معتبر تنیس در یه کشوری که از این لحاظ معروفه ببرن و با اینکه ما فقط شاهد داستان های موفقیت آمیز هستیم و خیلی ها هم هستن که پول و وقت زیادی هزینه می کنن و فرزندشون به هیچ جایی نمی رسه، ولی دست کم من کسی رو توی ایران ندیدم که فرزندش رو ببره یه آکادمی معتبر تنیس توی خارج. چه بسا همین ارغوان رضایی هم اگه پدرش از ایران نرفته بود شاید هیچوقت معروف نمی شد. به همین خاطر شاید اگه مشکل ویزا و همچنین این جداسازی جنسیتی در ورزش به این شدت نبود، می تونستیم شاهد نتایج بهتری باشیم.
اما از سوی دیگه بد نیست که خودمون رو همیشه با اروپا و کشورهای پیشرفته مقایسه نکنیم و یادمون نره که در یه کشور خاورمیانه ای هستیم و چه به خاطر جبر جغرافیایی یا هر قضیه دیگه ای با اینکه عملکردمون توی خیلی از قضایا بهتر از کشورهای دیگه منطقه اس، اما همون مشکلات این گوشه ی دنیا رو هم داریم و وقتی که تقریباً هیچکدوم از کشورهای منطقه (به استثنای قطر و امارات که سرمایه گذاری هنگفتی روی تنیس کردن) تنیس باز در اندازه های جهانی ندارن و دست بالاش یکی یا دوتا تنیس باز دوبل تونستن تولید کنن، پس تنیس باز نداشتن ما هم اونقدرها چیز عجیب غریبی نیست. درسته که فرضا کشوری مثل اسپانیا در حیطه ی ورزش خیلی قوی و مقتدره، اما ما از کدوم نظر شبیه اسپانیا هستیم که بخوایم ورزشمون رو با اونجا مقایسه کنیم؟



این بحث جاش تو این تاپیک نیست اما
مهدی جان و سروش عزیز مسئله شاهنشاهی و اسپانسرینگ و ... نیست.
مهم فقط اینه که خیلی مایه دار باشی و خودت بخوای.تو ایران کسی که تنیس رو شروع میکنه فقط همین 2 مورد رو میخواد.البته جاهای دیگه دنیا هم همینه تقریبا.
من تا حالا نشنیدم این مسئله اسپانسرینگ روی یه بازیکن رو .بحث اون لباس و ... زمانی که بازیکن میاد تو یه سطح حرفه ای و تقریبا تو 100 تا برتر فکر میکنم اسپانسرینگ میاد وسط.بازیکنی که تو 1000 تا هم نیست هنوز مشخصه که اسپانسرینگ نخواهد داشت و باید از جیب خرج کنه.
اون قضیه شاهنشاهی هم واسه اوایل انقلاب بود.الان بچه های خودشون ریختن تو زمینها یا خودشون باشگاه دارن.
ورزش تنیس هم انفرادی هست و ربطی به فدراسیون تنیس نداره.این دیدگاه لیگ برتری و دیویس کاپی هم وضع رو بدتر میکنه تا بهتر.

اشخاصی مثل انوشا شاهقلی هم از بچگی به واسطه پدرشون که مربی بوده تو زمین تنیس بزرگ شدند پس این دلیل نمیشه.مسئله اصولی بودن و اون قضیه خواستن هست.
والا معدنچی هم اگر اشتباه نکنم یه مدتی رو تو آکادمی های دبی کار کرد و پیشرفت هم داشت اما نه در اون حد که به جای خاصی برسه.
کشورهای عربی نصف افتخارات ما رو هم قبل از انقلاب نداشتند.اصلا قابل مقایسه نیستند با ما.
همین منصور بهرامی با اینکه خیلی هم شاخ نشد در سطح جهان اما خواست.کسی که با خاک انداز بازی رو شروع کرد.کسی که کتک خورد واسه تنیس بازی کردن.اما آخرش به یه جایی رسید.

در کل اگر کسی اون 2 تا آیتم رو داشته باشه بره اروپا آمریکا و فکر بازی کردن واسه تیم ملی دیویس کاپ جمهوری اسلامی ایران رو از سرش بیرون کنه و همونجا بمونه و تمرکزش روی پیشرفت خودش باشه به یه جایی میرسه اما با این مربی های ایران و این بازیکنها اصلا صحبت کردن در رابطه با این موضوع مثل همیشه کار عبثی خواهد بود !!!!

[md6593]

در این پست می خواهم دیدگاه کاربران گرامی را پیرامون دلایل عقب ماندگی تنیس ایران جویا شوم ؟ راهکار شما برای جبران این عقب ماندگی چیست ؟ چرا تنیس ایران در آسیا و حتی در منطقه حرفی برای گفتن ندارد ؟

[m_shokri]

با اسلام
از دلایل مهم
بنظر من
پشتیبانی نکردن صدا و سیما از این ورزش.
وجود داشتن مربی هایی که فقط اسمشان مربیست ...
هزینه های نسبتا زیاد ( مربی - زمین - وسایل )
در دسترس نبودن حریف تمرینی مناسب یا میشه گفت به سختی پیدا کردن حریف تمرینی مناسب ....

[ehsann]

دوستان اگه توجه کنید هیچ ورزشی تو ایران شرایط مناسب نداره.شاید تنها ورزشی که نسبت به کشورهای دیگه شرایط بهتری داره ورزش زورخانه ای باشه.
من خودم افراد زیادی رو میشناسم برای 2 ساعت تمرین کردن چند صد کیلومتر راه رو میرن و میان.
یا برای شرکت در یک مسابقه ادینه سطح پایین.
ایران همینه.باور کنین هیچوقت هیچی اینجا درست نمیشه.
دلیلش اینه که اینجا یک سری اصول هست که با خیلی چیزا منافات داره.
دلیلش اینه که ما هنوز تو 1400 سال پیش زندگی میکنیم.
خود عرب ها که دین مال اونا بود.یک سری افکار خرافی رو گذاشتن کنار و دارن روز به روز پیشرفت میکنن.ولی ما ...
کلا حرفم اینه تو این کشور شما بیشتر از قهرمانی در یک ادینه ارزوی بیشتری نداشته باشی بهتره.
باور کنین اگه راجر و نواک و رافا تو ایران به دنیا میومدن الان نهایتا تو جدول اصلی جایزه بزرگ حضور داشتن.
متاسفانه بعضی ها نمیدونن که چه خیانتی در حق جوونای این کشور میکنن.یا میدوننو واسشون هیچ ارزشی نداره.